8 κλασικές ταινίες που αντιστοιχούν στις φετινές υποψηφιότητες Καλύτερης Ταινίας των Όσκαρ

Τα φετινά βραβεία δε θυμίζουν σε τίποτα τις προηγούμενες χρονιές — από τις ομιλίες και τις βραβεύσεις μέσω zoom, στο γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος του κοινού δεν έχει δει μια ταινία στο σινεμά πάνω από ένα χρόνο τώρα, αυτή η χρονιά είναι η πιο διαφορετική από όλες τις άλλες στην ιστορία του κινηματογράφου.

Oι φετινές υποψήφιες ταινίες των Όσκαρ, όμως, κάνουν σαφές ότι, παρά τις δυσκολίες, υπάρχουν πολλές που αξίζει να γιορτάσουμε. Μέχρι τώρα, πιθανότατα να έχετε μια αγαπημένη, μια ταινία που σας άγγιξε περισσότερο σε αυτή την περίεργη εποχή. Είτε θαυμάσατε την συγκλονιστική ανατροπή της ταινίας Promising Young Woman, είτε προσγειωθήκατε από το ταξίδι της Fern στο Nomadland, ή σας συνεπήρε η αναταραχή στο δικαστήριο του The Trial of the Chicago 7, έχουμε κάποιες προτάσεις για σας.

Παρακάτω ακολουθούν οχτώ κλασικές ταινίες, τις οποίες μπορείτε να αντιστοιχήσετε με την αγαπημένη σας υποψηφιότητα και να δημιουργήσετε μια διπλή νικητήρια ταινία.

Αν σας άρεσε το The Father, παρακολουθήστε το The Dresser (1983)

https://www.youtube.com/watch?v=mX36gyRdH3A&t=8s

Τίποτα δεν μπορεί να προκύψει από το τίποτα, επομένως μάλλον είναι τυχερή περίπτωση το γεγονός ότι και ο Anthony Hopkins και ο Albert Finney κάνουν ό,τι μπορούν σε αυτές τις King Lear-ικές ιστορίες της άστατης γήρανσης και του αγώνα των ανθρώπων που τους φροντίζουν. Αν και το The Dresser ακολουθεί μια πιο ευθύγραμμη και ξεκάθαρη προσέγγιση στην αφήγηση του, το The Father μας βάζει μέσα στο μυαλό του Hopkins, συγχέοντας τον χρόνο, το χώρο και τον κόσμο, για να αναδειχτεί η εμπειρία του με την άνοια. Και οι δύο ιστορίες είναι οδυνηρές, με σπαρακτικά αποτελεσματικές λήψεις για τη γήρανση, την απώλεια μνήμης και την υπαρξιακή μοναχικότητα των γηρατειών, μαζί με μια νότα Σαίξπηρ σε αυτές.

Αν σας άρεσε το Judas and the Black Messiah, δείτε το The Black Panthers: Vanguard of the Revolution (2015)

https://www.youtube.com/watch?v=F56O3kZ9qr0

Ο προδομένος Fred Hampton έχει πλέον μια σοβαρή βιογραφία, αλλά ρίξτε μια καλή ματιά στο ντοκιμαντέρ σχετικά με το επαναστατικό κόμμα των Μαύρων Πανθήρων, το οποίο συνοδεύεται από σπάνιο αρχειακό υλικό και ζοφερή σχετικότητα. Χρησιμοποιώντας συνεντεύξεις με παλιά μέλη του κόμματος και πράκτορες του FBI, ήταν το πρώτο ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους για το κόμμα των Μαύρων Πανθήρων. Η ταινία δίνει στον Hampton ένα χαρακτηριστικό που έπρεπε ήδη να του έχει δοθεί και εμβαθύνει στη σχέση του Hampton (Daniel Kaluuya) και του προδότη του, Bill O’Neal (LaKeith Stanfield). Το ντοκιμαντέρ, όμως, προσφέρει μια μεγαλύτερη εικόνα του πρωτοποριακού ακτιβισμού και του έργου του κόμματος των Μαύρων Πανθήρων για κοινωνική δικαιοσύνη, θέτοντας τη ζωή του Hampton (και τον πρόωρο θάνατο) σε ένα κρίσιμο και ακόμη πιο θλιβερό πλαίσιο.

Αν σας άρεσε το Mank, δείτε το Citizen Kane (1941)

Δεδομένου ότι το Mank έχει να κάνει με τους άντρες που εμπνεύστηκαν (William Randolph Hearst) και έγραψαν (Herman J. Mankiewicz) τον Πολίτη Κέιν, το να συνδέσει κανείς αυτούς τους δύο τίτλους είναι τόσο προφανές όσο και η επιγραφή της λέξης “Rosebud” στο έλκηθρο του Κέιν (προσοχή σπόιλερ!). Πρόκειται για ένα homage στον Πολίτη Κέιν, που διεισδύει στην επαγγελματική σχέση μεταξύ του Κέιν και του Hearst, υπογραμμίζοντας περαιτέρω την ιδιοφυΐα αυτού του αυθεντικού κλασικού. Οι συζητήσεις γύρω από το ποιος άξιζε περισσότερο τα εύσημα για το σενάριο θα συνεχίσουν να υφίστανται, αλλά και οι δύο ταινίες είναι κυνικές, συναρπαστικές ματιές στην ιδιοφυΐα, τη φιλοδοξία και τη δύναμη, με τις τεχνικές του κλασικού κινηματογράφου.

