Έπαιξα Fortnite με τον ανιψιό μου και έπαθα πολιτισμικό σοκ
Γιατί γίνεται χαμός με αυτό το παιχνίδι; Ποτέ μου δεν θα το καταλάβω...
Όποια πέτρα κι αν επιχειρήσεις να σηκώσεις, θα βρεις από κάτω ένα παιδί, περίπου από 8 μέχρι 18 ετών, να παίζει αποσβολωμένο μπροστά σε μία οθόνη Fortnite. Το όνομα του παιχνιδιού ακούγεται καθημερινά και αδιαλείπτως στα σπίτια τους, στο σχολείο, στις γειτονιές, στα φροντιστήρια, στις προπονήσεις, ίσως και ως παραμιλητό στον ύπνο τους.
Στον ξένο Τύπο, ειδικοί δίνουν συμβουλές στους γονείς για το πώς να αντιμετωπίσουν με ψυχραιμία το φαινόμενο την ώρα που πάνω από 125 εκατομμύρια παίκτες σε όλο τον κόσμο (!) ξοδεύουν ατέλειωτες ώρες χαμένοι στον εικονικό κόσμο του εθιστικού βιντεοπαιχνιδιού, που λανσαρίστηκε τον Ιούλιο του 2017 κι έκτοτε έχει κάνει επέλαση στην κουλτούρα παιδιών και εφήβων.
«Είναι δωρεάν, είναι διασκεδαστικό και έχει ένα αρκετά χαζό, ασυνήθιστο χιούμορ». Έτσι περιγράφονται συνοπτικά στον Guardian οι τρεις λόγοι που το Fortnite έχει δημιουργήσει τόσο μεγάλη αίσθηση και απολαμβάνει παγκόσμια επιτυχία στολισμένο στις δάφνες του. Κι επειδή προκειμένου να καταλάβεις κάτι που ξεπερνά τη λογική σου, πρέπει πρώτα να έρθεις σε επαφή με αυτό, δοκίμασα να παίξω το συγκεκριμένο παιχνίδι με τον δεκάχρονο ανιψιό μου για να διαπιστώσω τι στην ευχή συναρπάζει όσους γεννήθηκαν μετά το millenium.
«Είναι παιχνίδι φαντασίας, ρε θεία! Δεν έχει βία»
Ο παίκτης σου στο Fortnite, μαζί με άλλους 99, προσγειώνεται σε ένα μετα-αποκαλυπτικό νησί, με ένα backpack στον ώμο, και καλείται να καταστρέψει ό, τι βρίσκει μπροστά του και να σκοτώσει κάθε άλλο παίκτη στον ορίζοντα με σκοπό να μείνει τελευταίος και να αναδειχθεί νικητής. Αυτό είναι το «ζουμί» της υπόθεσης, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Παρ’ όλα αυτά, «δεν έχει τόση βία, όταν σε ”σκοτώνουν” σε μαζεύει ένα μηχάνημα, δεν έχει αίματα», με πληροφορεί ο ομιλητικός ανιψιός μου. «Το κυριότερο είναι ότι δεν σκοτώνεις, απλά διώχνεις όλους τους παίκτες για να μείνεις ο τελευταίος».
Με το που ξεκινά το παιχνίδι, ο χαρακτήρας που κινεί με το ποντίκι πέφτει σε ένα σπίτι και αρχίζει να γκρεμίζει με μια αξίνα κάθε ξύλινο τοίχο στο οπτικό του πεδίο. Μαζεύει όπλα, από τούβλα και ξύλα μέχρι βόμβες αλλά και γάζες για τις επόμενες πληγές του. Τόσο δημιουργικό όσο το να σπαταλάς χρόνο στο ξεσκόνισμα, έτσι ακούγεται. Και έτσι είναι: εκτονωτικό για κάποιον που έχει δουλέψει δέκα ώρες και θέλει να αδειάσει το μυαλό του, αλλά παντελώς άχρηστο για το πνεύμα ενός παιδιού που βρίσκεται ακόμα στα «ντουζένια» του.
