Φθινόπωρο: Η εποχή της ανησυχίας

Λέξεις: Γιώργος Μπουχουράς, M.Sc., Ph.D

Εικόνα: Δημήτρης Κανονίδης

Βλέπω ανήσυχους ανθρώπους το Φθινόπωρο στην πόλη. Νέες ιδέες, καινούριοι χαρακτήρες έτοιμοι να αρπάξουν το κομμάτι της προκοπής που τους αναλογεί. Μαζεύονται στην πόλη και ψάχνουν κάτι καινούριο, κάτι διαφορετικό. Τους κοντεύει ένα σαράκι, το βλέπεις στα μάτια τους, που όταν φανερώνεται τους τσιμπάει και πετιούνται πάνω, στον αέρα. Και αυτό το συναίσθημα είναι υπέροχο. Φθινόπωρο παρεξηγημένο, γκρίζο, υγρό, και όμως τόσο δημιουργικό. Έτσι αισθάνομαι αυτή την εποχή. Ψάχνω αυτό το συναίσθημα, ψάχνω αυτούς τους ανήσυχους.

Αυτή η ανησυχία λοιπόν συνοδεύει το φθινόπωρο. Όπως ο χειμώνας έχει τη θαλπωρή, η άνοιξη τη φύση, το καλοκαίρι την ανεμελιά. Το φθινόπωρο έχει την ανάγκη για δημιουργία. Ένα συναίσθημα είναι κι αυτό, που μας παίρνει από το χέρι και μας δείχνει το δρόμο, τον ουρανό. Σβήνει τα όρια, σπάει τα ζύγια, και μας γεμίζει ζωή. Κάποιες φορές βέβαια τεμπελιάζει το άτιμο. Κάποιες  άλλες εξαφανίζεται. Άλλα από φιλότιμο… άλλο τίποτα. Όταν το ψάξεις είναι πάντα εκεί. Σπεύδει να σε σκουντήσει. Την κατάλληλη στιγμή. Σε σηκώνει, σου ρίχνει λίγο νερό, και σου λέει ότι μπορείς να καταφέρεις τα πάντα. Σου θυμίζει μια ηλιόλουστη μέρα όταν βρέχει, και τους ανθρώπους που σε αγαπούν και πιστεύουν σε σένα. Αυτούς να γυρεύεις, σου φωνάζει. Επομένως είμαι χαρούμενος που αρκετοί μοιράζονται αυτό το συναίσθημα. Άνθρωποι γύρω μου, τους συναντώ στο δρόμο, στο φανάρι. Μαζευόμαστε όλοι το Φθινόπωρο.