Γυναίκα μόνη ψάχνει: πόσο «ερωτική» είναι η Θεσσαλονίκη, τελικά;

ΤΑ ΣΚΟΡΠΙΑ

Kάθε Δευτέρα πρωί θα μοιράζομαι μαζί σας ένα μικρό κείμενο που θεωρητικά θα μπορούσε να είναι από το ημερολόγιό μου. Τίτλος της στήλης: «Τα σκόρπια» γιατί τα κείμενα δεν θα έχουν χρονολογική σειρά, θα δημοσιεύονται «σκόρπια». Με χιούμορ αλλά και σοβαρότητα θα γράφω για θέματα που με ή μας απασχολούν, λίγο πριν τα γενέθλια των 65. Άλλοτε ο λόγος θα είναι δημόσιος-πολιτικός, άλλοτε θα διαβάζετε μία προσωπική εξομολόγηση, ελπίζω χωρίς να δυσανασχετείτε.

Τη στήλη συνοδεύει το έργο της ζωγράφου Xριστίνας Φοίτου, «Το όνειρο», Μικτή τεχνική σε καμβά, 150x100cm, 2017

Γυναίκα μόνη ψάχνει: πόσο «ερωτική» είναι η Θεσσαλονίκη, τελικά;

στις φίλες και τους φίλους που συνομιλήσαμε κάποια χρόνια πριν στο facebook

Οι άνθρωποι αγαπούν τα στερεότυπα και ζουν μ’ αυτά, μερικές φορές χωρίς αυτά να ισχύουν καθόλου. Έτσι, η συμπρωτεύουσα ή συν-βασιλεύουσα (!) έχει τη φήμη της «ερωτικής πόλης». Ποτέ μου δεν κατάλαβα σε τι συνίσταται αυτός ο ερωτισμός και γιατί η πόλη μου διαφέρει από άλλες ελληνικές πόλεις. Θα προσπαθήσω να ανιχνεύσω τα πράγματα όπως τα βλέπουν τα δικά μου μάτια, τουλάχιστον για τις γυναίκες της ηλικίας μου.

Όπου γυρίσω το μάτι μου βλέπω γυναίκες της ηλικίας μου μόνες (εάν διετέλεσαν παντρεμένες με τον σύζυγο να μην είναι εν ζωή ή ανύπαντρες). Μόνες σε εκδηλώσεις, σε εκδρομές, σε ταξίδια, στο θέατρο, στο σινεμά, στα εστιατόρια, τις ταβέρνες. Ένα πολύ μικρό ποσοστό μόνων μεγάλων γυναικών έχουν «καταφέρει» να βρουν σύντροφο. Οι υπόλοιπες πρέπει να επιλέξουμε μεταξύ της απόλυτης μοναξιάς ή της επιλογής συντρόφου είκοσι χρόνια μεγαλύτερου!

Γυναίκες μορφωμένες, δραστήριες, οικονομικά ανεξάρτητες, επιτυχημένες δεν είναι σχεδόν ποτέ αντικείμενο επιθυμίας από συνομήλικους άντρες (πόσο μάλλον από μικρότερους) παρά μόνον από άντρες σημαντικά μεγαλύτερους από τις ίδιες. Και εάν νομίσετε ότι μιλώ για γυναίκες που δεν είναι εμφανίσιμες κάνετε λάθος. Μιλώ για τη συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών που έχουν χηρέψει ή δεν έχουν παντρευτεί ποτέ. Η γκάμα είναι πολύ μεγάλη: αδύνατες, κομψές, καλοντυμένες έως στρουμπουλές (ή και παχύσαρκες), άνετες, κακοντυμένες. Όλα τα έχει η κατηγορία «γυναίκα μόνη ψάχνει».

Είναι θέμα ρόλου και πώς αυτός έχει επιβληθεί στις γυναίκες από τους άντρες, ενίοτε δυστυχώς και από τις ίδιες τις γυναίκες. Ας δούμε τι έχει πει η Μισέλ Ομπάμα: «Οι γυναίκες κάποιας ηλικίας χάνουμε την αξία μας στην κοινωνία, σε αντίθεση με τους άνδρες που κερδίζουν σε αξία όσο μεγαλώνουν. Κι αυτό το πρότυπο αναπαράγεται από την τηλεόραση όπου βλέπεις τον κακόγουστο, αστείο ηλικιωμένο με μια νέα, ζωηρή ή τέλεια, αν είναι στην ηλικία μας, σύζυγο».

