Τα Αμερικανικά πανεπιστήμια θα αντιμετωπίσουν έναν εφιάλτη αυτό το φθινόπωρο

Η πανδημία του κοροναϊού μας υπενθυμίζει οτι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια είναι κατά βάση φυσικοί χώροι, όπου πολλά άτομα συγκεντρώνονται για να μάθουν και, μερικές φορές για να περάσουν μέρος της ζωής τους. Αυτό από μόνο του αποτελεί πρόκληση για το πώς μπορούν να λειτουργήσουν εν μέσω μιας θανατηφόρου επιδημίας.

Όπως το έχει θέσει ο Πρύτανης του Πανεπιστημίου του Νότιου Χάμσαϊρ Paul LeBlanc, «Αν έπρεπε να σχεδιαστεί ένα μέρος για να μπορέσουν οι πάντες να κολλήσουν τον ιό, θα έμοιαζε με γηροκομείο ή με πανεπιστημιούπολη».

Ακολουθούν 3 σημαντικές ερωτήσεις που απασχολούν τους πρυτάνεις πανεπιστημίων της Αμερικής, πριν από το επόμενο εξάμηνο:

Πώς θα διατηρηθούν ασφαλείς οι εγκαταστάσεις και οι εστίες διαμονής μέσα στην πανεπιστημιούπολη;

Εάν οι αξιωματούχοι των πανεπιστημίων φέρουν πίσω τους φοιτητές και στη συνέχεια χρειαστεί και πάλι να τους απομακρύνουν λόγω ενός δεύτερου κύματος της πανδημίας, θα είναι διατεθειμένοι οι φοιτητές να συνεχίσουν να πληρώνουν για να πηγαινοέρχονται στο πανεπιστήμιο; Κι αν όχι, πώς θα καλύψουν τα κολέγια το κόστος για όλα τα μέτρα ασφαλείας που πρέπει να τηρήσουν για να τους κρατήσουν ασφαλείς;

2. Πώς μπορεί να εξετάζεται τακτικά μια πανεπιστημιούπολη 20.000 φοιτητών;

Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα σχεδιάζουν να προχωρούν σε τακτικές διαγνωστικές εξετάσεις μαθητών και προσωπικού, ωστόσο το κράτος αποδείχτηκε αργό στην αύξηση των διαγνωστικών τεστ.

3. Τι θα γίνει με τα αθλήματα του Εθνικού Κολλεγιακού Αθλητικού Συνδέσμου των ΗΠΑ (NCAA) ;

Εάν οι πανεπιστημιουπόλεις δεν είναι αρκετά ασφαλείς ώστε να επιστρέψουν οι περισσότεροι μαθητές τον Ιούνιο, αλλά έρθουν μόνο όσοι ανήκουν σε ομάδες ποδοσφαίρου των κολεγίων, θα πρέπει να λάβουν αμοιβή κινδύνου;

Συντάκτες του The Atlantic μοιράζονται με τους απόφοιτους του 2020 κάποιες σκέψεις

Φέτος η τάξη του 2020 θα έχει μία διαφορετική αποφοίτηση από ό, τι φανταζόταν. Το The Atlantic, σε μία προσπάθεια να βοηθήσει τα παιδιά να κρατήσουν τουλάχιστον ένα από τα τελετουργικά – την ομιλία έναρξης – έγραψαν γι αυτούς κείμενα διαφορετικά, που ίσως δε θα μπορούσαν να διαβαστούν σε μια κανονική τελετή αποφοίτησης.

Ακολουθούν κάποια «σοφά» αποσπάσματα από τα κείμενα αυτά για τους απόφοιτους:

Αυτό το κομμάτι της επαγγελματικής σταδιοδρομίας για το οποίο ανησυχείτε; Ουσιαστικά έχει διακοπεί. Μην το βλέπετε σαν ένα «κενό», αλλά απλά σαν μία μίνι άδεια. — David Brooks, συνεργάτης του Atlantic και αρθρογράφος των New York Times

Μετά από 4 παραγωγικά χρόνια, δε θα μπορέσετε να έχετε αυτή την ξεχωριστή εκδήλωση. Γιατί; Επειδή σας πρόλαβε η ιστορία. —Caitlin Flanagan, συντάκτρια

Αντί να σκέφτονται τι έχουν χάσει, τα μέλη της τάξης του 2020 πρέπει να θεωρούν τον εαυτό τους ως μέρος μιας γενιάς που έδωσε – μια γενιά που θυσιάστηκε. —Julian E. Zelizer, καθηγητής ιστορίας και δημοσίων υποθέσεων στο Princeton

Ο τρόπος που προσεγγίζετε τις δυσκολίες θα καθορίσει την προσωπικότητά σας. Οποιαδήποτε στιγμή, μπορείτε να επιλέξετε τον εαυτό σας για το ρόλο του ήρωα της δικής σας ιστορίας. Επιλέξτε αυτό. Μην αφήσετε κανέναν να σας πει κάτι άλλο. — Bridget Phetasy, συντάκτης και κωμικός

Όταν παρατήσετε ή χάσετε μια δουλειά, ή όταν τα σχέδιά σας είναι σε αναμονή λόγω μιας παγκόσμιας ασθένειας, κλάψτε για ένα λεπτό. Μιλήστε σε ένα φιλο. Και μετά δείτε το σαν κίνητρο για να προχωρήσετε σε αλλαγές – να κλείσετε αυτόν τον λογαριασμό, να εργαστείτε πιο σκληρά, να κάνετε κάτι, οτιδήποτε άλλο. — Katie Herzog, συντάκτης και δημοσιογράφος

Πηγή: The Atlantic