Το καφέ του καταστρώματος
Βόλτα στο Μουσείο Φωτογραφίας, εκεί που τα παράθυρα μοιάζουν σαν από καράβι…
Εικόνες: Βαγγελιώ Χρηστίδου
Εικόνες: Βαγγελιώ Χρηστίδου Ήταν μια επίσκεψη, που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, από τουλάχιστον ένα χρόνο πριν. Έτσι, εκείνο το πρωί πήρα το ημερολόγιό μου, δύο – τρία στυλό, χαρούμενη διάθεση και τη φωτογραφική μου μηχανή και κατηφόρισα προς το Λιμάνι και το Μουσείο Φωτογραφίας. Ήθελα να πιω καφέ, «εκεί». Όπου τα παράθυρα μοιάζουν σαν από καράβι… Και να αγναντέψω τη θάλασσα, αφήνοντας τις αναμνήσεις να με κατακλύσουν.
Στον κυρίως χώρο του Μουσείου, η έκθεση «Faces» με τα πορτρέτα της. «Μια καλή ευκαιρία για να μαζέψει κανείς εικόνες», σκέφτηκα. Και ήταν εντυπωσιακότατη. Περνώντας στο καφέ, μια – δυο παρέες μόνο μέσα και μια μηχανή espresso. Είχαμε όλοι, την ίδια απορία: «δεν δουλεύει πια με προσωπικό;». Όχι, απ’ ότι καταλάβαμε. Η μηχανή, τα κάνει όλα. Espresso, σε όλες του τις μορφές. Αλλά, γιατί μόνο; Χάθηκε ένας καλός καπουτσίνος; Μια καλή σοκολάτα, έστω σε μέγεθος μίνι; Το μόνο πλην…
Όσοι ήμασταν εκείνη την ώρα στο καφέ του Μουσείου, κάναμε τόση ησυχία, σαν να απολαμβάναμε ένα μοναδικό ησυχαστήριο. Ελάχιστες κουβέντες, μόνο μικρά σχόλια για το χώρο και τη θέα. Ο κόσμος στεκόταν μπροστά από το τζάμι κι αγνάντευε τη θέα προς το κομμάτι του λιμανιού, απ’ όπου αποχωρούν τα πλοία. Σιγά – σιγά, άρχισε να φεύγει…
Είδα τον εαυτό μου δίπλα μου, να κοιτάει επίσης έξω από το τζάμι του καφέ.
«Θυμάσαι;», με ρώτησε με νόημα. Ήσουν μόλις 26 χρονών όταν ήρθες εδώ για πρώτη φορά, μόλις 27 όταν ήρθες, τελευταία. Μετά, έφυγες. Εγώ, σου το συγχωρώ. Τώρα, πρέπει να με συγχωρήσεις κι εσύ. Είμαστε πλέον εδώ, στη βάση μας. Στη Θεσσαλονίκη.
Βούρκωσα λίγο, από χαρά. «Θυμάμαι», του απάντησα. «Είμαστε εδώ, τώρα και είναι σαν σε καράβι, σαν αυτό που πήραμε τότε για τη Λέσβο. Μόνο που αυτό, δε φεύγει. Αυτό, είναι σταθερό. Εδώ, σε βρίσκω ακόμη πιο εύκολα».
«Πάμε σπίτι;», με ρώτησε. «Πάμε…», του απάντησα. Κοίταξα άλλη μια φορά τη μηχανή του espresso. «Τι περίεργο μηχάνημα», σκέφτηκα ασυναίσθητα. Κοίταξα άλλη μια φορά κι έξω από τα τζάμια του καφέ του Μουσείου Φωτογραφίας. Η ρομαντική μου πλευρά, ευχήθηκε να μπορούσε να ξυπνά εκεί, κάθε πρωί. Την έπιασα από τον ώμο και βγήκαμε από το κτίριο.
*Η βόλτα αυτή έγινε μια Κυριακή του Νοέμβρη. Η έκθεση «Faces» στο Μουσείο Φωτογραφίας θα διαρκέσει μέχρι τις 28/2/2016. Η ηρεμία που επικρατούσε στο χώρο της, ταίριαζε απόλυτα στο καφέ. Μια βόλτα κάθε τόσο, δίνει ανάσες και ζωή στον επισκέπτη του. Εφόσον πίνει …espresso!
**Επικοινωνήσαμε με το Μουσείο Φωτογραφίας στο οποίο έχει παραχωρηθεί η αίθουσα του καφέ του Μουσείου για να μας ενημερώσεις για το μέλλον του καφέ. Το Μουσείο θα λειτουργήσει το καφέ ως έχει υπό την διεύθυνση του Μουσείου, ενώ στα άμεσα σχέδια είναι να προστεθούν και άλοι αυτόματοι πωλητές καφέ αλλά και σνακ για τους επισκέπτες. Η αίθουσα εξάλλου χρησιμοποιείται στη διάρκεια της εβδομάδας από το Μουσείο για διάφορες εκδηλώσεις εκπαιδευτικού χαρακτήρα.
