Airplane Drama: Οι Θεσσαλονικείς μας εμπιστεύτηκαν τις ιστορίες τους!
Και είχαν πολλά να μας πουν
Όταν ακούς την λέξη αεροπλάνο αυτόματα το μυαλό σε ταξιδεύει. Φεύγει με προορισμό όλες αυτές τις πόλεις στις οποίες θα ήθελες να βρίσκεσαι αυτή την στιγμή. Και όταν αυτό γίνεται πραγματικότητα, έχεις να διηγηθείς ιστορίες από τα ταξίδια, την καμπίνα του αεροσκάφους, τους αιθέρες! Οι ιστορίες όμως δεν είναι πάντα ευχάριστες. Νεύρα, φωνές, κλάματα, είναι και αυτά ένα μέρος του ταξιδιού.
Τέσσερις Θεσσαλονικείς μοιράστηκαν μαζί μας μερικές από τις ιστορίες που έχουν εξελιχθεί σε αεροδρόμια αλλά και στον εναέριο χώρο και κουβαλάνε αρκετό «δράμα».
Ελευθερία:
«Τον Δεκέμβρη που μας πέρασε είχα κανονίσει με την παρέα μου να πάμε στο Άμστερνταμ. Φοιτητές εμείς, ακούγαμε τα καλύτερα, οπότε βρήκαμε την ευκαιρία να πάμε. Όλα ξεκίνησαν κανονικά, κάναμε check in, μπήκαμε στο αεροπλάνο και απογειωθήκαμε. Αφού είχε περάσει μια ώρα πτήσης σηκώθηκα για να πάω στην τουαλέτα. Είχα παρατηρήσει πως μαζί μας στο αεροπλάνο ήταν αρκετές οικογένειες με μικρά παιδιά, ακόμα και μωρά. Εκεί που περίμενα λοιπόν την σειρά μου για να μπω στο δωματιάκι, ξαφνικά επικράτησε πανικός. Ένας άντρας άρχισε να φωνάζει σε ξένη γλώσσα και κανένας δεν καταλάβαινε τι λέει. Κοίταξα την παρέα μου με γουρλωμένα μάτια. Το πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου ήταν πως πήραμε φωτιά! Γύρισα στην αεροσυνοδό και της είπα ότι κάτι γίνεται. Αυτή πανικόβλητη έτρεξε στον διάδρομο. Τελικά ένα μωρό είχε λιποθυμήσει και η μητέρα του προσπαθούσε να το συνεφέρει. Η αεροσυνοδός πήρε το μωρό και μαζί με την μητέρα πήγαν πίσω στο χώρο του προσωπικού. Λίγα λεπτά αργότερα το παιδί είχε επανέλθει. Δεν είμαι άνθρωπος που φοβάται τα αεροπλάνα όμως εκείνα τα δυο λεπτά ήταν η πιο τρομαχτική εμπειρία της ζωής μου.»
Παναγιώτης:
«Πτήση Ηράκλειο – Θεσσαλονίκη. Το αεροπλάνο ήταν ελικοφόρο, όχι πως έχει καμία διαφορά εκτός από την συνεχή βαβούρα καθ’ όλη την πτήση. Το ταξίδι κατά την διάρκεια του ήταν καλό. Φτάνουμε Θεσσαλονίκη και είναι η ώρα της προσγείωσης. Η χειρότερη προσγείωση στην ζωή μου! Κάθομαι στην μεσαία θέση, λίγο πιο πίσω απ’ το φτερό. Είχε πολύ αέρα με αποτέλεσμα όλο το αεροπανό να τρέμει από τις αναταράξεις. Κάπου εκεί αρχίζει και το δεκάλεπτο της φρίκης. Το αεροπλάνο πήγαινε μια προς το πάνω και μια προς τα κάτω. Κοιτάω από το παράθυρο και μια βλέπω τον ουρανό, μια τον αεροδιάδρομο. Όλο αυτό για 10 λεπτά που μου φάνηκαν αιώνας. Διάδρομος – ουρανός – διάδρομος – ουρανός. Κοιτάω την αεροσυνοδό που κάθεται, έχει κλειστά τα μάτια και κρατιέται σφιχτά, εμφανώς τρομαγμένη. Ακούω φωνές μέσα από το αεροπλάνο, παιδικά κλάματα και από πίσω μου καθόταν ένας άντρας με την μητέρα του. Τον άκουσα να προσεύχεται και να λέει ότι άμα προσγειωθούμε δεν θα ξανά πετάξει ποτέ. Λίγο αργότερα μας ανακοίνωσε ο πιλότος πως θα επιχειρήσει να προσγειωθεί, να είμαστε έτοιμοι για δυνατό πάτημα στο έδαφος. Απλά κλείνω τα μάτια και τα ανοίγω όταν ακούω τον κόσμο να χειροκροτά.»
