ΗΠΑ: Όσοι δειπνούν στους υπαίθριους χώρους και άστεγοι συναντιούνται

Όταν ο Stephen Werther, ιδιοκτήτης και σεφ του εστιατορίου και της αγοράς West Village, Suprema Providence, άνοιξε την επιχείρησή του για υπαίθρια γεύματα το καλοκαίρι του 2020, παρατήρησε ανθρώπους να ζητιανεύουν επιθετικά στους πελάτες του.

Προσέλαβε φύλακες, αλλά κατέληξε στο ότι μετά από μερικούς μήνες η στρατηγική αυτή δεν λειτουργούσε. Αντ ‘αυτού, βρήκε μια καλύτερη λύση.

«Τους φτιάχνουμε φαγητό», είπε ο κ. Werther. Αφήνει τους ζητιάνους να παραγγείλουν ό, τι θέλουν, και ο καθένας έχει δημιουργήσει ένα go-to: χάμπουργκερ, ζυμαρικά Μπολονέζ, μακαρόνια πομόντορο. «Δημιουργήθηκε περισσότερο μια σχέση κοινότητας με τους άστεγους και τους ζητιάνους και όχι εχθρική», είπε.

Η οικονομική αναστάτωση που προκλήθηκε από την πανδημία του κορονοϊού έχει επιδεινώσει ήδη τα επίπεδα αστέγων σε όλη τη χώρα. Και στη Νέα Υόρκη, όπου έχουν εγκριθεί σχεδόν 12.000 εστιατόρια για να φιλοξενούν υπαίθρια τραπέζια, οι αναφορές για πελάτες στους οποίους οι άστεγοι πλησιάζουν για χρήματα έχουν γίνει όλο και περισσότερες.

Πολλοί ιδιοκτήτες εστιατορίων, οι υπάλληλοί τους και οι οργανώσεις υπεράσπισης των αστέγων είπαν σε συνεντεύξεις τους ότι τέτοιες διαμάχες έχουν αυξηθεί καθώς περισσότεροι άνθρωποι έχουν μείνει άστεγοι και χιλιάδες εστιατόρια έχουν επεκταθεί στους δρόμους και τα πεζοδρόμια.

Πολλές από αυτές τις συναντήσεις μεταξύ όσων έχουν και δεν έχουν, είναι σύντομες και φιλικές. Όμως άλλες γίνονται εριστικές και τα εστιατόρια προσπαθούν με διάφορους τρόπους να τις εξουδετερώσουν, συμπεριλαμβανομένης της πρόσληψης φρουρών ασφαλείας, τακτικών κλήσεων στην αστυνομία, στηριζόμενη σε υπαλλήλους για να χειριστούν την κατάσταση – ή, όπως ο κ. Werther, απλώς στηρίζοντας εκείνους που ζητούν βοήθεια.

Αρκετοί εστιάτορες είπαν ότι τέτοια φαινόμενα έχουν αυξηθεί το τελευταίο διάστημα, ενώ και οι εντάσεις είναι μεγάλες σε κάποιες περιπτώσεις. Και συμφώνησαν στο ότι η πόλη πρέπει να κάνει περισσότερα για να αντιμετωπίσει το ζήτημα.

Ένας εκπρόσωπος του γραφείου του δημάρχου Μπιλ ντε Μπλάζιο δήλωσε ότι η διοίκησή του αύξησε τον αριθμό των κρεβατιών για άστεγους. «Κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους-αλλά και κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης- υπάρχουν ομάδες επικοινωνίας που ακόμα και κάτω από πρωτοφανείς συνθήκες συνεχίζουν το έργο τους ώστε να ενημερώσουν και να ενθαρρύνουν τους απροστάτευτους Νεοϋορκέζους για να δεχτούν τις δημόσιες υπηρεσίες που υπάρχουν και είναι διαθέσιμες» δήλωσε η εκπρόσωπος, Kate Smart, η οποία ζήτησε από τους πολίτες να καλέσουν στο 311 εάν δουν κάποιο άτομο που χρειάζεται βοήθεια.

Εάν υπάρχουν πολλές καταγγελίες στο 311, μια ομάδα εργαζομένων, η αστυνομία και ένα φορτηγό υγιεινής αποστέλλονται από την πόλη για να αφαιρέσουν τα λιγοστά αντικείμενα του αστέγου, δήλωσε η Jacquelyn Simone, ανώτερη αναλύτρια πολιτικής στον Συνασπισμό για τους Άστεγους.

