Όσα δεν θα ξαναδούμε στην καθημερινότητά μας!

H Νέα Υόρκη αποχαιρετά τους τηλεφωνικούς της θαλάμους και υποδέχεται τα wi fi kiosks. Μπορεί να μην ήταν χαρακτηριστικοί όπως του Λονδίνου για παράδειγμα, ήταν σχεδόν πάντα βρώμικοι και ταγκαρισμένοι, από αλουμίνιο και ίσως μερικές φορές έβρισκες τα ακουστικά τους σε διάφορα χρώματα. Πρόσφατα ο Δήμαρχος της παγκόσμιας μητρόπολης ανακοίνωσε πως σταδιακά θα αρχίσουν να αντικαθιστούνται με wi fi κιόσκια στο πλαίσιο του πολλά υποσχόμενου  LinkNYC. Με αφορμή αυτό, είναι ευκαιρία να δούμε πράγματα του χθες που δείχνουν πως δεν χωράνε στο αύριο μιας σύγχρονης κοινωνίας.

Τα κιόσκια που ετοιμάζεται να υποδεχθεί η Νέα Υόρκη, είναι ομοιόμορφα, προοδευτικά και άκρως λειτουργικά με τον Δήμαρχο της παγκόσμιας μητρόπολης να ενημερώνει πως αυτή η εξέλιξη θα δώσει δουλειά μέσω διαφημίσεων, μάρκετινγκ κλπ. Θα παρέχουν καλό wi fi σήμα ακόμα και σε ακτίνα πολλών μέτρων από το σημείο τους, θα υπάρχει η δυνατότητα κλήσης σε όλα τα νούμερα πρώτης ανάγκης, τις υπηρεσίες της πόλης, αλλά και ενημερωμένες σελίδες με όλα τα χρήσιμα στοιχεία της πόλης ή της περιοχής, όπως επίσης θα δίνεται η δυνατότητα για διεθνείς κλήσεις, εν ολίγοις φιλοδοξεί να φτιάξει το πιο γρήγορο δημοτικό δίκτυο wi fi του κόσμου.

Aξίζει να σημειωθεί πως το δίκτυο προετοιμάζεται εδώ και 2 χρόνια, αφού οι συζητήσεις γύρω από τον σχεδιασμό του συμπεριέλαβε την γνώμη και τις προτάσεις αστικών ομάδων, από διαφημιστές και μάρκετινγκ μέχρι γραφίστες και designers και προγραμματιστές.

Πριν από λίγα χρόνια, ξεκίνησε σταδιακά και η απόσυρση των χαρακτηριστικών κόκκινων τηλεφωνικών θαλάμων από περιοχές της Βρετανίας. Ο πρώτος θάλαμος τύπου «K6» σχεδιάστηκε από τον Sir Giles Gilbert Scott  και όπως όλα δείχνουν είναι ίσως το μεγαλύτερο θύμα της κινητής τηλεφωνίας.

Η σταδιακή αφαίρεση των θαλάμων ξεκίνησε το 2008 και σταθερά έχουν αφαιρεθεί δυστυχώς πολλοί από αυτούς.

Ωστόσο αφού αφαιρεθούν σε κάποιες των περιπτώσεων ανακαινίζονται, λειτουργούν ως περίπτερα, άλλοτε ως μίνι βιβλιοθήκες,μικρά μπαρ, με τις τιμές για τους ιδιώτες που επιθυμούν να τους αγοράσουν, να ξεκινούν συνήθως από £1,950.

Στην Αγγλία πάλι, άλλο ένα χαρακτηριστικό στοιχείο της εικόνας της είναι φυσικά τα ιστορικά μαύρα ταξί τα οποία η εμφάνισή τους χρονολογείται το 1948 όταν και τα πρωτοκυκλοφόρησε η Manganese Bronze η οποία πριν από λίγα χρόνια κύρηξε πτώχευση καθώς το κόστος συντήρησης ή κατασκευής των συγκεκριμένων μοντέλων αυτοκινήτου ήταν πλέον δυσβάσταχτα ασύμφορο.

Το μαύρο παρέμεινε ως χρώμα ωστόσο το κλασικό λονδρέζικο ταξί αντικαταστάθηκε με ένα πιο σύγχρονο μοντέλο αυτοκινήτου. Πλέον αναμένεται μέχρι το τέλος του έτους να αντικατασταθούν πλήρως και οι δρόμοι της Αγγλίας να υποδεχθούν τα νέα οικολογικά ταξί που υπόσχονται μηδενικές εκπομπές ρύπων.

