Αλί – Μια βωβή συνομιλία με τη Συρία

Μπορεί το 2021 να είναι η χρονιά αυτή στην οποία δε θα χρειαστεί να χρησιμοποιηθούν ξανά οι λέξεις “Πρόσφυγας” και “Μετανάστης”; Μπορεί το 2021 να είναι η χρονιά αυτή, όπου όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα αποκτήσουν επιτέλους ονοματεπώνυμο και πατρίδα; Μπορεί το 2021 να είναι η χρονιά αυτή, στην οποία αυτοί όλοι οι άνθρωποι θα μπορούν να μιλήσουν τη γλώσσα τους και να ακουστούν;

“Μια βωβή συνομιλία με τη Συρία”

Βρίσκομαι στη Κορώνεια, σε ένα από τα συνηθισμένα σημεία, στα οποία πηγαίνω για παρατήρηση πτηνών. Στο σημείο εκείνο, όπου πριν 1μιση χρόνο ξεβράστηκαν τα νεκρά ψάρια. Στο σημείο εκείνο, όπου είχα κάνει παρέα σε ένα ετοιμοθάνατο νεαρό πελεκάνο, μέχρι το τέλος. Στο σημείο εκείνο, όπου φωτογράφισα τα φλαμίνγκο της έκθεσης ‘Flamingosis”. Στο σημείο εκείνο, όπου έχω δει αμέτρητες φορές παράνομους ψαράδες με καλάμια σε περιοχή NARURA 2000.

Ξαφνικά μέσα από τις καλαμιές, ξεπροβάλει ένας άντρας. Ήρεμα περπατούσε προς το μέρος μου και καθότι συνηθισμένος σε τέτοιες καταστάσεις, δεν έδωσα πολύ σημασία. Όμως κάτι μου τράβηξε την προσοχή επάνω του, καθώς δε μου φαινόταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος.

Τον πλησίασα και τον χαιρέτησα.”Hi…. what is your name?” του είπα. Δεν ανταποκρίθηκε. Τον ξαναρώτησα, αλλά και πάλι δε μίλησε. Όμως μου έγνεψε με τρόπο πως δεν καταλαβαίνει. Έβγαλε τότε το κινητό του τηλέφωνο και άνοιξε την εφαρμογή του google translate. Μου έδειξε με τα μάτια και τα χέρια την οθόνη, σα να με παρακινούσε να γράψω εκεί αυτό που ήθελα.

Ξεκινήσαμε λοιπόν μία συνομιλία με αυτό τον τρόπο. Δεν ακουγόταν τίποτα άλλο, πέρα από τον αέρα και κάποια πτηνά που περνούσαν κατά διαστήματα από επάνω μας. Μέσα από αυτόν τον βωβό και άηχο διάλογο, έμαθα πως ο Αλί είναι από τη Συρία και πως η γυναίκα και τα παιδιά του είχαν πεθάνει στον πόλεμο εκεί. Δουλεύει σε χωράφια και εκείνη τη μέρα είχε ρεπό.

Ήρθε στην Ελλάδα με τους γνωστούς ακραίους και επικίνδυνους τρόπους δια θαλάσσης. Δεν ακουγόταν όμως τίποτα, καθώς δε μιλούσαμε αλλά απλώς γράφαμε στο κινητό του τηλέφωνο. Ενώ μου έλεγε τόσο “δυνατά” πράγματα μέσα στο translate,η σιωπή που επικρατούσε ήταν ανατριχιαστική και άκρως επώδυνη.

Κάποια στιγμή, συνειδητοποίησα πως είχα βουρκώσει και δε μπορούσα να δω την οθόνη για να γράψω. Το έκρυψα από τον Αλί, ο οποίος είχε μία απίστευτη ηρεμία και γαλήνη, ενώ μου έλεγε φρικιαστικά πράγματα για τον εαυτό του. Μη μπορώντας να συνεχίσω, έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του παντελονιού μου και έβγαλα κάποια χρήματα που είχα και του τα πρόσφερα. Του έγραψα πως του τα δίνω για να αγοράσει κάτι να φάει και ότι άλλο θέλει. Δεν ήταν πολλά τα χρήματα, αλλά θα μπορούσε να αγοράσει κάτι με αυτά.

Ο Αλί με κοίταξε με ηρεμία πάλι και αρνήθηκε. Δε δεχόταν με τίποτα να πάρει χρήματα από εμένα. Επέμενα αρκετή ώρα, μέχρι ο περήφανος αυτός άντρας δεχτεί να τα πάρει. Του ζήτησα να του βγάλω μία φωτογραφία και μου έδωσε ένα email του, για να του τη στείλω. Έπειτα από αυτή τη συγκλονιστικά βωβή και συγχρόνως εκκωφαντική εμπειρία, αποφάσισα να τον αφήσω στην ησυχία του και να πάρω τον δρόμο για την επιστροφή.

Δε τον έχω ξαναδεί από τότε, αλλά είναι σα να τον βλέπω και να τον “ακούω” κάθε μέρα. Ελπίζω αυτή η σιωπή, όλων αυτών των ανθρώπων, να πάψει κάποια στιγμή. Ίσως το 2021… ποιος ξέρει;

*Το περιστατικό αυτό έλαβε χώρα το 2020 και η φωτογραφία αυτή βγήκε με την άδεια του Αλί.