Οι άστεγοι θέλουν πρόσβαση σε μόνιμη και προσιτή στέγαση, είπε η κ. Simone, μια ανάγκη που η κυβέρνηση της πόλης δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει. Πολλοί άστεγοι αποφεύγουν να μείνουν σε καταφύγια τύπου κοιτώνα. «Υπάρχει μεγάλη αίσθηση ότι αυτή η κρίση αστέγων δεν αντιμετωπίζεται με την σπουδαιότητα που χρειάζεται», είπε.

Η κ. Simone είπε πως ελπίζει ότι οι εργαζόμενοι σε εστιατόρια μπορούν να συνδεθούν με παρόχους επικοινωνίας για άστεγους αν υπάρξουν συγκρούσεις, αντί να χρησιμοποιήσουν φύλακες ή να καλέσουν την αστυνομία, κάτι που μπορεί να πάρει μήνες. «Πολλοί άνθρωποι που έχουν το προνόμιο να είναι οικονομικά ασφαλείς και μπορούν να δειπνήσουν κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας δεν θέλουν να τους υπενθυμίζεται η φτώχεια στην κοινωνία μας», είπε. «Πολλοί άνθρωποι θα ήθελαν να μην βλέπουν αυτό. Υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του να κανείς ένα πρόβλημα να μην φαίνεται και του να βοηθάς πραγματικά».

Για να σταματήσει η εξάπλωση της Covid στα ομαδικά καταφύγια πέρυσι, το Τμήμα Κοινωνικών Υπηρεσιών της πόλης, μετέφερε χιλιάδες άστεγους σε δωμάτια ξενοδοχείων, πολλά στη δυτική πλευρά του Μανχάταν. Οι εστιάτορες στο Hell’s Kitchen είχαν συνηθίσει να αντιμετωπίζουν τέτοια φαινόμενα, αλλά λένε ότι ο αυξημένος αριθμός των αστέγων έχει επιδεινώσει το πρόβλημα.

Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, η πόλη μετέφερε περίπου 8.000 άστεγους από τα ξενοδοχεία πίσω σε καταφύγια που μοιάζουν με κοιτώνα, γεγονός που απαλύνει κάποιες από αυτές τις ανησυχίες. Αλλά πολλοί ιδιοκτήτες εστιατορίων είπαν ότι εξακολουθούν να προσπαθούν να περιορίσουν τις συγκρούσεις καθημερινά.

Στο Tavola, μια πιτσαρία στο Hell’s Kitchen, ο John Accardi, συνιδιοκτήτης, είπε ότι ένα από τα μέλη του προσωπικού του χτυπήθηκε στο χέρι και ο γιος του σχεδόν μαχαιρώθηκε σε έντονες διαμάχες με άτομα που, σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν άστεγοι. Είπε ότι υπενθυμίζει στους υπαλλήλους να αποφύγουν τέτοιες αντιπαραθέσεις αντί να κινδυνεύσουν να τραυματιστούν. «Προτιμώ να σπάσει κάποιος το τραπέζι ή την καρέκλα μου», είπε.

Ο Πάνος Βογιατζής, πρόεδρος και συνιδιοκτήτης της Brooklyn Bagel & Coffee Company, είπε ότι ένας άνδρας που πιστεύει πως είναι άστεγος μπήκε στο κατάστημά του στο Τσέλσι τον περασμένο μήνα και έφτυσε πελάτες και εργαζόμενους πριν ο διευθυντής τηλεφωνήσει στην αστυνομία.

Οι εργαζόμενοι προσπάθησαν να προσφέρουν στον άντρα ένα σάντουιτς με μπέγκελ και έναν καφέ, αλλά δεν ήθελε ένα γεύμα, είπε ο κ. Βογιατζής. «Δεν θα τους πετάγαμε έξω», είπε. «Λέμε “Τι θα θέλατε; Θα θέλατε ένα σάντουιτς; Γιατί δεν περιμένεις έξω, και θα σου δώσουμε ένα κουλούρι και έναν καφέ”. Δεν είναι τόσο εύκολο αυτές τις μέρες».