Η επιστροφή της κασέτας δεν είναι γεγονός “από μόνο” του. Η κασέτα ανέβηκε και αποθεώθηκε την δεκαετία του ’80, αναθρέφοντας εκατομμύρια πιτσιρικάδες με walk man και ακουστικά στα αυτιά. Όπως επίσης η κασέτα εξαφανίστηκε με την πρώτη κυκλοφορία των cd. Η ευκολία στην ψηφιοποίηση, η απουσία αυτού του σπαστικού μπερδέματος της ταινίας της, το μπρος πίσω της πλευράς, όλα αυτά ξεχάστηκαν και ξεκίνησε η αποθέωση του cd μετέπειτα του usb και πάει λέγοντας, μένοντας η κασέτα ένα ακόμα προιόν από το μακρινό παρελθόν το οποίο τιμάται κάθε χρόνο στην ετήσια γιορτή-μέρα της κασέτας. Σήμερα αρκετά διάσημα ροκ punk και underground συγκροτήματα κυκλοφορούν παράλληλα τον δίσκο τους και σε κασέτα ενώ ήδη παρατηρούμε εξαγγελίες από μεγάλες μουσικές βιομηχανίες για την επιστροφή στην κασέτα. Η αλήθεια είναι πως οι εταιρείες τρέχουν να προλάβουν για να συμβαδίσουν με την στροφή που κάνει πλέον και η μόδα των χίπστερ η οποία και θέλει να γυρίσει στην επιτηδευμένη αισθητική της μασημένης κασέτας και στον ρομαντισμό του αναλογικού ήχου. Όπως και να έχει οι στατιστικές δείχνουν ότι οι πωλήσεις στις κασέτες είναι προσθετικά αυξανόμενες και σίγουρα το μικρό κόστος παραγωγής τους από τις εταιρείες είναι κάτι που δεν τις κοστίζει για να το υποστηρίξουν.

Tον καιρό της αλληλογραφίας και τις εποχές που ο ταχυδρόμους δεν μοίραζε μόνο τις λυπητερές των ΔΕΚΟ, γράμματα και κόλλες αλληλογραφίας με αρώματα ή τις χαρακτηριστικότατες μπλε-κόκκινες ρίγες περιμετρικά του φακέλου και τα γραμματόσημα, ω ναι εκείνα τα αγαπημένα των συλλεκτών. Μετά το γράμμα έγινε τηλεγράφημα και μετά τέλεξ και μετα email. Aπό έγκυρες πηγές πρωταγωνιστών η δυνατότητα του telex ειδικά για μία μορφή “chat” μεταξύ όσων το χρησιμοποιούσαν, αντιστάθμισε όλα τα ρομαντικά περί χαρτιού.

To φιλμ που πολλάκις έτυχε να καεί και να πάρει μαζί του όλα τα καρέ της εκδρομής σου, που άφηνε για έκπληξη την απάντηση στην ερώτηση “πώς βγήκα;”. Η ωραία αίσθηση να περιμένεις να εμφανιστούν οι φωτογραφίες με την αγωνία να τις δεις επιτέλους. Το φιλμ λοιπόν μετατράπηκε σε κάρτα μνήμης και το άλμπουμ με την ζελατίνη και τα καρτελάκια της λεζάντας σε ψηφιακές κορνίζες.

Πρόσφατα ήρθε το netflix στην Ελλάδα. Ίσως ο πιο επίσημος νεκροθαύτης του videoclub ως φυσικού χώρου και σίγουρα ως προς τον σινεφίλ που τέσταρες συχνά γνώσεις και προτιμήσεις του. Παράλληλα φυσικά με το netflix ας μην ξεχνάμε ότι αυτός που κρατάει το φτυάρι είναι το παράνομο κατέβασμα ταινιών κλπ. Οι διάδρομοι γίνονται ψηφιακοί και οι προτάσεις, σχόλια βαθμολογίες ένα κλικ μακριά σου.

Το αντίο στην παραδοσιακή μπομπίνα ξεκίνησε περίπου το 2006 όταν 6 μεγάλες εταιρίες (Universal, Paramount, Fox, Warner, Disney, Sony) ίδρυσαν την DCI (Digital Cinema Initiatives) για να καθορίσουν τις προδιαγραφές του νέου φορμά της κινηματογραφικής κόπιας. Το Digital Cinema Package έχει τεράστια χωρητικότητα (μέχρι τρία terabytes), η ποιότητα εικόνας και ήχου είναι πέρα από ό,τι έχουμε συνηθίσει ως τώρα, ενώ ένας κεντρικός υπολογιστής μπορεί να προβάλλει ταυτόχρονα την ίδια ταινία σε πολλαπλές αίθουσες. Το νέο δισκάκι ή κατ΄επιλογήν ένας σκληρός δίσκος BETA (λένε, αλλά μεταξύ μας δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι που να μπορεί να αντισταθεί στους σημερινούς χάκερ) είναι αδύνατο να αποκωδικοποιηθεί και να αντιγραφεί αφού ξεκλειδώνει με έναν μυστικό κωδικό πρόσβασης που μοιράζονται μόνο ο διανομέας και ο αιθουσάρχης. Αυτό κι αν δεν είναι κίνητρο για τις εταιρίες να υποστηρίξουν την μετατροπή των αιθουσών. Έτσι από το 2006 ο κινηματογραφικός ευρωπαϊκός Βορράς τα κατάφερε να ψηφιοποιήσει τα μηχανήματα προβολής στο μεγαλύτερο ποσοστό αλλά ο Νότος αγκομαχά να προλάβει τις εξελίξεις. Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία και Ελλάδα έχουν μείνει στις συμβατικές μηχανές προβολής και η ψηφιοποίηση με την κρίση να έχει ρίξει τη σκιά της σε όλο το Νότο, πολλές αίθουσες θα οδηγηθούν με μαθηματική ακρίβεια στο κλείσιμο, με μόνους πιθανούς διασωθέντες από τον πνιγμό τις αίθουσες multiplex. (ΔΕΙΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΔΩ)

Είναι θέμα χρόνου λοιπόν να γυρίσουμε άλλη μια σελίδα στην κινηματογραφική ιστορία και να πούμε ένα οριστικό αντίο στις παραδοσιακές αίθουσες και κυρίως δυστυχώς στα αγαπημένα θερινά σινεμαδάκια.