10 ντοκιμαντέρ που δεν πρέπει να χάσετε στο online 23ο ΦΝΘ!

Υπό άλλες συνθήκες, τέτοια μέρα θα ήμασταν μάλλον σε κάποια από τις Αποθήκες του Λιμανιού ή στο Ολύμπιον, και θα απολαμβάναμε την πρώτη μέρα της μεγαλύτερες γιορτής του κινηματογράφου. Ωστόσο, το 23^ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης άνοιξε από σήμερα και μέχρι τις 14 Μαρτίου τις διαδικτυακές του πύλες, ενώ από τις 24 Ιουνίου έως τις 4 Ιουλίου θα διεξαχθεί με φυσική παρουσία σε όλη την Θεσσαλονίκη αλλά και online.

Από σήμερα λοιπόν και για τις υπόλοιπες 14 ημέρες έχουμε την δυνατότητα απολαύσουμε ντοκιμαντέρ από 3 τμήματα του Φεστιβάλ: Destination Journey, ένα μεγάλο αφιέρωμα του Φεστιβάλ στο ταξίδι, Top Docs και Next Gen.

Εμείς διαλέξαμε για εσάς 10 ντοκιμαντέρ που δεν πρέπει να χάσετε!

1. Οι Λένινγκραντ Κάουμποϊς Πάνε Αμέρικα

Μια ιδιόρρυθμη ρωσική μπάντα δεν βρίσκει ακολούθους στη Σιβηρία και τα μέλη της παίρνουν τη μεγάλη απόφαση να ταξιδέψουν στη Γη της Επαγγελίας, στις ΗΠΑ, όπου επισκέπτονται διάφορες πόλεις και προσαρμόζουν το μουσικό τους στιλ ανάλογα με την περιοχή όπου βρίσκονται. Ο Άκι Καουρισμάκι, σε μεγάλα κέφια, υπογράφει ένα ξεκαρδιστικό mockumentary για τη μεγάλη αγκαλιά της Δύσης τη χρονιά που κατέρρεε το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Μεγαλεπήβολα όνειρα, Κάντιλακ, μπέργκερ και rock ’n’ roll συντροφεύουν μια ομάδα σουρεαλιστικών χαρακτήρων στο ταξίδι τους προς τη λυτρωτική αναγνώριση.

2. Ταξιδιώτης Του Μεσονυχτίου

Όταν το θεοκρατικό καθεστώς των Ταλιμπάν τον επικήρυξε, ο Αφγανός θεατρικός και κινηματογραφικός σκηνοθέτης Χασάν Φαζιλί είχε μόνο μία επιλογή: την άτακτη φυγή. Ένα συγκινητικό ημερολόγιο καταστρώματος, το οποίο εξιστορεί έναν καταναγκαστικό εκπατρισμό. Ένα ντοκιμαντέρ που λειτουργεί ως τρανταχτή απόδειξη για την ασύλληπτη βία με την οποία έρχονται αντιμέτωποι όσοι είναι αναγκασμένοι να ταξιδεύουν νύχτα. Εξόριστοι, προχωρούν σιωπηλά και φοβισμένα, με τον θάνατο να παραμονεύει σε κάθε βήμα αυτού του αναγκαστικού, σκοτεινού ταξιδιού.

3. Αποστολή Στην Άκρη Του Κόσμου

Με ένα καράβι που θυμίζει αντίστοιχες αποστολές προηγούμενων αιώνων, μια ομάδα Δανών εξορμά στα βόρεια της Γροιλανδίας για να μελετήσουν το φυσικό περιβάλλον της περιοχής αλλά και να βρει μέρη απάτητα από άνθρωπο. Εκκινώντας από το Ρέκβιεμ του Μότσαρτ και φτάνοντας στους Metallica, το ευφυές και μεγαλόπνοο αυτό ταξίδι διασκεδάζει με την ίδια τη φιλοδοξία του να απαντήσει σε υπαρξιακά ερωτήματα που απασχολούν τον άνθρωπο από το ξεκίνημα της πορείας του στη Γη. Κατάληξή του οι καίριοι προβληματισμοί της εποχής μας για την κλιματική αλλαγή.

