Ποιoς χρειάζεται τους food bloggers;

του Δημήτρη Κοπαράνη

H Mimi Thorisson είναι μία συντάκτρια που έγινε food blogger. Ζει σε έναν πύργο στη γαλλική εξοχή με κήπο και λιμνούλα, μαζί με τα επτά της παιδιά και τα τεριέ της. Μαγειρεύει φορώντας ένα red carpet Valentino φόρεμα, αλλά ποιoν αφορά;

Μερικά χρόνια πριν οι food bloogers ήταν λίγοι και ήταν το πιο ‘‘καυτό πράγμα να είσαι» – μετά τα troll και τους fashion bloggers – στον σκοτεινό κόσμο του Internet. Το 2007 γράφαμε κείμενα σχεδόν εμμονικά. Κάτι ανάμεσα σε προσωπικές σημειώσεις, προσχέδια συνταγών και υπερ-απλά φαγητά, τα ποστ εκείνης της εποχής δεν ξέρω πραγματικά ούτε ποιός ούτε -το κυριότερο- γιατί τα διάβαζε κανείς. Τότε οι food bloggers μπορούσαν να χωριστούν σε δύο μεγάλες κατηγορίες.

α) Στην κατηγορία “νοικοκυρά που μαγειρεύει με τριά υλικά» και με συνταγές του τύπου μακαρόνια με κίτρινες πιπεριές και ζαμπόν και πετάει και ένα γλυκό με μπισκότα-τρούφα-ζαχαρούχο. Η κατηγορία αυτή φωτογράφιζε σε φόντο έντονο ροζ, flash on λειτουργία, τετράγωνο πιάτο, σάλτσα όλη περιχυμένη από πάνω, ντοματατίνι στη μέση, πρασινάδι στην κορυφή. β) Στην κατηγορία «τώρα μιλάει ο ειδικός». Η ιδιότητα από μόνη της έδινε έναν αέρα κριτή με αυστηρό τόνο, τσεκάρισμα κάθε εκδοχής μέχρι να καταλήξει στην καλύτερη, την οποία φυσικά και θα έδινε με εξαντλητικές λεπτομέρειες. Εδώ η φωτογραφία έπαιζε λίγο πιο μοντερνιτέ, η τυρόπιτα δε χρειάζεται να είναι ολόκληρο ταψί, μπορεί να είναι και ένα μικρό κομμάτι σε ένα πιάτο που ακουμπούσε σε σανίδια βαμμένα λευκά, μπροστά στο παράθυρο της κουζίνας, όλοι καταλάβαμε.

Ακολούθησαν και άλλοι που έγραφαν κάτι για το φαγητό, που φωτογράφιζαν με μανία, που έψηναν και έστηναν και πασαλείβαν τη σάλτσα με χάρη στο πλάι του πιάτου, που πασπάλιζαν με άχνη, κακάο και ροδοπέταλα, φουσκωτά ή όχι και τόσο καμαρωτά κέικ. Ο κάθε ένας από αυτούς, με κάθε χαλαρά διπλωμένη πετσέτα και τάχα μου πεταμένο μαχαιροπήρουνο,  έβαζε και κάτι σε αυτό που σήμερα λέμε food blogging, το οποίο όσο να πεις έχει εξελιχθεί από εκείνα τα αρχάια ποστ, με τις κακοφωτισμένες φωτογραφίες τις τραβηγμένες με non iphone κάμερες.

