Ακόμα δεν έχεις δει το Roma; 300 λέξεις που θα σε προβληματίσουν
Μια αιρετική, διαφορετική εικόνα για την ταινία του Κουαρόν.
*Η ταινία απέσπασε 3 Όσκαρ: Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας, Καλύτερης Σκηνοθεσίας και Καλύτερης Διεύθυνσης Φωτογραφίας στον Αλφόνσο Κουαρόν
Το «Ρόμα» (Roma) είναι μια δύσκολη ταινία του χαρισματικού Alfonso Cuarón, με εξαιρετική σκηνοθεσία, πολύ καλή φωτογραφία, αλλά αδύναμο σενάριο και χωρίς ξεκάθαρους στόχους. Μια ταινία με σαφείς αναφορές στον Αντονιόνι και στον Παζολίνι.
Ο Alfonso Cuarón στήνει μια τοιχογραφία του Μεξικού στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Δίπλα και μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει, μια οικογένεια ζει τη δική της παράλληλη ιστορία. Το δράμα των ηρώων κορυφώνεται παράλληλα με το δράμα μιας χώρας σε ένα κρίσιμο χρονικό μεταίχμιο.
Τα θέματα που θίγει είναι πολλά και ετερόκλητα: ο εφησυχασμός της μεσοαστικής οικογένειας, που ζει κάπως απομονωμένη στο περίκλειστο μεγάλο σπίτι της, μακριά από την υπόλοιπη κοινωνία, στην οποία γίνονται ανακατατάξεις και κυριαρχούν οι πολιτικές αναταραχές. Οι υπηρέτριες του σπιτιού, Κλεό και Αντέλα, μοιάζουν καταδικασμένες στην ταξική τους μοίρα. Η σκληρή ενηλικίωση έρχεται μέσα από την ωμή πραγματικότητα. Οι παιδικές μνήμες ανασύρονται και λειτουργούν ως συμπλήρωμα περισσότερο, παρά ως οργανικό κομμάτι της ιστορίας.
Αρκετές δυνατές στιγμές (στο μαιευτήριο για παράδειγμα ή στην παραλία), αλλά χωρίς να αποτελούν τελικά τις αρτηρίες, μέσα στις οποίες θα έπρεπε να σφύζει ο παλμός της ταινίας.
Ο καλός ρυθμός της αφήγησης υπονομεύεται από τις ακαθόριστες σκηνοθετικές ακροβασίες. Σε πολλά σημεία ο Cuarón φλυαρεί μάλλον αυτάρεσκα και υπεροπτικά, δίνοντας την εντύπωση ότι κάνει μια επίδειξη των αναμφισβήτητων δυνατοτήτων του.
Δείχνει μάλιστα να θεωρεί ότι ακόμη και οι μελοδραματικές σκηνές του θα «περάσουν» αβρόχοις ποσί, σίγουρος ότι μπορούν οι περισσότεροι να καταλάβουν ό,τι έχει ο ίδιος «οραματιστεί» στην ταινία του.
Εδώ ακριβώς είναι όμως, το μεγάλο του ολίσθημα: πιστεύει ότι χωρίς στιβαρό σενάριο έχει τη δύναμη με την σκηνοθετική του μαεστρία να επιβάλει τη δική του ματιά και τελικά να υποβάλει το θεατή σε μια απολύτως εσωτερική μυσταγωγία, η οποία περισσότερο αφορά τον ίδιο, παρά το θεατή, ο οποίος αποζημιώνεται βέβαια από τα υπέροχα πλάνα και την υποβόσκουσα ένταση, αλλά μένει τελικά με ένα κενό μέσα του, όσον αφορά την πληρότητα που θα έπρεπε να του προσφέρει ένα πραγματικό αριστούργημα…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ:
Όταν το “Ρόμα” και το Netflix καταπάτησαν όλους τους κανόνες του Χόλιγουντ
