Είμαι η Μικαέλα και γεννήθηκα με εγκεφαλική παράλυση, η οποία δεν με έχει επηρεάσει σε πολύ μεγάλο βαθμό καθώς μπορώ να περπατήσω χωρίς κάποιο βοήθημα και ευτυχώς δεν με έχει επηρεάσει καθόλου σε νοητικό επίπεδο. Έχω μια μικρή δυσκολία στο δεξί μου χέρι και καθυστερώ να κάνω κάποια πράγματα, όπως το γράψιμο.
Όμως η ζωή μου είναι φυσιολογική.
Παρ’ όλα αυτά, έχω βιώσει πολύ λεκτικό ρατσισμό, ιδίως τα παιδικά μου χρόνια αλλά ακόμη και τώρα. Τα σχόλια είναι υποτιμητικά και συμπονετικά, τα οποία με ενοχλούν περισσότερο γιατί καταλαβαίνω ότι με λυπούνται. Παλιότερα στεναχωριόμουν ενώ τώρα μου βγαίνει πιο πολύ σε θυμό.
Στο σχολείο τα σχόλια ήταν καθαρά υποτιμητικά. Πιστεύω ότι αυτό συμβαίνει διότι τα παιδιά σε αυτή την ηλικία προσπαθούν να τονίσουν τα θετικά τους χαρακτηριστικά, προκειμένου να γίνουν αρεστά στην κοινότητα. Αυτό το πετυχαίνουν μειώνοντας τον συνομιλητή τους, παίρνοντας αφορμή από οποιοδήποτε ιδιαιτερότητα ή διαφορετικότητα, κάτι που ξεχωρίζει απ’ αυτό που έχουν συνηθίσει να βλέπουν γύρω τους. Αυτό συνδέεται φυσικά και με τους ελλιπείς τρόπους συμπεριφοράς που έχουν μάθει απ’ το οικογενειακό περιβάλλον.
Ο ρατσισμός που βιώνω τα τελευταία χρόνια, ζώντας μόνη μου ως φοιτήτρια, είναι σαφώς πιο περιορισμένος και προέρχεται κυρίως από άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, τα οποία έχουν κάποιες απορίες ή θέλουν να με βοηθήσουν αλλά άθελα τους γίνονται αδιάκριτοι, επιτακτικοί και με μειώνουν, διαλέγοντας δηλαδή λάθος τρόπο καθώς δεν ξέρουν τον τρόπο για να με προσεγγίσουν. Εγώ βέβαια δεν χρειάζομαι κάποιου είδους βοήθειας, ωστόσο εκτιμώ όταν ο άλλος είναι ευγενικός και καλοπροαίρετος.
Επίσης, όσο περνάει ο καιρός τόσο περισσότερο συμφιλιώνομαι με την εικόνα του εαυτού μου καθώς έχω συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι κάτι αρνητικό, όπως φαίνεται προς τα έξω, ενώ ταυτόχρονα δεν με εμποδίζει σε κανένα κομμάτι της καθημερινότητας μου, ούτε στην εκπλήρωση των επιθυμιών και των στόχων μου. Σίγουρα, το γεγονός ότι ζω μόνη μου σε διαφορετική πόλη με έχει βοηθήσει πολύ γιατί βλέπω ότι μπορώ να τα καταφέρω και μόνη μου, χωρίς βοήθεια. Οι φιλίες και γενικά η κοινωνικοποίηση με άτομα της ηλικίας μου έχει παίξει επίσης πολύ σημαντικό ρόλο καθώς παρατηρώ ότι ουσιαστικά δεν διαφέρω σε μεγάλο βαθμό από αυτούς.
Τα άτομα με αναπηρία μπορούν να κάνουν πολλά περισσότερα απ’ ότι φαίνεται και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται απ’ την κοινωνία, η οποία πρέπει να τα συμπεριλάβει σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής, δίνοντας προτεραιότητα στην βελτίωση των υποδομών, όπως οι ράμπες για τα αναπηρικά αμαξίδια, οι οποίες είναι ελάχιστες, ώστε να έχουν ίσες ευκαιρίες πρόσβασης στους χώρους ψυχαγωγίας και όχι μόνο.
Άλλες μαρτυρίες ανθρώπων:
“Εγώ είμαι μία περήφανη μαμά ενός παιδιού με αναπηρία, το οποίο πηγαίνει σχολείο, ασχολείται με τον αθλητισμό, λατρεύει την μουσική, βάζει στόχους και πάνω από όλα είναι ένα φωτεινό πλάσμα που φωτίζει τους γύρω του… απλά κινείται με αμαξίδιο.” δηλώνει σε συνέντευξή της η Άντζη Φλογερά-Σταθοπούλου, η οποία αποφάσισε να υιοθετήσει ένα παιδάκι με κινητικά προβλήματα, όταν τα βιολογικά της παιδιά ήταν στην εφηβεία.
“Τα εμπόδια έχουμε συνηθίσει μόνο να πολλαπλασιάζονται. Καθημερινά για εμάς κάθε διαδρομή είναι πάντα διαφορετική από την προηγούμενη ως προς τις δυσάρεστες εκπλήξεις που μας περιμένουν. Κάπως έτσι, πολύς κόσμος δεν μπορεί καν να βγει από το σπίτι του, να κινηθεί ελεύθερα.” περιγράφει ο Βαγγέλης Αυγουλάς, δικηγόρος που γεννήθηκε τυφλός.
“Εγώ φέρω στο σώμα μου μια βλάβη, συγκεκριμένα στα πόδια μου. Η αναπηρία δεν είναι συνέπεια αυτής της βλάβης. Εγώ αισθάνομαι ανάπηρος επειδή βρίσκω εμπόδια, επειδή βιώνω διακρίσεις, βιώνω αποκλεισμούς, βιώνω αυτή την καταπίεση που επιβάλλουν η κοινωνία και η πολιτεία, με την οποία δεν μπορείς να λειτουργήσεις ισότιμα σε σχέση με τον οποιοδήποτε άλλο πολίτη. Ανάπηροι γινόμαστε γιατί οι σχεδιασμοί των κοινωνιών δεν μας συμπεριλαμβάνουν με ισότιμο τρόπο” σημειώνει ο Γιώργος Χρηστάκης, χορογράφος, κοινωνικός ψυχολόγος και υποψήφιος διδάκτωρ Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όντας και ο ίδιος ΑμεΑ ενώ καταλήγει πως “Ένα ΑμεΑ στο πρώτο εμπόδιο που θα συναντήσει και δεν θα καταφέρει να το ξεπεράσει θα αποθαρρυνθεί και θα επιστρέψει στο σπίτι του. Και δυστυχώς, ακριβώς για αυτό οι περισσότεροι ανάπηροι μένουν πράγματι κλεισμένοι στα σπίτια τους, είτε κινούνται σε συγκεκριμένα προσβάσιμα σημεία στα οποία νιώθουν σίγουροι και ασφαλείς. Φαντάζεσαι, όμως, να τριγυρίζεις όλη σου τη ζωή γύρω από δυο ή τρία σημεία.”
