Αντίο Πρίγκηπα
Ο θάνατος μετατρέπει τη ζωή σε μοίρα.
Τα παλιά χρόνια έπαιζα μουσική στα διάφορα πάρτι που κάναμε. Από τα φοιτητικά χρόνια μέχρι που γεννήθηκε η μεγάλη μου κόρη και εγώ τριαντάρισα. Υπήρχε ένα τραγούδι που ήξερα πως θα ξεσηκώσει τη γυναίκα μου για χορό. Κυκλοφόρησε το 86, ήμασταν φοιτητές στο δεύτερο έτος και το ακούσαμε στον Πετρίδη ένα μεσημέρι. Ήταν ένας ρυθμικός τυφώνας που δεν μπορούσες να του αντισταθείς. Όπως και αυτή η παράξενη φωνή που το τραγουδούσε. H γιατίσια. Ο Πετρίδης παραληρούσε. Και μεις τον λατρέψαμε. Το τραγούδι ήταν το kiss και ήξερα πάντα τη στιγμή που έπρεπε να το παίξω στα πάρτι. Και το τι θα επακολουθούσε.
Όταν βγήκε το Sign of the times πρωτακούσαμε σε τραγούδι για το Aids. Για τη μεγάλη κατάρα με το μικρό όνομα. Εκεί άλλαξαν όλα. Η εποχή κυρίως. Το ξανάκουσα το τραγούδι αυτό στην κηδεία ενός αγαπημένου φίλου που έφυγε από Aids. Ο Prince είχε βάλει το soundtrack.
Ο Prince Rogers Nelson, που γεννήθηκε στις 7 Ιουνίου του 1958 στη Μινεσότα από οικογένεια μουσικών και ήρθε στη δεκαετία του ογδόντα να αναστατώσει το σύμπαν μας έφυγε ξαφνικά μόλις στα 57 του. Είχα χάσει εδώ και χρόνια τα ίχνη του. Άλλαζε και συνέχεια πρόσωπα. Μια με τις θρησκευτικές του αναζητήσεις, μια με τα βαφτίσια του με σύμβολα, μια με τις εκκεντρικές δηλώσεις του. Στην πραγματικότητα τα χρόνια της φλόγας είναι τα χρόνια τα 80s 90s. Εκεί πυρπόλησε το σύμπαν. Από το Purple Rain, το όσκαρ, το Μπάτμαν, τα ερωτικά παιχνίδια με τη Μαντόνα, τις φήμες για τα ερωτικά του προσόντα, το χαμό των κοριτσιών στο διάβα του, τη χορτοφαγία του. Και τα μεγάλα του τραγούδια. Που στοίχειωσαν.
Μετά τον έχασα. Και νομίζω πολλοί από μας. Χάθηκε σε ένα σύμπαν αλλόκοτο. Και έμειναν πίσω οι στιγμές που τον ταύτισαν με τον καθένα από μας.
Η Paty Smith να τραγουδά το When Doves Cry του. Δεν έχω καλύτερο αποχαιρετισμό. Έζησε σαν πρίγκιπας. Του χρωστάμε ιδρώτα πολύ και χοροπηδητό. Ωραία χρόνια.
