Ο έρωτας στα χρόνια του σούπερ μάρκετ ξεδιπλώνεται στο Ολύμπιον

Τρέφω απεριόριστο σεβασμό για τους ανθρώπους που δουλεύουν στα σούπερ μάρκετ. Είναι για μένα οι καθημερινοί αφανείς πρωταγωνιστές του παιχνιδιού της ζωής, εκείνοι που τα βάζουν με το τέρας της αυτοματοποιημένης εργασίας και την καταναλωτική απρόσωπη μανία του αγοραστικού κοινού και αναδεικνύονται νικητές κάθε που τα φώτα σβήνουν και η βάρδια τελειώνει.

ΔΕΙΤΕ ΣΧΕΤΙΚΑ: Είδαμε πρώτοι στο Ολύμπιον τη σειρά που θα σε κάνει να δακρύσεις μετά από καιρό

Το περασμένο Σάββατο, σε μια ώρα ιδανική για να κλείσεις τη μέρα με βυθισμένο νου σε ένα κινηματογραφικό έργο, στην προβολή δηλαδή των 17.15, είδα στο Ολύμπιον το γερμανικό «Στους Διαδρόμους». Μια ταινία που γυρίζει με σταθερά και αποφασιστικά βήματα γύρω από έναν έρωτα που γεννιέται σε σούπερ μάρκετ χονδρικής, αλλά ταυτόχρονα καταδεικνύει τη μοναξιά που βιώνουμε συνολικά ως κοινωνία στις μεγάλες πόλεις, επιλέγοντας να πνίγουμε τα προβλήματα και τις πιο σκοτεινές σκέψεις μας σε ένα ποτάμι μη επικοινωνίας.

***

Υπόθεση: Ο εσωστρεφής, ντροπαλός και απομονωμένος Christian ανακαλύπτει την αγάπη, τη φιλία και έναν ολοκαίνουργιο, μυστηριώδη κόσμο στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ όπου πιάνει δουλειά. Όταν ο ντροπαλός Christian χάνει τη δουλειά του, βρίσκει καινούργια δουλειά στο τοπικό σούπερμαρκετ. Ο Bruno υπεύθυνος στον διάδρομο των Ποτών τον παίρνει υπό την προστασία του και του δείχνει τα κόλπα της δουλειάς. Στους διαδρόμους ο Christian θα συναντήσει την Marion, υπεύθυνη του διαδρόμου των Γλυκών. Η μυστηριώδης αύρα της τον συνεπαίρνει και την ερωτεύεται στιγμιαία. Στη μηχανή του καφέ συναντιούνται καθημερινά κι εκεί αρχίζουν να γνωρίζουν ο ένας τον άλλον. Εκείνη όμως είναι παντρεμένη κι ο έρωτάς του δείχνει αδιέξοδος. Ώσπου μια μέρα η Marion δεν εμφανίζεται στη δουλειά της…

***

Μια ρομαντική ταινία με πρωταγωνιστή που τρέμει να μιλήσει στο αντικείμενο του πόθου του. Ένας έρωτας που δεν αυτοπραγματώνεται ούτε καν με ένα φιλί. Οι ηθοποιοί θα έλεγες ότι παίζουν με τα μάτια, το εκφραστικό εργαλείο που αποδεικνύει περίτρανα το έμφυτο ταλέντο. O 32χρονος Φρανζ Ρογκόφσκι (Victoria, Happy End), η γερμανική εκδοχή του Χοακίν Φίνιξ, και η 40χρονη Σάντρα Χιούλερ (Toni Erdmann) υποδύονται δύο συναδέλφους που τους ενώνει η σπίθα ενός έρωτα που είναι καταδικασμένος να ανθίζει ανάμεσα στα ράφια, με soundtrack τον ήχο από το κλαρκ.

