Αυτά είναι τα πέντε υποψήφια soundtracks για το Όσκαρ μουσικής
Για πρώτη φορά στα χρονικά του θεσμού το φετινό Όσκαρ πρωτότυπης μουσικής δεν θα δοθεί εντός της απονομής αλλά σε ειδικό χρόνο εκτός του κανονικού προγράμματος.
Μπήκαμε στον μήνα των Όσκαρ καθώς μετράμε πλέον σιγά σιγά αντίστροφα μέχρι την εορταστική απονομή της 27ης Μαρτίου.
Όπως κάθε χρόνο ιδιαίτερη προσοχή θα δώσουμε στα πέντε σάουντρακ και στους συνθέτες που είναι προτεινόμενοι στα φετινά Όσκαρ. Για πρώτη φορά στα χρονικά του θεσμού το φετινό Όσκαρ πρωτότυπης μουσικής δεν θα δοθεί εντός της απονομής αλλά σε ειδικό χρόνο εκτός του κανονικού προγράμματος της 27ης Μαρτίου.
Αγχωμένη σε σχέση με την απογοητευτική τηλεθέαση που λαμβάνει τα τελευταία αρκετά χρόνια το τηλεοπτικό προϊόν της απονομής της η Ακαδημία αποφάσισε φέτος να βγάλει εκτός προγράμματος 8 κατηγορίες (ανάμεσα στις οποίες την Μουσική, τον Ήχο, την Διεύθυνση Παραγωγής και το Μοντάζ) προκειμένου να κάνει – όπως πιστεύει – πιο σύντομο και πιο ελκυστικό το συνολικό τηλεοπτικό πρόγραμμα των Όσκαρ.
Η κίνηση αυτή όπως είναι φυσικό ξεσήκωσε ήδη θύελλα αντιδράσεων και είναι φυσικά δίκαιες αντιδράσεις – αν σκεφτεί κανείς την θεμελιώδη σημασία που έχουν π.χ. η Μουσική και το Μοντάζ στην λειτουργία του Κινηματογράφου – καθώς αρκετοί δημοφιλείς και δημιουργοί καλλιτέχνες (συνθέτες, ηχολήπτες, μοντέρ, κλπ) ουσιαστικά πετιούνται εκτός απονομής χωρίς σεβασμό. Η Ακαδημία δεν φαίνεται να αφουγκράζεται αυτές τις ανησυχίες των μελών της και θεωρεί ότι η αλλαγή που θέλει να κάνει θα βοηθήσει. Μένει λοιπόν να φανεί αν θα δικαιωθεί από την επιλογή της.
Οι φετινοί υποψήφιοι στην μουσική είναι μια πεντάδα με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Δύο από αυτούς θα μπορούσαν να προταθούν με διπλή υποψηφιότητα (Τσίμερ και Γκρίνγουντ) ενώ αξίζει να αναφέρουμε ότι στο νήμα έχασαν μια θέση στα πεντάδα σημαντικοί συνθέτες όπως ο Ντάνιελ Πέμπερτον (για το Being the Ricardos) ή ο Αλεξάντερ Ντεσπλά (για το French Dispatch) ή ο Κάρτερ Μπέργουελ (για το Tragedy of Macbeth). Οι φετινοί υπόψήφιοι για το Όσκαρ Μουσικής είναι :
Χανς Τσίμερ (Dune)
Υποψήφιος για το sci-fi δράμα του Ντενίς Βιλνέβ ο Χανς Τσίμερ έχασε στο νήμα μια δεύτερη υποψηφιότητα για το score που έγραψε στην τελευταία περιπέτεια του Τζειμς Μποντ No Time To Die. Παρά την σημαντική διαδρομή του στο χώρο της κινηματογραφικής μουσικής (έχει γράψει τη μουσική σε περισσότερες από 150 ταινίες), την συνεργασία του με σπουδαίους σκηνοθέτες από την δεκαετία του ’80 (όταν και ξεκίνησε ουσιαστικά την πορεία του στον χώρο) μέχρι και σήμερα, ο Τσίμερ έχει κερδίσει το Όσκαρ μόλις μια φορά και αυτό για το score σε ένα animation της Ντίσνεϊ πριν από περίπου 30 χρόνια (για το Lion King). Για το project του Dune, που είναι και η δεύτερη του δημιουργική συνεργασία με τον Ντενί Βιλνέβ (μετά το Blade Runner), ο Τσίμερ άφησε πίσω του σημαντικά σχέδια, όπως το Tenet του Κρίστοφερ Νόλαν, στο οποίο τελικά το score έγραψε ο Λούντβιχ Γκόρανσον. Η πίστη του στο όραμα του Βιλνέβ φαίνεται πως δικαιώνεται αφού ο Τσίμερ συνέθεσε ένα από τα καλύτερα score του και καταφέρνει να προταθεί για το Όσκαρ και μάλιστα με αρκετά υψηλές προσδοκίες και για την τελική νίκη. Για το τελικό αποτέλεσμα λέγεται πως ακολούθησε ένα ιδιαίτερο πρόγραμμα προετοιμασίας μέσα στο πρώτο λοκντάουν του 2020 δημιουργώντας μια απόκοσμη μουσική ατμόσφαιρα. Ας σημειωθεί πως το soundtrack του Dune είναι επίσης υποψήφιο στα επερχόμενα βραβεία Grammy στην κατηγορία κινηματογραφικής μουσικής.