Η αλήθεια είναι ότι στην τέχνη (σειρές στην τηλεόραση, ταινίες, λογοτεχνία, θέατρο) η εικόνα έχει αρχίσει να αλλάζει αλλά, επί της ουσίας η σεξουαλική ζωή των γυναικών στην Ελλάδα μετά τα 60 είναι κάτι σαν τη δημοκρατία, την ευτυχία και τον Αι Βασίλη. Απήλαυσα τη σειρά Grace & Franky. Το ξέρω ότι είναι χιουμοριστική και όχι ρεαλιστική. Αλλά, όπως όλοι ξέρουμε, το χιούμορ βασίζεται σε μικρές ή μεγάλες αλήθειες. Και θέλω να κάνω μερικές παρατηρήσεις: στην Αμερική οι γυναίκες έχουν σεξουαλική ζωή μετά τα 60. Ντύνονται, βάφονται, αναζητούν σύντροφο, χαίρονται τη ζωή. Τι στο διάολο συμβαίνει στην ελληνική κοινωνία;

Οι γυναίκες στην Ελλάδα φοβούνται τι θα πει ο κόσμος, τα παιδιά, οι συγγενείς τους. Είναι θύματα των στερεοτύπων. Κανένας Έλληνας άντρας δεν δέχεται εύκολα για τη χήρα μητέρα του, την αδελφή του κ.λπ. ότι έχει τα ίδια δικαιώματα στο σεξ με τον ίδιο. Εξάλλου, οι γυναίκες μεγαλώνουν τα παιδιά των παιδιών τους και φροντίζουν γονείς, πεθερικά… Λέει μια φίλη μου στο facebook: «οι γυναίκες 60+ (όπως και οι 50+) βρίσκονται στα αζήτητα γιατί το target group των ανδρών κάθε ηλικίας είναι οι ‘μικρούλες’».

Σε κοινωνίες όπως η Σουηδική, η Αμερικανική… οι γυναίκες (και οι άντρες αλλά τώρα μιλάω για τις γυναίκες, εξάλλου αυτές κυρίως επιζούν των κατά λίγο έως και πολύ μεγαλύτερων συζύγων τους) χηρεύοντας ή χωρίζοντας ζευγαρώνουν ξανά με γάμο ή χωρίς σε χρόνο dt. Είναι μάλιστα πολύ συνηθισμένο οι φίλοι να κάνουν τα αδύνατα δυνατά να ζευγαρώσουν τη μόνη φίλη τους. Εδώ ο Χριστιανισμός, η σεμνοτυφία, ο καθωσπρεπισμός των κοινωνικών στρωμάτων τα οποία μου είναι οικεία απαγορεύουν ως και τη σκέψη μιας νέας ζωής.

Ερώτηση προς άντρες φίλους: θα δεχόσαστε η μητέρα σας ή η αδελφή σας αφότου χήρεψαν να έχουν ερωτική/σεξουαλική ζωή;

Ερώτηση προς όλους μας: Πώς θεωρούμε αυτονόητο ότι ένας άντρας «φτιάχνει τη ζωή του» σε όποια ηλικία, ενώ για τις γυναίκες είναι αδιανόητο;

Πώς γίνεται και η γυναίκα έχει πάντοτε κάποιον να φροντίσει πλην του εαυτού της;

Γιατί είναι αποδεκτό οι άντρες να έχουν μικρότερες σε ηλικία συντρόφους ενώ για τις γυναίκες είναι απαράδεκτο, αντι-αισθητικό, ανήθικο…

Ο πατερναλισμός και τα θλιβερά αποτελέσματά του πίπτουν επί γυναικών και αντρών, επί δικαίων και αδίκων. Θα κάνουμε κάτι γι αυτό;

*Η Ελένη Χοντολίδου εργάζεται στο ΑΠΘ από το 1981. Διετέλεσε Κοινοτική Σύμβουλος (και για κάποια χρόνια Πρόεδρος) της Α΄ Κοινότητας του Δήμου Θεσσαλονίκης από το 2006-2018.