4. Τζόγος Θεοί και LSD

Ένα επικό ταξιδιωτικό ημερολόγιο παρουσιάζεται σε όλη τη μεγαλοπρέπειά του σε τρεις ώρες μέσω μιας υβριδικής φόρμας που ενώνει διαφορετικές χώρες, κουλτούρες και ανθρώπους. Υπέρβαση, άρνηση για τον θάνατο, σχέση με τη φύση και ψευδαίσθηση ασφάλειας. Με βάση αυτούς τους τέσσερις θεματικούς πυλώνες ο Καναδοελβετός ντοκιμαντερίστας Πίτερ Μέτλερ συγκρότησε το magnum opus του, ένα ενθύμιο του 20ού αιώνα και των αλλαγών που αυτός επέφερε στη ζωή μας. Η ταινία γυρίστηκε σε μια τριετία και σε πολλές χώρες, χωρίς πολλαπλά takes και στημένα σκηνικά. Έτσι, μέσα στην ποικιλομορφία της, διατηρεί αξιοθαύμαστη φυσικότητα.

5. Ανοιχτός Βορράς

Ο Ιταλός συγγραφέας Πάολο Κονιέτι επιχειρεί ένα παράτολμο ταξίδι στα βορειοδυτικά του Καναδά και ως την Αλάσκα, με τελικό προορισμό το μονοπάτι Stampede Trail και το εγκαταλελειμμένο λεωφορείο 142, το τελευταίο καταφύγιο του οδοιπόρου και ακτιβιστή Κρις ΜακΚάντλες, που η ιστορία του αποτέλεσε τη βάση για την ταινία Into the Wild. Μια πορεία ζωής εμπνευσμένη από γίγαντες της λογοτεχνίας όπως ο Λόντον, ο Χεμινγουέι και ο Θορό, κατά την οποία ένας σύγχρονος λογοτέχνης ανακαλύπτει τα όρια της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση αλλά και συναντά ανθρώπους που δοκιμάζουν μια αντίστοιχη ζωή, προσπαθώντας να κατανοήσει την ουσία της επιλογής τους.

6. Καετάνο Βελόζο – Μέρες Χωρίς Μουσική

Περισσότερα από πενήντα χρόνια μετά τη σύλληψή του, το 1968, από το στρατιωτικό καθεστώς στη Βραζιλία, ο Καετάνο Βελόζο, ο θρύλος του μουσικού ρεύματος της τροπικάλια ανατρέχει σε ένα τραύμα που παραμένει ανεπούλωτο μέχρι και σήμερα. Αυτή η συγκινητική αναδρομή που αναπλάθει την εμπειρία της φυλάκισης μέσα από επώδυνες μνήμες και τραγούδια που ερμηνεύει ο καλλιτέχνης λειτουργεί παράλληλα ως μια ευαίσθητη, αλλά συνάμα δωρική σπουδή στη δύναμη που κρύβει μέσα της η έννοια της αφήγησης. Ένα λιτό σκηνικό –μονάχα ένας άνδρας που κάθεται σταυροπόδι σε μια καρέκλα, μπροστά σε έναν τοίχο– που μας ωθεί να αποβάλουμε καθετί περιττό, ώστε να επικεντρωθούμε στην ουσία. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ένας από τους παραγωγούς της ταινίας, ο σκηνοθέτης Ζοάου Μορέιρα Σάλες: «Πρέπει να απέχουμε από την παραμικρή κίνηση. Πρέπει να μείνουμε σιωπηλοί και να ακούσουμε. Η μαρτυρία είναι όλη η ουσία».

