Είσαι όντως τόσο χαρούμενος όσο λες στον εαυτό σου;
Η αναγνώριση της απογοήτευσης, του θυμού ή της απόγνωσης, είναι ένα δώρο προς τον εαυτό σου
Όταν το αναγνωρίσεις για πρώτη φορά, θα είναι για πάντα εκεί. Η αβάσταχτη και αέναη προσπάθεια και εξαναγκασμός για να είσαι πιο χαρούμενος, για να βελτιώσεις τον εαυτό σου, να χτίσεις μια καλύτερη ζωή.
Η ανάγκη αυτή μπορεί να προέρχεται από τους γονείς σου, σίγουρα από τους λογαριασμούς που ακολουθείς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ή ακόμη και από όσα επιλέγεις να διαβάζεις στο διαδίκτυο. Κυρίως, όμως, προέρχεται από τον τρόπο που σκέφτεσαι.
Μπορεί να φαίνεται ως προφανές αλλά οφείλει να ακουστεί για ακόμη μια φορά, μιας και αληθεύει: Υπάρχουν στιγμές που η ζωή φαντάζει δύσκολη, επώδυνη και σε καταβάλλει. Όταν τα πράγματα πηγαίνουν λάθος, όταν πηγαίνουν καλά, αλλά νιώθεις ακόμη χειρότερα, όταν χάνονται δουλειές και σπίτια και άνθρωποι και και….και σου στερείται όλη η ενέργεια προκειμένου να επιβιώσεις. Λέγοντας στον εαυτό σου πως χρειάζεται να χτίσεις μια καλύτερη ζωή, δεν είναι μόνο εξουθενωτικό, αλλά και βάρβαρο.
Κάποιες φορές αυτό συμβαίνει ακόμη και όταν δεν το περιμένεις. Όχι απαραίτητα όταν συμβαίνει κάτι κακό, αλλά κάτι όμορφο, ακόμη και τότε μπορεί να αισθανθείς αφόρητο βάρος και στενοχώρια.
Για παράδειγμα, όταν μετακομίσεις μαζί με το ταίρι σου και περιμένεις πως όλα θα είναι ρομαντικά και εύκολα, μπορεί να βιώσεις άσχημα συναισθήματα που θα σε καταπίνουν. Ακόμη και στην περίπτωση που αποκτήσεις ένα μωρό, αντί για χαρά, έρχεσαι αντιμέτωπος με φοβερή εξουθένωση και απομόνωση, ή όταν επιτύχεις στην εισαγωγή σου στο Πανεπιστήμιο, σε μια νέα δουλειά, ή ακόμη και όταν πηγαίνεις στις διακοπές που ήθελες τόσο καιρό, αντί να σφύζεις από ενθουσιασμό, νιώθεις πως η ζωή σου καταρρέει.
Σε τέτοιες στιγμές, το να λες στον εαυτό σου πως θα όφειλες να είσαι χαρούμενος, ή το να προσποιείσαι πως είσαι, δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια λανθασμένη και ψεύτικη συμπεριφορά.
Παραπλανείς τον εαυτό σου, υποτιμώντας το ένστικτό σου, πείθοντάς τον πως η πραγματικότητα στο μυαλό σου είναι πιο σημαντική, από αυτή που όντως βιώνεις στην καθημερινότητά σου. Η αλήθεια είναι, πως αισθάνεσαι απογοήτευση, θυμό και απόγνωση. Είναι ένα δώρο στον εαυτό σου η αναγνώριση της αλήθειας, μιας και μπορεί να αποτελέσει ένα θρεπτικό και πολύτιμο θεμέλιο, για να δημιουργήσεις τη ζωή που επιθυμείς.
“Ένα στοιχείο το οποίο βρίσκω εξαιρετικής σημασίας, ούσα ψυχολόγος, είναι το να προσκαλώ τους ασθενείς μου να χρησιμοποιήσουν εμένα και τον χώρο που τους προσφέρω, ως ευπρόσδεκτο έδαφος για να ανακαλύψουν καλύτερα και εις βάθος τον εαυτό τους, ώστε να μπορούν να αναγνωρίσουν και να κατανοήσουν μέρη του εαυτού τους, που αισθάνονται ότι είναι ασφαλέστερα, σε δυσμενείς συνθήκες και αντιμετωπίζουν με μεγαλύτερη ανεμελιά τις ανθρώπινες σχέσεις“, εξήγησε η Moya Sarner, Ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας, στο άρθρο της στο The Guardian.
Αν δεν υποστηρίζεται από μια ακλόνητη συναισθηματική ειλικρίνεια, με όσα αισθάνεται και σκέφτεται κανείς, ακόμη και όταν όλα φαντάζουν σκληρά και δύσκολα, η προσπάθεια οικοδόμησης μιας καλύτερης ζωής, μπορεί να επαναφέρει, όλα όσα αρνητικά συνήθιζε κανείς να βιώνει. Περιτριγυρίζει γύρω από το ίδιο σημείο, καταβεβλημένος από δυνάμεις που δεν μπορεί να αντιληφθεί, γιατί δεν τις αναγνωρίζει. Αυτές οι δυνάμεις, έχουν ακόμη μεγαλύτερη επιρροή επάνω σου, όταν λες στον εαυτό σου πως πως όλα είναι τέλεια, ενώ δεν είναι.
“Μια φίλη, η οποία είναι ασθενής στην ψυχανάλυση όπως εγώ, ανέφερε πολύ εύστοχα το εξής: Αυτό που εκτιμώ τόσο πολύ στον ψυχαναλυτή μου, είναι πως όταν της μιλάω για τα κακώς κείμενα του χαρακτήρα μου, δεν με εξαναγκάζει να σταματήσω να αισθάνομαι άσχημα για αυτά. Το λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψη της, το αντιλαμβάνεται ως κομμάτι της ανθρώπινης ύπαρξης, δεν με κατακρίνει για αυτό, ενώ ταυτόχρονα δεν με αφήνει και εντελώς μόνη μου. Το σκέφτεται κι αυτή μαζί μου“, ανέφερε η Sarner.
“Δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι μια είδηση που άκουσα το καλοκαίρι. Το μεγαλύτερο παγόβουνο στον κόσμο, το A23a, περιστρέφεται σε έναν αέναο κύκλο, σε μια ισχυρή δίνη βαθιά στον ωκεανό. Αυτή είναι πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία, μιας και είναι τόσο αναγνωρίσιμη: Μερικές φορές, μπορεί όλοι να βρεθούμε παγιδευμένοι, κολλημένοι, συγκρατημένοι από δυνάμεις που δεν αναγνωρίζουμε , οι οποίες όμως φαίνεται να ορίζουν το πεπρωμένο μας, κρατώντας μας μακριά από την εξέλιξη και τις επακόλουθες συνέπειες. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι, ακόμη κι αν δεν είμαστε παγόβουνα, μπορούμε να σκεφτόμαστε και να αφουγκραζόμαστε το περιβάλλον στο οποίο ανήκουμε, να καταλάβουμε κάτι για τις αόρατες αυτές δυνάμεις που μας κρατούν κολλημένους και τελικά να εντοπίσουμε οποιαδήποτε ευκαιρία μπορούμε και να κάνουμε την αλλαγή“, συνέχισε.
Όλα ξεκινούν με την αναγνώριση και αποδοχή, πως κάποιες φορές αισθανόμαστε άσχημα και αυτή είναι η αλήθεια.