Αλέξανδρος:
«Με την παρέα μου ετοιμαζόμασταν να πετάξουμε για Ιταλία. Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος για αυτό το ταξίδι, το σχεδιάζαμε πολύ καιρό. Μπαίνουμε λοιπόν στο αεροπλάνο και βρίσκουμε τις θέσεις μας. Καθόμασταν διάσπαρτα μέσα στο αεροσκάφος και φυσικά εγώ πήρα το “παράθυρο”. Όλα ξεκίνησαν φυσιολογικά, ο καιρός ήταν τέλειος και η θέα πάνω από το αεροσκάφος μαγική. Δίπλα μου καθόταν ένας κύριος γύρω στα 50, από ό,τι κατάλαβα Γερμανός. Εγώ με ακουστικά να χαζεύω το απέραντο γαλάζιο και αυτός με μιας να μου κατεβάζει την κουρτίνα. Τον κοιτάω, δεν λέω τίποτα και την ανοίγω ξανά. Αυτός την ξανακατεβάζει. Για να μην μακρηγορώ αυτό συνεχίστηκε για λίγο μέχρι που αρχίσαμε να μαλώνουμε, γιατί ήθελε να κοιμηθεί και τον ενοχλούσε ο ήλιος. Στην συνέχεια και αφού μας είχε ακούσει όλο το αεροπλάνο, ήρθε η αεροσυνοδός και του εξήγησε πως αν τον ενοχλεί τόσο πολύ μπορεί να αλλάξει θέση. Το ταξίδι συνεχίστηκε με ανοιχτή την κουρτίνα και αυτόν να φοράει γυαλιά ηλίου.»
Μαρία:
«Είχαμε κανονίσει ένα ταξίδι με την παρέα μου στην Αυστρία, λίγες μέρες να ξεφύγουμε από την ρουτίνα της καθημερινότητας. Τις μέρες που μείναμε εκεί περάσαμε φανταστικά, δεν θα τις ξεχάσω πότε… όπως και το ταξίδι της επιστροφής. Φτάσαμε λοιπόν στο αεροδρόμιο στην ώρα μας και παρατηρήσαμε πως στον πίνακα με τις πτήσεις, η δικιά μας δεν ήταν πουθενά. Η αλήθεια είναι πως δεν δώσαμε σημασία και συνεχίσαμε για την πύλη. Τελικά μας ενημέρωσαν πως θα έχουμε καθυστέρηση 5 ώρες και θα φεύγαμε από Αυστρία στις 23:00.
Ήρθε η ώρα να πετάξουμε λοιπόν, επιβιβαστήκαμε και λίγο πριν ξεκινήσουμε ο πιλότος μας ανακοίνωσε ότι θα προσγειωθούμε στην Αθήνα. Φυσικά υπήρξαν άπειρες αντιδράσεις. Η εταιρία μας ενημέρωσε πως για όσους μείνουν και προσγειωθούν στην Αθήνα θα φροντίσει με δικά της έξοδα, την μεταφορά στη Θεσσαλονίκη. Από την άλλη, όσοι κατέβαιναν στην Βιέννη θα πλήρωναν την επόμενη πτήση.
Τελικά όλοι αποφάσισαν να μείνουν έχοντας ως προορισμό την Αθήνα. Με όλη αυτή τη φασαρία αντί για τις 23:00 ξεκινήσαμε 1:00 το βράδυ. Σαν να μην έφτανε αυτό, φτάνοντας στο Βενιζέλος (ώρα 4:10) βρήκαμε πούλμαν να μας περιμένουν για την μεταφορά μας στη Θεσσαλονίκη. Για ακόμα μια φορά φωνές και αντιδράσεις καθώς όλοι οι επιβάτες ήμασταν απίστευτα κουρασμένοι. Καταλήξαμε λοιπόν να φτάσουμε Θεσσαλονίκη στις 12:00 το μεσημέρι της επομένης ημέρας…»
