Η ατυχία να γεννηθείς χωρίς τις ''σωστές'' δεξιότητες

«Η ανεργία συνυπάρχει με κενές θέσεις εργασίας. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε εξειδικευμένες δουλειές -όπως αυτές που δημιουργούνται στους κλάδους της τεχνολογίας- αλλά σε αρκετές δουλειές οι οποίες θα μπορούσαν να καλυφθούν εάν οι υποψήφιοι διέθεταν βασικές δεξιότητες» 

Κυριάκος Μητσοτάκης, Βουλή, 13/4/2022

Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τερματίσει κανείς τον κυνισμό. Ο ένας είναι τσαλακώνοντας τα όνειρα των απελπισμένων. 

Προβάλλοντας την ταξική απαξίωση ως το απόλυτο όπλο για να ισοπεδώσεις την επιθυμία ενός ανθρώπου να ζήσει μια κανονική ζωή, χωρίς αβεβαιότητα. 

Να προκόψει, να προοδεύσει.

Ξέρω ανθρώπους που από την κατάρρευση στις αρχές της δεκαετίας του 2010 κραταιών κατασκευαστικών εταιρειών, που επιβίωναν με τεράστιες ποσότητες κρατικού χρήματος μέσω έργων και κατέρρευσαν απολύοντας το προσωπικό τους, βρίσκονται χωρίς δουλειά. 

Προσπαθούν πάνω από δέκα χρόνια όπως μπορούν, να επιβιώσουν, με δουλειές πρόσκαιρες, με επιδόματα, με βοήθειες των οικογενειών τους. Σκύβουν το κεφάλι, απελπίζονται, παλεύουν. 

Οι άνθρωποι αυτοί και πιθανά τα παιδιά τους, τυχαίνει να κατάγονται από οικογένειες που δεν είχαν τις λεγόμενες ”άκρες”. 

Δεν σπούδασαν σε γνωστά πανεπιστήμια του εξωτερικού, όχι γιατί δεν ήθελαν αλλά γιατί ήταν αδύνατο. 

Δεν είχαν κάποιον πολιτικό να τους τηλεφωνήσει και να τους κλείσει το μάτι με μια καλή θέση φτιαγμένη για κείνους. 

Δεν ήταν κάτοχοι των ”δεξιοτήτων” που περιγράφει ο Πρωθυπουργός. 

Τους τελευταίους μήνες γινόμαστε μάρτυρες ενός τρομακτικού κυνισμού. Από κυβερνητικά στελέχη. Μιας διαρκούς υπενθύμισης του ποιος είναι ο καθένας και γιατί η καταγωγή του επιβάλλει τον τρόπο που πρέπει να ζει.

Πριν δέκα μέρες έγινα μάρτυρας ενός περιστατικού που μου το επιβεβαίωσε. Έτρωγα στο κέντρο της Αθήνας. Στο διπλανό τραπέζι δυο μέλη πασίγνωστης γνωστής πολιτικής οικογένειας και μια δημοσιογράφος. 

Στο διπλανό τραπέζι μέσα στο λιοπύρι περίμεναν υπομονετικά 4 οδηγοί και φύλακες. Μοιραζόμενοι για δυο ώρες δυο ποτήρια νερό. Δεν τους προσφέρθηκε ούτε μια πορτοκαλάδα. Έστω μια κίνηση νοιαξίματος. 

Ήταν τόσο εμφατικά τραβηγμένη η κόκκινη γραμμή. Η υπογράμμιση του που ανήκει ο καθένας και πως δεν μοιραζόμαστε τον ίδιο κόσμο. 

Όλα είναι θέματα ”δεξιοτήτων”. Σε κάποιων τα μέτωπα είναι γραμμένες με ανεξίτηλες γραμμές από τη μέρα που γεννιούνται. Μαζί με τα επώνυμα τους…Οι υπόλοιποι ας φάνε παντεσπάνι αν πεινάνε, που έλεγε και η Μαρία Αντουανέτα.