Τζόνι Γκρίνγουντ (Η Εξουσία του Σκύλου)
Από τα βασικά μέλη των Radiohead ο Γκρίνγουντ έχει εδώ και χρόνια μια καριέρα με αξιώσεις και στον χώρο της κινηματογραφικής μουσικής. Το 2017 προτάθηκε για Όσκαρ πρωτότυπης μουσικής για πρώτη φορά για το εξαιρετικό score που συνέθεσε στο Phantom Thread. Θα μπορούσε να φτάσει φυσικά στα Όσκαρ νωρίτερα καθώς η μουσική του για το There Will Be Blood θεωρείται πραγματικά μνημειώδης. Για τις ανάγκες της συνεργασίας του με την Τζεϊν Κάμπιον θέλησε εξαρχής να διαφοροποιηθεί από τα κλασικά μουσικά σχήματα των ταινιών γουέστερν. Έτσι παρουσίασε ένα σκορ στο μινιμαλιστικό ύφος του με αρκετούς πειραματισμούς τόσο στον ρυθμό όσο και στα όργανα που χρησιμοποίησε (πχ μεταμόρφωσε ένα τσέλο παίζοντας το ως μπάντζο) θέλοντας να στηρίξει την αίσθηση της ερημιάς και της απαγόρευσης, στοιχεία που συνυπάρχουν αφηγηματικά μέσα στην ταινία. Θα μπορούσε άραγε να κερδίσει το Όσκαρ; Η Εξουσία του Σκύλου θα λέγαμε ότι κοντράρεται στα φετινά Όσκαρ με το Dune του Τσίμερ. Έτσι ο Γκρίνγουντ είναι χωρίς αμφιβολία το αουτσαϊντερ της κατηγορίας. Θα μπορούσε να κερδίσει άλλη μια υποψηφιότητα – για το Spencer του Πάμπλο Λαραίν – ωστόσο η Ακαδημία εστίασε την προσοχή της καθόλου άδικα στην εργασία του για την Εξουσία του Σκύλου.
Ζερμέν Φράνκο (Encanto)
Δίκαια στην πεντάδα των φετινών μουσικών η Ζερμέν Φράνκο είναι μόλις η 10η γυναίκα συνθέτις που καταφέρνει να φτάσει ως εδώ και η πρώτη Λατίνα (Ισπανόφωνη). Το προπέρσινο κατόρθωμα της Χίλντουρ Γκουντναντότιρ που σάρωσε ότι βραβείο υπήρχε στο δρόμο της είναι ίσως αρκετό για να αναφέρουμε μια προηγούμενη γυναίκα υποψήφια (και νικήτρια). Το Encanto γοήτευσε τα μέλη των μουσικών υποψηφιοτήτων καθώς είναι υποψήφιο και στα τραγούδια ενώ το soundtrack της animation ταινίας της Pixar ανήκει στα ευπώλητα άλμπουμ των φετινών charts. Ίσως να μην έχει αρκετές πιθανότητες για τη νίκη, ωστόσο η παρουσία στην πεντάδα είναι σίγουρα τιμητική.
Νίκολας Μπριτέλ (Don’t Look Up)
Μόλις στην 3η υποψηφιότητα του ο Νεοϋρκέζος συνθέτης χάνει για άλλη μια φορά στα σημεία την πιθανότητα ενός Όσκαρ. Το 2017 με το ατμοσφαιρικό Moonlight βρέθηκε μπροστά στο σαρωτικό La La Land ενώ το 2019 με το μελωδικό If Beale Street Could Talk έχασε και πάλι την ευκαιρία. Στο Don’t Look Up ο Μπριτέλ – σταθερός συνεργάτης του Άνταμ Μακ Κεϊ – δοκιμάζει εκ νέου την δυναμική του στον χώρο της κωμωδίας χαρτογραφώντας το παράδοξο, το απρόβλεπτο, το σατιρικά δημιουργικό μέσα από ένα απολαυστικό τζαζίστικο score που στηρίζεται αρκετά σε ένα λαϊτμοτίφ με αμέτρητες παραλλαγές κυρίως πάνω στα πνευστά.
Αλμπέρτο Ιγκλέσιας (Parallel Mothers)
Ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς κινηματογραφικούς συνθέτες, στενός συνεργάτης του Πέδρο Αλμοδόβαρ για περισσότερα από 25 χρόνια. Ο Ιγκλέσιας θα άξιζε να έχει προταθεί για συνεργασία του με τον Αλμοδόβαρ πολύ νωρίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι έχει βάλει την μουσική υπογραφή του στο οσκαρικό Όλα για την Μητέρα μου αλλά και το Μίλα της. Αντιθέτως η Ακαδημία τον έχει προτείνει τρεις φορές από το 2005 για τα σκορ του Επίμονου Κηπουρού, το Χαρταετοί Πάνω απ’ την Πόλη και το Tinker Tailor, Soldier, Spy (ένα από τα καλύτερα σκορ του στην εκτός Αλμοδόβαρ φιλμογραφία του). Στις Παράλληλες Μητέρες ο Ιγκλέσιας δοκιμάζει και πετυχαίνει να χτίσει την ατμόσφαιρα ενός ψυχολογικού θρίλερ με το οποίο ηλεκτρίζει την αφηγηματική δύναμη του Αλμοδόβαρ και υποστηρίζει την πρωταγωνίστρια της ιστορίας του. Οι επιρροές του Ιγκλέσιας και εδώ (όπως συμβαίνει στο σύνολο της εργογραφίας του) έχουν να κάνουν με τη μουσική του αμερικάνικου νουάρ αλλά και του θρίλερ (είδη στα οποία έχει διαπρέψει ένα από τα ινδάλματα του Ιγκλέσιας, ο Μπέρναρ Χέρμαν). Δεν θα καταφέρει πιθανότατα να φτάσει στο Όσκαρ αλλά δεν έχει και τόσο σημασία αυτό καθώς η παρουσία του στην πεντάδα του μουσικού Όσκαρ είναι ιδιαίτερα τιμητική από μόνη της.
