Ένα γράμμα στους «μεγάλους» φοιτητές

Λέξεις: Σοφία Θεοδοσιάδου

Κάθε φορά που μπαίνεις στο αμφιθέατρο, σε βλέπω. Ανοίγεις βιαστικά την πόρτα της αίθουσας, έχεις αφήσει στη μέση ένα σωρό άλλες δουλειές, υποχρεώσεις, οικογένεια, παιδιά. Σε παρατηρώ και σε θαυμάζω. Έχεις εκείνο το διψασμένο βλέμμα, το αχόρταγο, το ασίγαστο.

Συμμετέχεις ενεργά στο μάθημα, θέλεις να αλληλεπιδράσεις, να ακουστείς, να μοιραστείς, να ζήσεις. Με πλησιάζεις συνήθως στο διάλειμμα και μου ζητάς διευκρινίσεις, κάνεις ερωτήσεις, θέλεις να αφηγηθείς την δική σου ιστορία. Με κοιτάς με αμηχανία, είσαι συνομήλικη μου ή μεγαλύτερη σε ηλικία αλλά μου μιλάς στον πληθυντικό. Η απόσταση της έδρας.

Εγώ νιώθω ένα δέος απέναντι σου όταν μιλάμε και παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου τις κινήσεις σου, αναρωτιέμαι πως έχεις φτάσει μέχρι εδώ, πως έχεις αφήσει κατά μέρος όλη την ορμητική καθημερινότητα, έχεις σωπάσει μέσα σου τον εσωτερικό σου κριτή που σου λέει « τι τα θέλεις τα γράμματα σε αυτή την ηλικία;», έχεις επιβληθεί του χρόνου που τρέχει ασταμάτητα και σε κυνηγάει για να σε ισοπεδώσει και έχεις πάρει αυτή την απόφαση: να δώσεις στον εαυτό σου το δώρο του ανοιχτού ορίζοντα που προσφέρει η εκπαίδευση, να κάνεις ένα όνειρό σου πραγματικότητα, να δεις τη ζωή με άλλα μάτια.

Δεν ξέρεις πόσο σε θαυμάζω… σιωπηλά.

Στις εργασίες που απαιτούν γνώσεις τεχνολογίας, διστάζεις, προβληματίζεσαι αλλά τελικά βρίσκεις τον τρόπο και ζητάς βοήθεια από τους εικοσάχρονους συμφοιτητές σου οι οποίοι με χαρά στην προσφέρουν. Ομολογείς στο τέλος πως η εργασία έγινε με την βοήθεια του γιού μου, της κόρης μου, του συμφοιτητή μου «γιατί εγώ, κυρία, είμαι μεγάλη και δεν μεγάλωσα με τεχνολογία». «Ούτε εγώ», θέλω να σου εξομολογηθώ, «ούτε σε εμένα δίνει η τεχνολογία το καλύτερο vibe» αλλά ….Μου μιλάς με μια συστολή για την ηλικία σου σαν να είναι κάτι για το οποίο χρειάζεται να απολογηθείς ή κάτι για το οποίο θα έπρεπε να ντραπείς.

Η αλήθεια είναι πως εγώ ντρέπομαι που ζούμε σε μια κοινωνία που θεωρεί πως η γνώση μετά από κάποια ηλικία είναι είτε πολυτέλεια είτε καπρίτσιο. Δεν ξέρω πως να σου το πω αλλά η αλήθεια είναι πως εσύ κάνεις την κοινωνία καλύτερη, εσύ που κρατάς γερά το δικό σου όνειρο, εσύ που σε πείσμα των καιρών εξακολουθείς να θέλεις να σπουδάσεις έστω κι αν δεν είναι τόσο της μόδας στην ηλικία σου.

Στις παρεμβάσεις σου είσαι καίρια, μπορείς να δεις τη μεγάλη εικόνα, να συνδέσεις προβληματισμούς, επιχειρήματα, εποχές, ιστορία. Οι μικροί σε ακούνε με ανοιχτό το στόμα. Εγώ σ’ ευχαριστώ γιατί χάρη σε σένα το μάθημα μπορεί να πάρει και μια άλλη διάσταση.

Ακριβέ μου «μεγάλε» φοιτητή/τρια, θέλω να σου πω πόσο πλούσια κάνεις την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και πόσο γεμάτη αφήνεις εμένα κάθε φορά που κλείνω πίσω μου την πόρτα από το αμφιθέατρο. Ακριβέ μου «μεγάλε» φοιτητή/τρια, θέλω να σου πω να συνεχίσεις να διατηρείς την ισορροπία σε αυτό τον ανισόρροπο κόσμο μας και να μην σταματάς να οραματίζεσαι κάτι πιο μεγάλο από σένα.

• • Η Σοφία Θεοδοσιάδου είναι Επίκουρη Καθηγήτρια στο Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του ΑΠΘ.