Έφυγε από τη ζωή ο Γεράσιμος Βώκος
Σήμερα, Κυριακή 14 Απριλίου.
Έφυγε σήμερα, Κυριακή 14 Απριλίου, από τη ζωή ο καθηγητής Φιλοσοφίας και συνεργάτης της εφημερίδας «Το Βήμα», Γεράσιμος Βώκος.
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1948 και ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Λεόντειο Λύκειο Νέας Σμύρνης.
Σπούδασε Φιλοσοφία στη Γαλλία, Γλωσσολογία στην Ελβετία και στη συνέχεια υπήρξε καθηγητής Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκη.
Όλοι μιλούσαν για την αιχμηρή του πένα, ενώ οι φοιτητές του έκαναν λόγο για έναν ξεχωριστό δάσκαλο, στο Διεθνές Συμπόσιο για τον Σπινόζα, που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του, τον Ιουνίου 2017, στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και διοργανώθηκε από το Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
Για τον Γεράσιμο Βώκο, ο Αριστοτέλης κι ο Πλάτωνας, ο Μακιαβέλι κι ο Χιουμ, ο Σπινόζα κι ο Τοκβίλ, συγκροτούσαν έναν κόσμο ζωντανών ανθρώπων, στον οποίο ήθελε να μυήσει τόσο τους φοιτητές του όσο και τους αναγνώστες της εφημερίδας «Το Βήμα».
Ξεκινάει την ομιλία του για τον Σπινοζα ο Γεράσιμος Βώκος σε μια κατάμεστη αίθουσα. #SKG pic.twitter.com/wdy1zWB3ey
— Chris Avramidis (@chris_avramidis) June 20, 2017
Για περισσότερα από 15 χρόνια ο Βώκος άφησε εποχή μέσα από τις επιφυλλίδες του.
Μερικά από τα κείμενά του αυτά περιελήφθησαν στο βιβλίο του «Επιφυλλίδες – Πολιτική και Φιλοσοφία», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Αγρα» το 2011.
«Η σιωπή του Μακιαβέλι», «Το χιούμορ του Χιουμ», «Ο επίκαιρος δημοσιογραφικός λόγος του Μπαλζάκ», «Η κοινοτοπία του πολιτικού λόγου» αποτελούν ορισμένους από τους τίτλους της έκδοσης.
Ακολουθεί απόσπασμα από την εισαγωγή του βιβλίου:
«Μου φαίνεται κάπως παράξενο που οι Επιφυλλίδες αυτές έγιναν βιβλίο: δεν τις είχα σκεφτεί συγκεντρωμένες. Τα πράγματα όμως έχουν τη δική τους μοίρα, κάνουν τον δρόμο τους και εμφανίζονται όπως αυτά το θέλουν εκεί που δεν τα περιμένεις. […]»
«Στο βιβλίο βρίσκονται συγγραφείς –κυρίως φιλόσοφοι– που αγαπώ και που με βοηθούν να περάσω καλά τη μέρα μου, τώρα που, πολλοί,τους οποίους δεν αγαπώ, φροντίζουν να την καταστρέψουν με μια ανεξήγητη μανία, λες και τους έχω κάνει το μεγαλύτερο κακό. Ποτέ δεν ξέρεις πώς να σταθείς απέναντί τους. Άλλοτε νομίζεις ότι μπορείς να τους πολεμήσεις, άλλοτε ότι πρέπει να τους αγνοήσεις και ζητάς βοήθεια από τους νεκρούς μήπως και καταφέρεις να τα βγάλεις πέρα με τους ζωντανούς. Μπορούμε άραγε να αγαπήσουμε τους ζωντανούς σαν να ήταν νεκροί; Θέλω να πω, χωρίς να περιμένουμε τίποτα απ’αυτούς; Ποιος ξέρει. Ίσως το τίμημα είναι μεγάλο, αλλά τελικά μπορεί να αξίζει τον κόπο.»
