Bus stories ή ιστορίες αστικής τρέλας

Στήλη υπεραστική, αστική, βιωματική, καθημερινή και άκρως ανθρώπινη και ανθρωποκεντρική.

Στη γραμμή 17, επιβιβάστηκε με ένα φουξ σκούφο. Περίμενε με τη μητέρα της τουλάχιστον 40 λεπτά το λεωφορείο. Τα μαγουλάκια της ήταν κατακόκκινα και η μυτούλα της παγωμένη. Κανείς δεν σηκώθηκε για να της παραχωρήσει μια ζεστή θέση. Κοιτούσε έξω από το παράθυρα, σε λίγο έγειρε στην αγκαλιά της μητέρας της και αποκοιμήθηκε.

Στη γραμμή 3, ανέβηκε φορτσάτος. Φορούσε ένα μπλε τεράστιο πουλόβερ με μπροστινές τσέπες. Εκεί είχε τα χέρια του. Το λεωφορείο ήταν μισοάδειο εκείνη την ώρα, δεν κάθισε αλλά προτίμησε να στριμωχτεί στο διάδρομο με κάτι φοιτήτριες που γελούσαν δυνατά. Πέρασε από πίσω τους 1-2 φορές και έκανε πως δε χωρούσε για να δικαιολογήσει την επιθυμία του να τις ακουμπήσει. Όταν προσπάθησε να κάνει το ίδιο με μια κυρία εκείνη του φώναξε πριν κατεβεί, «σα δε ντρέπεσαι..». Αυτός κοίταξε αλλού αδιάφορα.

Στη γραμμή 14, καθόταν στην ειδική θέση για ανθρώπους με κινητικά προβλήματα. Δίπλα είχε ακουμπήσει το μπαστούνι του. Στράφηκε προς την κοπέλα που χάζευε όρθια το κινητό της. «Πονούν τα κόκαλά σου από την υγρασία, εσένα;», την ρώτησε. Εκείνη κοντοστάθηκε, δεν θα’ ταν πάνω από 25 χρονών. Μετά της είπε πως πήγαινε για χαμομήλι στα ΚΑΠΗ.

Στη γραμμή 12, δεν έπεφτε καρφίτσα. Τσάντες, σάκοι, ψώνια, βιβλία και άνθρωποι όλοι μια μάζα μεταφερόμενη. Έπρεπε να κατέβει στην επόμενη. Έσπρωχνε και ζητούσε συγγνώμη, την έσπρωχναν και της μιλούσαν άσχημα, όταν κατάφερε να φτάσει μπροστά στην πόρτα, λίγο πριν σταματήσει το λεωφορείο, διαπίστωσε ότι ήταν χαλασμένο. Φώναξε, απελπίστηκε, «Ανοίξτε πίσω σας παρακαλώ», ακούστηκε η φωνή της. Γύρισαν και την κοίταξαν. Ο οδηγός της αποκρίθηκε «πατάτε τελευταία στιγμή το κουμπί και μετά παραπονιέστε».

Στη γραμμή 31, καθόταν στις θέσεις που κοιτούν ανάποδα από την πορεία του λεωφορείου. Έβηχε και ζαλιζόταν. Κάποιες φορές έκλεινε τα μάτια. Όταν χτύπησε το κινητό της το σήκωσε με δυσκολία, «έρχομαι αμέσως», ψέλλισε.