Ήμουν ενας από αυτούς και συνήθως γράφαμε αργά το βράδι, μετά τη δουλειά και φωτογραφίζαμε ό,τι μαγειρεύαμε, με φωτισμό γραφείου με μία μικρή point and shoot μηχανή -πόσο προ smartphone είναι αυτό;- περνούσαμε τις υπόλοιπες ώρες αφήνοντας σχόλια σε άλλα sites και κάναμε οικονομίες για να αγοράσουμε μία μεγάλη κάμερα με σταθερό φακό για να κάνει όλο θολό background. Ήταν τότε που σχηματίστηκαν δύο ομάδες στο χώρο του φαγητού. Οι συντάκτες με στήλη σε κάποιο έντυπο και οι food bloggers. Τα πράγματα ήταν πολύ ενδιαφέροντα, οι μισοί τα είχαν με τους άλλους μισούς και μπορούσαν να αλληκατηγορούνται με την ησυχία τους. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα κείμενα γεμάτα σπόντες, καρφιά, υπονοούμενα και ένα σωρό μπηχτές. Επίσης αν τα αντίπαλα στρατόπεδα βρισκόταν από τύχη σε κάποια διοργάνωση, ο ένας κοιτούσε από τη μια ο άλλος από την άλλη και το έπαζαν ιστορίες. Το έχω ζήσει και ήταν διασκεδαστικό.

Οι μέρες κυλούσαν, οι food bloggers έγραφαν τι μαγείρεψαν σήμερα με ό,τι είχε το ψυγείο του -λες και αυτό ενδιάφερε κάποιον- και οι food editors των περιοδικών γύρναγαν από δωρεάν γεύμα σε δωρεάν ταξίδι, γράφοντας για γεύματα που κόστιζαν ένα μηνιάτικο και αφορούσαν επίσης κανέναν.  Μέχρι που τα πράγμα άρχισαν να μπερδεύονται με έναν παράξενο τρόπο. Οι food bloggers πήραν μία στήλη σε κάποιο μηνιαίο περιοδικό γιατί είχαν μία φρέσκια ματιά και οι συντάκτες των περιοδικών άρχισαν ένα site με συνταγές γιατί μπορούσαν. Βρέθηκαν λοιπόν στο ίδιο σημείο για να έρθει η δύσκολη στιγμή: να μοιράσουν το καλάθι με τα δωρεάν πακετάκια του χορηγού και ένα ελάχιστο αντίτιμο ανά τυπωμένη σελίδα.

Πριν λίγες μέρες, μία food blogger που έγινε συντάκρια έγραφε για μία δημοσιογράφο που στη συνέχεια έγινε blogger: «Από πού κι ως πού είναι food blogger αυτή!» Από εκεί που εσύ είσαι συντάκτρια, θα απαντούσα.  Αν περιμένει κάτι κανείς από κάποιον food blogger, είναι η προσωπική άποψη. Είναι το προσωπικό σχόλιο που δεν θα κάνει ο δημοσιογράφος στο μέσο για το οποίο εργάζεται γιατί δεν το επιτρέπει το εμπορικό τμήμα, ο εκδότης, οι καλοί τρόποι. Είναι όλα αυτά που θα πει κανείς πέρα από τη συνταγή, όλες εκείνες οι λεπτομέρειες που δεν χωράνε στις 250 λέξεις της σελίδας του περιοδικού. Επίσης, το πάντα πεινασμένο κοινό θέλει μικρές δόσεις από την προσωπική ζωή, τα κατσαρόλια και την ξένη κουζίνα. Και όταν φθάνουμε στο θέμα της συνταγής, ο κόσμος θέλει απλά μία συνταγή που να δουλεύει, με τσεκαρισμένες αναλογίες και λεπτομέρειες.

Δεν ξέρω, αλλά σίγουρα χρειάζεται να είσαι συνεπής για να μη δώσεις μία συνταγή με τριμμένα μπισκότα σοκολάτας πασπαλισμένη με καραμελάκια, μία κρέμα με δύο πακέτα μαργαρίνη και μία σακούλα ζάχαρη και επίσης μπορείς να φτιάξεις κέηκ με κάθε αλεύρι και όχι μόνο αυτό του χορηγού. Τα συσκευασμένα αλλαντικά και ο χυμός από το κουτάκι δεν γίνονται λιγότερο βλαβερά στα χεριά ενός food blogger. Αγαπημένoι bloggers και συντάκτες, την επόμενη φορά που είστε έτοιμοι να κοινοποιήσετε το καλάθι με τα δωρεάν προιόντά στους 30 σας followers, αναρωτηθείτε μήπως το δώρο το πληρώνετε με την αξιοπιστία σας.