Björn Andrésen: To Death in Venice μου κατάστρεψε τη ζωή
Ένα ντοκιμαντέρ που δείχνει τι συνέβαινε πίσω από το θλιμμένο πρόσωπο του Björn Andrésen.
Ο Björn Andrésen ήταν το παιδί “αστέρι” της κλασικής ταινίας, Death in Venice του Luchino Visconti. Πενήντα χρόνια μετά, εξακολουθεί να τον στοιχειώνει η εκμετάλλευση που δέχτηκε ακόμα και μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων.
Μετά από τόσα χρόνια, μένοντας μόνος του στη Στοκχόλμη σε ηλικία 66 ετών, μοιάζει περισσότερο με τον Γκάνταλφ με τα άσπρα γένια του και τα μάτια του αστράφτουν τόσο σαγηνευτικά όσο ποτέ. Αν τον ρωτήσει κανείς τι θα έλεγε στον Visconti αν ήταν δίπλα του, η απάντηση είναι. «Να πας να χαθείς!», γράφει το περιοδικό Guardian.
Όποιος θα παρακολουθήσει το “The Most Beautiful Boy in the World”, ένα νέο ντοκιμαντέρ για το ταραχώδες και τραγικό παρελθόν του Andrésen, δεν θα εκπλαγεί από αυτήν την απάντηση. Ο ίδιος ομολογεί πως ο Visconti δεν έδινε δεκάρα για τα συναισθήματά του. «Ήταν το είδος του αρπακτικού που θυσίαζε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε για την τέχνη του». Ο Andrésen αν και είναι πετυχημένος πιανίστας, κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτήν την πλευρά του. «Όλα όσα κάνω σχετίζονται με αυτήν την ταινία. Ακόμα και τώρα καθόμαστε εδώ και το συζητάμε 50 χρόνια μετά».
Το ντοκιμαντέρ περιλαμβάνει βίντεο από την οντισιόν του. Ο σκηνοθέτης του δίνει διάφορες εντολές: χαμογέλασε, κάνε βόλτα στο δωμάτιο, βγάλε τη μπλούζα σου. Στην τελευταία εντολή, ο νεαρός Andrésen αφήνει να του ξεφύγει ένα νευρικό γελάκι, είναι μπερδεμένος και ρωτάει αν κατάβαλε λάθος. Σύντομα, όμως, είναι γυμνός και κάθεται αμήχανα καθώς ο Βισκόντι και οι βοηθοί του αξιολογούν το σώμα του.
Όταν έκανε οντισιόν για αυτή την ταινία, δεν ήταν ξένος στην κάμερα. Η γιαγιά του, που τον μεγάλωσε μετά το θάνατο της μητέρας του, τον έστελνε σε αρκετές ακροάσεις. Η σχέση του Andrésen με τον Dirk Bogarde, τον συμπρωταγωνιστή του στο Death in Venice – δεν ήταν παρά «ουδέτερη». Στα απομνημονεύματα του An Orderly Man, ο Bogarde τον περιέγραψε ως ένα μείγμα γοητείας και θλίψης. «Είχε μια σχεδόν μυστικιστική ομορφιά». Για να διατηρηθεί η επιδερμίδα και η ηρεμία του Andrésen, «δεν του επιτρεπόταν να βγει στον ήλιο, να παίξει ποδόσφαιρο με τους φίλους του, να κολυμπήσει στη μολυσμένη θάλασσα ή να κάνει οτιδήποτε μπορεί να του έδινε τον μικρότερο βαθμό απόλαυσης.”
Ο Bodarge είπε όμως μία μεγάλη αλήθεια: «Το τελευταίο πράγμα που ήθελε ποτέ ο Björn, ήταν να παίζει σε ταινίες». Αν ο Andrésen δεν ένιωθε ήδη έτσι, η πείρα της συμμετοχής του στην ταινία Death in Venice, τον έπεισε. Η πρεμιέρα στο Λονδίνου, στην οποία γνώρισε τη βασίλισσα Ελισάβετ και την πριγκίπισσα Άννα, δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με την πρεμιέρα της ταινίας στο φεστιβάλ κινηματογράφου των Καννών. «Ένιωθα σαν να με περιτριγυρίζουν νυχτερίδες, ήταν ένας εφιάλτης».
Για την Kristina Lindström και τoν Kristian Petri, σκηνοθέτες του The Most Beautiful Boy in the World, τα πλάνα από τη συνέντευξη τύπου των Καννών ήταν αποκαλυπτικά. Το κοινό γελάει συνέχεια με τα αστεία του Visconti σχετικά με τον Andrésen. Φαίνεται μπερδεμένος. «Δεν υπήρχε συμπόνια ή εν συναίσθηση», λέει η Lindström. «Είχε την αίσθηση ότι τον χρησιμοποιούσαν, ότι ήταν ένα αντικείμενο», προσθέτει ο Petri. Ο Andrésen συμφωνεί. «Δεν νομίζω ότι είναι ηθικά σωστό να αφήνεις έναν 16χρονο να φέρει το βάρος της διαφήμισης της ταινίας».
Στην Ιαπωνία, ο Andrésen έκανε δημόσιες εμφανίσεις και έπαιρνε χάπια για να τον βοηθήσουν να επιβιώσει. Όταν ήταν είκοσι ετών, βρέθηκε στο Παρίσι με την υπόσχεση για μία δουλειά σε ταινία. Ωστόσο, αρνείται να μιλήσει πολύ για αυτή την περίοδο της ζωής του. Υπάρχει μια διάχυτη, απαραίτητη θλίψη στο ντοκιμαντέρ: Βλέπουμε τον Andrésen να ανακαλύπτει λεπτομέρειες για την αυτοκτονία της μητέρας του και να αναλογίζεται τον θάνατο ενός από τα δικά του παιδιά. Αξιοσημείωτη όμως είναι η στάση και το φιλοσοφικό πνεύμα του Andrésen. Έχει διώξει τους δαίμονες από τη ζωή του. Τι αντιπροσώπευαν; «Κάθε είδους αγωνίες και φρίκες και αναμνήσεις. Έχω ακόμα τις αναμνήσεις αλλά δεν με φοβίζουν».
O Andrésen εξακολουθεί να δουλεύει ως ηθοποιός αν και δεν είναι η ζωή που επέλεξε αυτός. Είχε έναν αξέχαστο ρόλο πριν από τρία χρόνια στο Midsommar, ως ένας ηλικιωμένος άνδρας που θυσιάζεται σε μια ειδωλολατρική τελετή: πηδά από έναν γκρεμό, και ένας παρευρισκόμενος τελειώνει τη δουλειά σπάζοντας το κεφάλι του με ένα σφυρί. «Το να σκοτώνεσαι σε μια ταινία τρόμου είναι το όνειρο κάθε αγοριού». Φαίνεται σαν ένα εξαιρετικά στρεβλό αστείο – να πάρεις το πρόσωπο που έχει μαγέψει εκατομμύρια θεατές και μετά να το καταστρέφεις. Ίσως το The Most Beauiful Boy in the World κάνει κάτι παρόμοιο, εκτός από το σφυρί. Το μήνυμά του είναι σαφές: ο χαρακτήρας στο Death in Venice είναι νεκρός. Ο Björn Andrésen ζει.
Πηγή: The Guardian www.theguardian.com
Δείτε επίσης:
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
