Ο Αλμοδοβάρ αξίζει τον Φοίνικα! Οι Κάννες παραμιλούν
Ένα γνήσιο μελόδραμα που υπερβαίνει την απλή νοσταλγία
Λέξεις: Ορέστης Ανδρεαδάκης
Μια ολόκληρη αίθουσα έκλαιγε και χειροκροτούσε συγχρόνως το κομψοτέχνημα του Ισπανού σκηνοθέτη, «Πόνος και δόξα», το οποίο είναι φτιαγμένο με τα πιο ταπεινά υλικά: αναμνήσεις, φαντάσματα της νιότης, αμαρτίες και μυστικά.
Ένας σκηνοθέτης ξαναβρίσκει, μετά από 33 χρόνια, τον πρωταγωνιστή μιας ταινίας του με τον οποίο είχαν τσακωθεί άγρια. Ταυτόχρονα ξαναζεί την παιδική του ηλικία, ζητάει συγχώρεση από την μητέρα του, η οποία έχει πεθάνει, και συναντάει έναν εραστή των νεανικών του χρόνων. Και κυρίως προσπαθεί να συμβιβαστεί με τους αφόρητους σωματικούς αλλά και ψυχικούς πόνους που τον ταλαιπωρούν μια ζωή.
Ο Αντόνιο Μπαντέρας σ’ έναν απ’ τους καλύτερους ρόλους της καριέρας του, εμπλουτίζει φινέτσα το αλμοδοβαρικό σύμπαν. Ένα γνήσιο μελόδραμα που υπερβαίνει την απλή νοσταλγία, γιορτάζει την άβυσσο της ανθρώπινης πολυπλοκότητας και υμνεί την παιδική αθωότητα της κάθε ηλικίας.