Η σκηνοθετική ματιά του Τόμας Στούμπερ, άλλοτε λυρική μέσα από την αφαίρεση, και άλλοτε ισοπεδωτική με όχημα το δίχως φιοριτούρες σενάριο του Κλέμενς Μέγιερ, παραδίδει ένα απόλυτα σύγχρονο φιλμ, που όμως θα μπορούσε, άχρονο και δίχως συγκεκριμένο τόπο, να εφαρμόζει σε κάθε καπιταλιστικό σύμπαν, σε κάθε κοινωνία αποξένωσης που μετατρέπει τους ανθρώπους σε μοναχικά έμβια όντα, δίχως την ικανότητα να εκφραστούν και να επενδύσουν στη ζωή και τις σχέσεις τους.

 

Βγαλμένη θαρρείς από τις σελίδες ενός μυθιστορήματος, η συνήθεια του επιστάτη του νυχτερινού ανεφοδιασμού να βάζει στα ηχεία κάθε βράδυ και διαφορετική μουσική, πλημμυρίζοντας με νότες τον αχανή χώρο εργασίας, δίνει τη δυνατότητα στη ταινία να πάρει υπέροχες ανάσες μέσα από παλιότερες και νεότερες συνθέσεις.

Μερικές από τις επιλογές του soundtrack:

https://www.youtube.com/watch?v=8PIPyPMNnp8

https://www.youtube.com/watch?v=ENETOpNpIiI

Αν αγαπήσατε το ουγγρικό «Η Ψυχή και το Σώμα», είναι αλήθεια, εδώ θα βρείτε μια κινηματογραφική φιλόξενη αγκαλιά. Εξίσου λακωνικό, εξίσου ελεγειακό με χαραμάδες αισιοδοξίας που πρέπει εσύ ο ίδιος να ανακαλύψεις, το «Στους Διαδρόμους» θα βρει τη δική του θέση στη λίστα με τις ταινίες που έχετε απολαύσει.

Το σημείωμα του σκηνοθέτη

Μόλις διάβασα την ιστορία του Clemens Meyer, In the Aisles στη συλλογή διηγημάτων του All The Lights ήθελα να τη σκηνοθετήσω. Η εικόνα ενός μοναχικού, νέου άντρα που βυθίζεται στον κόσμο των διαδρόμων ενός σουπερμάρκετ μου φάνηκε τόσο γοητευτική που δεν με άφηνε να ησυχάσω.

Ο θόρυβος της λεωφόρου απέξω, το κρυφό τσιγάρο στη βάρδια, η καφετιέρα, η νυχτερινή βάρδια και ο υπεύθυνος της που επιμένει να χαιρετά δια χειραψίας καθέναν από τους υπαλλήλους ήταν πολύ δυνατές κινηματογραφικές εικόνες που με στοίχειωσαν. Η ιστορία του Meyer έχει απίστευτο βάθος και χρειάζεται ελάχιστες λεπτομέρειες για να γίνει ταινία. Όσα μένουν ανείπωτα τα ενώνει σαν παζλ ο αναγνώστης και στην ταινία μου ο θεατής.

Η αγάπη, η απώλεια στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ, της ζωής. Η «γλυκιά» Μarion από τον διάδρομο των Γλυκών, ο Bruno, o Rudi, η Irina και ο Klaus, όλοι αντιπροσωπεύουν κάτι παραπάνω από τον εαυτό τους. Είναι η γλυκιά ζεστασιά μιας κοινότητας ανθρώπων που βιώνουν μαζί την ευτυχία, τη χαρά ή τη λύπη και μοιράζονται συναισθήματα στους στενούς διαδρόμους του σούπερ μάρκετ».

Βραβεία: 

Φεστιβάλ Βερολίνου 2018

Βραβείο GUILD FILM Βραβείο Οικουμενικής Επιτροπής

Νύχτες Πρεμιέρας 2018

Βραβείο Σεναρίου Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών

*Από Πέμπτη 24 Ιανουαρίου έως Τετάρτη 30 Ιανουαρίου – Ολύμπιον 21:30