«Οι κακοί μου κάνουν επίθεση για να με νικήσουν»
Από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνω για το παιχνίδι. Να έχουμε το νου μας στους άλλους, τους κακούς. Ωστόσο, από τα πρώτα κιόλας λεπτά ο δικός μας παίκτης είναι αυτός που τρέχει βιαστικά για να εξολοθρεύσει έναν «άνθρωπο» στον απέναντι λόφο. «Δεν έχει σημασία, οι κακοί επιτίθενται για να με νικήσουν, θέλουν να με βγάλουν από το παιχνίδι». Αυτός είναι ο μόνιμος καημός και η μανία εκ των πραγμάτων. Οι άλλοι ήρωες του Fortnite, οι άλλοι παίκτες στην οθόνη, είναι εν δυνάμει κακοί γιατί θέλουν επίσης τη νίκη.
«Δεν είναι και τόσο μεγαλίστικο, τόσο σε φάση πόλεμος»
Στα ξένα Μέσα το Fortnite ονομάζεται κάποιες φορές Call of Duty για παιδιά. Τα έντονα, ζωηρά χρώματα και όλα τα τερτίπια με τους χορούς και τις ατάκες (όταν κερδίζεις κάποιον, πηγαίνεις από πάνω του και λες «2+2=4, όχι αυτά σε μένα, φιλαράκο» – στην οθόνη πάντα) κάνουν το παιχνίδι πιο ανάλαφρο στην όψη του. «Στους πολέμους δεν γίνεται να σπάζεις τοίχους και μετά να χτίζεις με ένα χαρτί και ένα μολύβι». Μέχρι να καταλάβω τι ακριβώς εννοεί, περνά λίγη ώρα: μπορείς, για παράδειγμα, να χτίσεις μια γέφυρα για να ανέβεις στον δεύτερο όροφο του σπιτιού που καταστρέφεις και να μαζέψεις και από εκεί υλικό που θα το μετατρέψεις σε οπλισμό. Μετά, τη γκρεμίζεις ξανά αφού κατέβεις, κάτι σαν την απερίσκεπτη κίνηση να χτίσεις στην άμμο παλάτια…
«Σου προσφέρει να γίνεις κοινωνικός»
«Την ώρα που παίζω, μιλάω με τους φίλους μου στο παιχνίδι. Ρωτάω, ας πούμε: ”τι έχετε για αύριο στα αγγλικά;”». Στο Fortnite υπάρχει chat ανάμεσα στους παίκτες, όχι μόνο με φίλους που έχεις και στην πραγματική ζωή, αλλά και με αγνώστους που απλά μοιράζεσαι το πάθος για ένα παιχνίδι. «Μια φορά μιλούσα με έναν Αθηναίο. Του είπα ”δηλαδή θεωρείς σωστό που το σουβλάκι το λέτε καλαμάκι;”». Κι αν έξω από το παράθυρό σου η παρέα σε καλούσε για ποδόσφαιρο, θα άφηνες το παιχνίδι για να πας μαζί τους; «Ναι, γιατί Fortnite μπορώ να παίξω όποια ώρα να ‘ναι». Η έννοια της κοινωνικότητας κατακερματίζεται στο μυαλό ενός παιδιού, η εικονική με την πραγματική ζωή αποκτούν παρόμοιες διαστάσεις.
«Το Fortnite δεν είναι και κάτι σαν τη μαμά μου στη ζωή μου»
Για το τέλος, αφήνω κάτι φωτεινό σαν κατακλείδα. Στην ερώτηση «πώς θα ένιωθες αν αύριο σταματούσε για πάντα το Fortnite», η απάντηση είναι αυτή που διαβάζετε παραπάνω, με έντονα, μαύρα γράμματα. Είναι αυτό ακριβώς που συμβουλεύουν οι ειδικοί τους γονείς: επιτρέψτε στα παιδιά να παίξουν Fortnite με επίβλεψη και μέτρο, παίξτε και εσείς οι ίδιοι μαζί τους για να καταλάβετε γιατί μπορεί να τους ενδιαφέρει, για να μπορείτε να μιλάτε την ίδια γλώσσα και να βρίσκεστε στο ίδιο μήκος κύματος. Δοκιμάστε έναν γύρο του παιχνιδιού, ακόμα κι αν πάθετε πολιτισμικό σοκ. Στο τέλος εσείς θα είστε οι γονείς που δεν (αντ)αλλάζει με τίποτα…
