Βουτιά στο «σκοτάδι»

Η αποτυχία του μοντέλου του Δυτικού Καπιταλισμού οδηγεί νομοτελειακά σε ακραίες αντιδράσεις με ανεπιθύμητα αποτελέσματα. Την ώρα που ποικιλόμορφα τείχη οικοδομούνται παγκόσμια κι οι άνθρωποι κάνουν μία στροφή φόβου προς τη “συντήρηση” πρέπει να βρούμε φωνή ως σύγχρονες – δημοκρατικές προσωπικότητες να ορθώσουμε ουσιαστικό αντίλογο με σκοπό να οδηγηθούμε σε έναν εποικοδομητικό διάλογο με φόντο το παρόν και το μέλλον.

Θεωρίες συνωμοσίας, επιτηδευμένη καλλιέργεια ενός σύγχρονου lifestyle, έλλειψη παιδείας και κριτικής σκέψης δε μας αφήνουν πολλά περιθώρια, γι΄αυτό πρέπει να δράσουμε τώρα με συνέπεια και τόλμη.

Τον περασμένο Νοέμβριο είχαμε μία σπουδαία αλλαγή όσον αφορά τις διεθνείς ισορροπίες. Η εκλογή του Τζο Μπάιντεν έδωσε ξανά ελπίδα. Μία δεύτερη τετραετία Τραμπ με ότι αυτή συνεπάγεται θα ήταν καταστροφική. Φυσικά όμως δε λύθηκαν όλα τα προβλήματα εν μία νυκτί.

Η στροφή των Ηνωμένων Πολιτειών προς τη συλλογικότητα επαναφέρει την ισορροπία, η οποία είναι όμως εύθραυστη σαν γυαλί. Την ίδια ώρα αναπτύσσεται ένα ρεύμα με αφορμή την κλιματική αλλαγή που στη Γερμανία μοιάζει ικανό να φέρει τους Πράσινους σε θέση ευθύνης – εξουσίας. Αυτή είναι όμως μονάχα η μία πλευρά της πραγματικότητας.

Στην άλλη βρίσκονται χώρες όπως η Ουγγαρία, η Πολωνία, η Φιλανδία, ακόμα κι η Δανία όπως αντιληφθήκαμε πρόσφατα και στο “Shorta” των Φρέντερικ Λούις Χβιντ και Άντερς Έλχολμ.

Η προεδρία Τραμπ κι ο σπόρος του Μπάνον στην Ευρώπη έκαναν μεγάλο κακό. Οι συνέπειές τους γίνονται ορατές στην καθημερινότητά μας. Η Ελλάδα καλείται εν μέσω ιδιαίτερων συγκυριών λόγω της πανδημίας να πάρει κρίσιμες αποφάσεις. Οι επαναπροωθήσεις προσφύγων, οι νόμοι για την παιδεία, τη συνεπιμέλεια, τα εργασιακά, η επίδειξη δύναμης των δυνάμεων τάξης προκαλούν την λαϊκή κατακραυγή. Ως κερασάκι στην τούρτα ήρθε της τελευταίες ημέρες η καμπάνια και το συνέδριο για τη γονιμότητα που ευτυχώς δεν έγινε ποτέ. Κατανοώ την ανάγκη να καλυφθεί ένα συγκεκριμένο ακροατήριο του κυβερνόντος κόμματος, ωστόσο αυτή η επικίνδυνη ακροβασία γυρίζει την πατρίδα μας τουλάχιστον πενήντα χρόνια πίσω κι απειλεί ευθέως κατακτήσεις ετών.

Σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι καλούμαστε άπαντες να διαδραματίσουμε σημαντικό ρόλο. Τα παραδοσιακά συστημικά Μέσα έχουν αποφασίσει να σιωπήσουν και άλλα να συμπράξουν με αυτούς που μας οδηγούν στο σκοτάδι. Το προσεχές διάστημα θα δοθούν πολλές “μάχες” εντός κι εκτός Βουλής. Ο κόσμος μοιάζει να ξυπνά από τον λήθαργο της απέχθειας πολιτικής δράσης, της συνολικής παραίτησης και της ενασχόλησης με τα κοινά, νικώντας την εξάντληση. Φαντάζει ξανά ικανός να διεκδικήσει. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας και σε αυτούς που θα έρθουν στο μέλλον. Να παραδώσουμε έναν κόσμο Δικαιοσύνης-Ισότητας-Ελευθερίας.

Όταν έχεις σφυρηλατηθεί και πορεύεσαι με σταθερές αξίες κι ιδανικά στη ζωή δεν έχει τίποτα να φοβηθείς. Ο πολιτικός στίβος είναι ικανός να σε αλλοιώσει, να σε εκμεταλλευτεί και να σε απαξιώσει. Οι δολοφονίες χαρακτήρων είναι σύνηθες φαινόμενο στην εποχή μας. Ο τολμών όμως νικά. Τίποτα δεν κατακτήθηκε άλλωστε δίχως θυσίες. Τίποτα δε χαρίστηκε.

Σήμερα τίθενται εν αμφιβόλω κεκτημένα ενός αιώνα κι εμείς δεν έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε βήμα πίσω. Οι Προοδευτικές δυνάμεις έχουν χρέος να αντιληφθούν την κρισιμότητα, να συνασπιστούν, να αμβλύνουν τα όποια ιδεολογικά χάσματα και να δράσουν μαζί σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο κόσμο.

Η Ευρώπη καλείται να θυμηθεί τις ρίζες της. Όπως εύστοχα σημειώνει ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς περάσαμε από τον κόσμο του “ουκ εν τω πολλώ το ευ και του μηδέν άγαν” στο “όσο περισσότερα, τόσο το καλύτερο”. Μας απασχολεί ο υλικός ευδαιμονισμός και κάπου στην πορεία απωλέσαμε την ηθική και την ανθρωπιά μας. Χάσαμε τον προσανατολισμό και την πυξίδα μας στον βωμό του εφήμερου. Τώρα αγγίζουμε το ως εδώ και μη παρέκει. Ήρθε η ώρα να πιστέψουμε ξανά και να ανακαλέσουμε πριν όντως να είναι αργά.