7. Σφάλμα Στο Matrix

Με όχημα μια περιβόητη ομιλία του διάσημου συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας Φίλιπ Κ. Ντικ, αυτό το παραισθησιογόνο ντοκιμαντέρ βουτά στη δίνη της φιλοσοφίας, της επιστήμης, αλλά και των θεωριών συνωμοσίας. Συνυφαίνοντας σημεία αναφοράς της σύγχρονης κουλτούρας, όπως η ταινία The Matrix, με συνεντεύξεις από πραγματικούς ανθρώπους που καμουφλάρονται πίσω από ψηφιακά άβαταρ, η ταινία μας παρασέρνει σε έναν κόσμο από αντικατοπτρισμούς, αμφισβητώντας την έννοια της πραγματικότητας και του βιώματος. Αν η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιχνίδι προσομοίωσης, μάλλον έχει έρθει η ώρα να επαναπροσδιορίσουμε μέχρι και τον ίδιο μας τον εαυτό.

8. Το Τραγούδι Του Μίσους

Όταν οι Hatari, ένα αντικαπιταλιστικού προσανατολισμού BDSM τέκνο συγκρότημα από την Ισλανδία, πήραν το χρίσμα για να εκπροσωπήσουν τη χώρα στη Eurovision, δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη μια σπάνια ευκαιρία: να δώσουν σε ζωντανή μετάδοση το πιο πολιτικοποιημένο σόου στην ιστορία του διαγωνισμού. Το ταξίδι της μπάντας από το Ρέικιαβικ έως το Τελ Αβίβ γίνεται το όχημα για έναν κινηματογραφικό στοχασμό για την ελευθερία έκφρασης, την κοινωνική ευθύνη των καλλιτεχνών, τον συγκεχυμένο κόσμο του σήμερα, καθώς και τον ρόλο της τέχνης ως φορέα αλλαγής.

9. Μύτη Ανοιγμένη – Άδειες Τσέπες

Μακριά από τα αστραφτερά φώτα του Λας Βέγκας, ένα παραδοσιακό μπαρ –ένας θύλακας πραγματικότητας σε μια πόλη τεχνητής ευτυχίας– ρίχνει αυλαία. Τέλος εποχής για έναν τόπο εθελούσιας εξορίας, που καλωσόριζε όσους ήθελαν να κρυφτούν από τα φώτα της ράμπας. Ένα ετερόκλητο μωσαϊκό από μοναχικές υπάρξεις, σε αυτόν τον ναό της παρηγοριάς και της διαφυγής, που τρεκλίζουν ανάμεσα στην αξιοπρέπεια και την ασωτία, καθώς αναπολούν το παρελθόν και γυρίζουν την πλάτη στο μέλλον – οι θαμώνες πενθούν, ψελλίζοντας το κύκνειο άσμα για το χαμένο τους καταφύγιο. Το ελεγειακό πορτρέτο ενός κόσμου που σβήνει και χάνεται∙ ενός κόσμου από αναμνήσεις και ιστορίες που γεννιούνται και πεθαίνουν σε άδεια ποτήρια και τολύπες καπνού.

10. Ο Τελευταίος Χιλιμπίλης

Στην πολιτεία του Κεντάκι λέγεται συχνά ότι οι κάτοικοι νιώθουν πιο κοντά στα Απαλάχια Όρη παρά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όσοι έχουν απομείνει στην περιοχή αποκαλούνται μειωτικά «χιλμπίληδες». Ο Μπράιαν Ρίτσι, ένας καλοσυνάτος ντόπιος εργάτης και στοργικός πατέρας, αντιμετωπίζει τον χαρακτηρισμό αυτόν με περηφάνια: τον χρησιμοποιεί τακτικά στα λεπταίσθητα ποιήματα που γράφει, για να ορίσει την ταυτότητά του και να γκρεμίσει τα στερεότυπα. Μακριά από τα παραδοσιακά αφηγήματα για την άγρια φύση της χώρας, η ταινία καταθέτει μια ύστατη κινηματογραφική μαρτυρία, αλλά και μια μαγευτική ελεγεία, για έναν κόσμο που εξαφανίζεται – περιμένοντας να επινοηθεί από την αρχή.

Δείτε Επίσης: