Λόγοι για να βγεις έξω για φαγητό

του Παναγιώτη Κοσμίδη

Προτιμώ να βγω για φαγητό για να μοιραστώ. Σχεδόν τα πάντα στη ζωή είναι καλύτερα και αποκτούν τελείως διαφορετικό νόημα όταν τα μοιράζεσαι. Ασφαλώς δεν ισχύει το ίδιο με το αυτοκίνητό σου και στις περισσότερες περιπτώσεις με τον – την σύντροφό σου. Προτιμώ πάντα να βάζω τα πιάτα στο κέντρο ώστε να δοκιμάσω περισσότερες γεύσεις. Το μοίρασμα του φαγητού σηματοδοτεί το ξεκίνημα της κουβέντας: από το αλάτι του πιάτου καταλήγεις να κουβεντιάζεις  την στοργή της μάνας σου, τον πρώτο σου έρωτα,  τα επαγγελματικά σου, μια μεγάλη χαρά και ένα ξεδιάντροπο πάθος.  Παίζει και η επιλογή του ποτού καθώς και η ποσότητα τον ρόλο της στην εμπειρία. Γιατί περί εμπειρίας πρόκειται. Εμπειρίας που μπορεί εξίσου να διαμορφωθεί σε πρόγευση παραδείσου ή κόλασης. Μπορεί να καταλήξει σε μια αίσθηση “νόστιμης” πληρότητας και ηδονής ή και σε ένα γαστρεντερολογικό Βιετνάμ. Μια κατάλυση που εμπεριέχει το ρίσκο, κάθε παραγγελία ένα ποντάρισμα και όσο κερδίζεις δεν μπορείς να σταματήσεις.  Στο τέλος ο νικητής θα τα πάρει όλα ή… θα τα βγάλει όλα!!!

Στο εστιατόριο διασκεδάζεις καθιστός, έχεις φως και μπορείς να ακούς τον συνομιλητή σου. Το ευχαριστιέσαι ξεκούραστα. Στο εστιατόριο κάθε σου κίνηση συνδράμει στην επικοινωνία σου με τους συνδαιτυμόνες και δεν “χάνεσαι” , καθώς οι συνθήκες δεν ευνοούν, σε ντεκολτέ και “μωράκια”. Το εστιατόριο ικανοποιεί τις πέντε αισθήσεις σου κομψά χωρίς να χρειάζεται να στέκεσαι όρθιος, να περιμένεις στην ουρά στην τουαλέτα, να ουρλιάζεις για να σε ακούσει ο μπάρμαν ή να σε στραβοκοιτάζει ένας πίθηκος που νομίζει ότι δουλεύει στην ασφάλεια του Ομπάμα. Το εστιατόριο το διάλεξες γιατί το περιβάλλον του σε αναπαύει και όχι επειδή είναι in και όμως σκοτεινή, γεμάτη υγρασία τρύπα. Από το εστιατόριο φεύγεις πλήρης και όχι “γεμάτος” και πεινασμένος.  Για αυτό διαλέγω να βγω για φαγητό ακόμα και αν είμαι χορτάτος.  Γιατί αποτελεί κοινωνική ιεροτελεστία και όχι μόδα.