Bus stories ή ιστορίες αστικής τρέλας

Στήλη υπεραστική, αστική, βιωματική, καθημερινή και άκρως ανθρώπινη και ανθρωποκεντρική.

To μοναδικό μέσο μεταφοράς της πόλης εν αναμονή της λειτουργίας του ΜΕΤΡΟ Θεσσαλονίκης μας χαρίζει καθημερινές γλυκόπικρες στιγμές πολύωρης ταλαιπωρίας και κωμικοτραγικές σκηνές που προκαλούν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής μας.

Στη γραμμή του 30 θα συναντήσεις το Μιχάλη, ένα νέο παιδί με διάφορα προβλήματα υγείας που επιβιβάζεται σχεδόν κάθε μέρα στη συγκεκριμένη γραμμή, έχει εμμονή με το κάθισμα πίσω από τον οδηγό, που μπορεί να σου βρει άλλη θέση μέσα στο λεωφορείο για να διαπραγματευτεί τη δική σου, ρωτάει την ποδοσφαιρική ομάδα του οδηγού, τραγουδάει συνθήματα του ΠΑΟΚ και όταν αποβιβάζεται χαιρετάει όλους τους επιβάτες δυνατά. Ένα μικρό παιδί εγκλωβισμένο στο σώμα ενός ενήλικου άνδρα που δεν μπορεί να αναλογιστεί την καθημερινότητά του χωρίς αυτή την αστική συνήθεια. Μην του κακιώσεις.

Στη γραμμή του 14, ανήκουν τα πιο φουλαριμένα λεωφορεία. Άνθρωποι που στριμώχνονται για να χωρέσουν, σπρώχνουν, εκνευρίζονται, αγανακτούν και εύχονται να φθάσουν όσο πιο γρήγορα γίνεται στον προορισμό τους. Εκεί, συναντήσαμε την Ελένη, ένα όμορφο κορίτσι που επέστρεφε από τη δουλειά της ταλαιπωρημένη, όρθια και φορτωμένη. Ξαφνικά, προσπάθησε να πιαστεί από κάπου, να βρει μια χαραμάδα εισροής αέρα, πριν σωριαστεί στα πόδια μιας κυρίας που στεκόταν δίπλα της. Μια ηλικιωμένη κυρία της παραχώρησε τη θέση της και έβγαλε τη βεντάλια να της κάνει αέρα. Η Ελένη συνήλθε και αποβιβάστηκε μετά από τρεις στάσεις.

Στη γραμμή του 2 από ΙΚΕΑ προς κέντρο, το λεωφορείο γεμίζει σταδιακά με επιβαίνοντες. Τις πρωινές ώρες μιας βροχερής ημέρας, ακούστηκε ένας θόρυβος. Ένα μαχαίρι γλίστρησε από την τσέπη ενός επιβάτη. Όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους πάνω του. Εκείνος έσκυψε αμέριμνος και το ξανατοποθέτησε στην τσέπη του. Μερικοί φοιτητές πιο πέρα έβαλαν τα γέλια. Μια κυρία μετακινήθηκε σε άλλο σημείο του λεωφορείου έντρομη. Κανείς δεν ειδοποίησε τον οδηγό ή την αστυνομία.

Στη γραμμή του 37, στην ειδική θέση για άτομα μεγαλύτερης ηλικίας ή με κινητικά προβλήματα θα συναντήσεις τον κύριο Δημήτρη με το μπαστούνι του. Αν επιβιβαστεί κανένα παιδάκι το προσκαλεί να κάτσει δίπλα του, ενώ παράλληλα παρατηρεί τον κόσμο και ανοίγει συζήτηση με τις πιο ευφάνταστες αφορμές. Τελευταία κυκλοφορεί με ένα μπλε καπέλο όπου αναγράφεται το θρυλικό “Αβέρωφ”. Σου αφηγείται ιστορίες από τον πόλεμο, πειράζει την κυρία που κάθεται απέναντι λέγοντάς τη σε ποια τράπεζα δουλεύει για να της βάλει βόμβα και στη στάση στην Καμάρα αναγγέλλει την αποβίβασή του, με ένα διάπλατο χαμόγελο.

Στη γραμμή του 58, η κυρία Βιολέτα βρίσκει πάντα θέση κοντά στο παράθυρο. Κουβαλάει μια νάυλον σακούλα με τα ρούχα της δουλειά της, καθαρίζει σπίτια στο Πανόραμα και συνήθως διαβάζει ένα μικρό βιβλιαράκι με Βίους Αγίων. Κάποιες φορές, θα τη δεις να αρωματίζει τα χέρια της με κολώνια Μυρτώ. Όταν κατεβαίνει, μυρίζει ακόμα το άρωμα από την κολώνια της δεκαετίας του ’80.

*Μπορείς να στείλεις και συ τις μικρές σου ιστορίες απο τα λεωφορεία της πόλης ή να μας στείλεις μια εικόνα που σου φάνηκε ενδιαφέρουσα από τα καθημερινά δρομολόγια, μαζί με το όνομα, την ιδιότητα, την ηλικία σου και την αστική γραμμή στην οποία αναφέρεσαι, στο parallaximagazine@gmail.com.