Αγάπη μισή και ζωή δανεική

της Κατερίνας Τζιωρίδου

Και ύστερα κατάλαβε, ότι αυτή η αγάπη δεν ταιριάζει. Είναι μια αγάπη μονόπλευρη, μόνο για τον ένα. Μια αγάπη χειριστική, καταστροφική μέρα με τη μέρα. Μια αγάπη της μάνας προς το παιδί, αλλά ουχ… δεν έχει παιδί απέναντι. Μια αγάπη μαραμένη, απότιστη. Μια αγάπη εγκλωβισμένη ανάμεσα σε δυο μοναξιές.

Και μετά είπε θα το παλέψει, γιατί ρε γαμώτο αγαπάει. Και το παλεύει. Δονκιχωτικά, κυνηγώντας τα φαντάσματα του παρελθόντος και πληγώνοντας τους ανθρώπους στο σήμερα. Και θυμώνει. Γιατί όλα και όλοι είναι εναντίον. Η δράση κουρασμένη, κάνει αργά βήματα, σχεδόν σέρνεται. Η ζέση για ζωή χάνει το οξυγόνο της. Φταίει η κρίση, φταίνε οι άνθρωποι που δε σκέφτονται, φταις εσύ που έχεις προβλήματα, φταίω κι εγώ.

• Φταίω κι εγώ; Τι εννοείς φταίω;
• Έχεις κι εσύ την ευθύνη του εαυτού σου ρε παιδί μου, πώς το λένε. Πάρε την επιτέλους από το χέρι και προχωρήστε μαζί.
• Α, ναι βέβαια. Ναι ναι, φυσικά. Το ξέρω. Όλα θα αλλάξουν, θα δεις.
• Πώς;
• Σιγά σιγά…
• Ναι, αλλά πώς; Κάνοντας τι;
• Κάνε υπομονή. Θα δούμε.

Η ζωή όμως δε χρωστάει τίποτα και σε κανένα. Δεν περιμένει. Δίνει σήμερα και όποιος μπορεί να πάρει, παίρνει. Την αρπάζει από τα μαλλιά και προχωράει. Οι υπόλοιποι απλά θα την κοιτούν από το παράθυρο να τους προσπερνά. Όπως είπε ένας φίλος, οι άνθρωποι χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Σε αυτούς που βγαίνουν με θάρρος μπροστά και τολμούν να δοκιμάζουν. Σε αυτούς που ακολουθούν. Και σε αυτούς που μένουν πίσω, γιατί δεν μπορούν να ακολουθήσουν.

Τελικά μήπως ζει μια ζωή δανεική;

Αγάπη που ΄γινες δίκοπο μαχαίρι (Κακογιάννης, Χατζιδάκις, Μελίνα)