Αν σας άρεσε το Minari, δείτε το Places in the Heart (1984)

Μια οικογένεια που αγωνίζεται να εκπληρώσει το Αμερικανικό όνειρο σε μια φάρμα, όσο η προκατάληψη και η φύση συνωμοτούν εναντίον τους, είναι ένα διαχρονικό παραμύθι. Η ταινία Minari ακολουθεί μια Κορεάτικη οικογένεια, καθοδηγούμενη από έναν οπτιμιστή πατριάρχη, τον Jacob (Steven Yeun), ο οποίος είναι αποφασισμένος να μετατρέψει τη φάρμα του σε μια Αμερικανική ιστορία επιτυχίας. Στην ταινία Places in the Heart, η Sally Field υποδύεται μια χήρα, η οποία χτίζει μια καινούργια οικογενειακή μονάδα με έναν περιπλανώμενο, τον Moze (Danny Glover) και έναν τυφλό βετεράνο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, Will (John Malkovich), στην προσπάθεια να σώσει τη φάρμα της. Είτε πρόκειται για μετανάστες από την Κορέα είτε για μια οικογένεια στην περίοδο της Ύφεσης, μας αρέσει.

Αν σας άρεσε το Nomadland, δείτε το The Grapes of Wrath (1940)

Οι σύγχρονοι νομάδες είναι οι πνευματικοί διάδοχοι των Dust Bowl “Okies”, με το ταξίδι της Fern (Frances McDormand) στην Αμερική να αντανακλά αυτό της οικογένειας Joad. Όπως κλέβει το Σκονισμένο ’30 την οικία των Joad, έτσι και η οικονομική κρίση αναγκάζει την Fern να βγει στο δρόμο. Και στις δύο ταινίες, η αναγκαστική μετακίνηση δημιουργεί νέες κοινότητες. Όλοι τους πραγματοποιούν αυτό το δύσκολο ταξίδι της σκληρής δουλειάς, της αυτοανακάλυψης και της αυτονομίας, που τονίζει την αξία της προσωπικής σύνδεσης και του φυσικού κόσμου απέναντι στα υλικά αγαθά.

Αν σας άρεσε το Promising Young Woman, δείτε το Klute (1971)

Οι γυναίκες που αποζητούν δικαίως εκδίκηση χρονολογούνται ήδη από την εποχή των Αρχαίων Ελλήνων. Παρόλα αυτά, η παράνοια του Klute, και η σκληρή-ευάλωτη ηρωίδα που εκδικείται τους φίλους της, φαίνεται να είναι σημαντικό προσχέδιο για το θρίλερ της Emerald Fennell. Η Cassie (Carey Mulligan) επιδιώκει με κάθε τρόπο εκδίκηση στο όνομα της παλιάς καλύτερης της φίλης, σχεδιάζοντας με λεπτούς χειρισμούς το πώς να καταστρέψει αυτούς που έχει βάλει στόχο. Η αναζήτηση της δικαιοσύνης από την Bree Daniels (Jane Fonda) στο Klute προκύπτει περισσότερο από την ακούσια συμμετοχή της στην υπόθεση, ως το επόμενο πιθανό θύμα ενός δολοφόνου. Και οι δύο ταινίες βασίζονται στην παράνοια, στις ανακρίσεις σεξουαλικής βίας και στις ανατρεπτικές προσδοκίες, με μια φεμινιστική κλίση.

Αν σας άρεσε το Sound of Metal, δείτε το Children of a Lesser God (1986)

Ενώ ο ηθοποιός της ταινίας Sound of Metal, Riz Ahmed, γράφει ιστορία ως ο πρώτος Μουσουλμάνος ηθοποιός που είναι προτεινόμενος στην αντίστοιχη κατηγορία, η ηθοποιός Marlee Matlin της ταινίας Children of a Lesser God, είναι η μοναδική κωφή ερμηνεύτρια που έχει κερδίσει Όσκαρ. Η καθεμία από αυτές τις ταινίες παλεύει με την έλλειψη επαφής και επικοινωνίας μεταξύ των κωφών και ακουόντων κοινοτήτων, εξερευνώντας τι σημαίνει να αποδέχεται κανείς την κώφωση και να αντιστέκεται στις εξωτερικές πιέσεις για να συμμορφωθεί στις προσδοκίες των άλλων — ιδιαίτερα όταν μπαίνει στη μέση η αγάπη. Και οι δύο πρωταγωνιστές μάχονται για την επιλογή μεταξύ ρομαντισμού και κοινότητας, και η απάντηση τους βρίσκεται στον ήχο της σιωπής.

Αν σας άρεσε το The Trial of the Chicago 7, δείτε το 12 Angry Men

Οι Δώδεκα Ένορκοι έθεσαν τη βάση για τις ταινίες με θέμα το δικαστήριο. Βασισμένη στο ομώνυμο τηλεοπτικό παιχνίδι, η ταινία έγινε χρυσό πρότυπο για τη ματιά της στις συζητήσεις των ενόρκων. Φαίνεται να είναι αναμφισβήτητη επιρροή για την ταινία του Aaron Sorkin, η οποία είναι, ίσως, η πιο ολόψυχη εξερεύνηση του για το είδος, ύστερα από το A Few Good Men (1992) για την οποία έγραψε το σενάριο, και το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, Molly’s Game (2017). Και οι δύο ταινίες ανακρίνουν τα σφάλματα και τις θεμελιώδεις αλήθειες. Χρησιμοποιούν έναν αριθμό «θυμωμένων» αντρών για να μελετήσουν σε βάθος το πώς ορίζουμε και εφαρμόζουμε τη δικαιοσύνη, είτε παρακολουθεί ολόκληρος ο κόσμος είτε όχι.

Πηγή: Entertainment Weekly