Όταν οι εξωτερικές δομές φαγητού αυξήθηκαν φαινομενικά μέσα σε μια νύχτα, η Ashley Belcher, 28 ετών, που ήταν άστεγη, είπε ότι οι άνθρωποι που είχαν παραθέσει τα υπάρχοντά τους εκεί έπρεπε ξαφνικά να μετακινηθούν. Το βράδυ, είπε, μπορούσαν να κοιμηθούν στις δομές, αλλά τη μέρα, αναγκάστηκαν να φύγουν.

Η κυρία Μπέλτσερ είπε ότι ήταν άστεγη από την ηλικία των 14 ετών, αλλά η πανδημία την παρακίνησε να φύγει από τους δρόμους. Τώρα που ζει σε ένα ξενοδοχείο, είναι υπάλληλος και οργανώτρια στο Human, NYC, μια οργάνωση υπεράσπισης αστέγων. Όταν ήταν άστεγη, θυμάται, τα εστιατόρια δεν της επέτρεπαν να καθίσει έξω εκτός κι αν αγόραζε κάτι. Αν ήθελε βοήθεια για να βρει φαγητό, θα έπρεπε να ρωτήσει έναν πελάτη.

Στο Counter & Bodega, ένα εστιατόριο στο Τσέλσι, η Sophie Serrano, ιδιοκτήτρια, είπε ότι αρχικά έψαχνε να λύσει τις συγκρούσεις με αυτούς που τις δημιούργησαν, ταΐζοντάς τους. Αλλά δημιουργήθηκε η φήμη, είπε, και περισσότεροι άνθρωποι εμφανίστηκαν ζητώντας φαγητό και χρήματα. Ένας άνδρας επιτέθηκε στους πελάτες, είπε, και ένας άλλος μπήκε στο εστιατόριο με ένα πιτ μπουλ χωρίς λουρί.

Από τον Ιούλιο έως τον Οκτώβριο του περασμένου έτους, η κα Serrano είπε ότι η Counter & Bodega έπρεπε να έχει φύλακες την Πέμπτη, την Παρασκευή και το Σάββατο για να μην κλιμακωθούν οι συγκρούσεις με τους άστεγους. Η ασφάλεια κοστίζει 375 δολάρια την εβδομάδα – δαπάνη που είπε ότι ήταν δύσκολο να αναληφθεί λαμβάνοντας υπόψη τις απώλειες στις πωλήσεις του εστιατορίου εξ αιτίας της πανδημίας.

Οι διαμάχες έγιναν τόσο σοβαρές που η κα Serrano αποφάσισε να μεταφέρει το εστιατόριο σε έναν μεγαλύτερο χώρο λίγο πιο κάτω σε εκείνο το τετράγωνο, όπου υπήρξαν λιγότερα προβλήματα. «Ήταν μια ευλογία για εμάς, πραγματικά», είπε. «Ειλικρινά ήμασταν στην τσίτα». Η Nadine Strossen, καθηγήτρια στη Νομική Σχολή της Νέας Υόρκης, είπε ότι ένας φύλακας δεν μπορεί να επιβληθεί σε κάποιον που ζητιανεύει σε υπαίθρια εστιατόρια, επειδή τα πεζοδρόμια και οι δρόμοι θεωρούνται φόρουμ όπου οι άνθρωποι μπορούν να ασκήσουν τα δικαιώματά τους στην πρώτη τροπολογία της ελευθερίας του λόγου. Η εξαίρεση είναι όταν ο λόγος αυτός ξεπερνάει τα όρια παρενόχλησης, εξαναγκασμού ή εκφοβισμού.

Ο 40χρονος Καρίμ Γουόκερ, ο οποίος ήταν άστεγος από το 2016 και τώρα ζει στο διαμέρισμά του, είπε ότι οι άνθρωποι μπορεί να αγνοούν το νόμο και πώς οι προσπάθειές τους για επιβολή μπορούν να επηρεάσουν τους ανθρώπους. «Ανεξάρτητα από την κοινωνική τάξη στην οποία ανήκεις, εξακολουθείς να είσαι άνθρωπος και εξακολουθείς να αξίζεις να σε αντιμετωπίζουν με αξιοπρέπεια και σεβασμό».

Ο 33χρονος Στίβεν Κόντι, ο οποίος έφτασε στη Νέα Υόρκη τον Δεκέμβριο, αυτή τη στιγμή είναι άστεγος και κοιμάται σε ένα πάρκο του Μανχάταν. Πιστεύει ότι η εξάπλωση των υπαίθριων γευμάτων είχε θετική επίδραση. «Κοινωνικοποίηση σε εξωτερικούς χώρους – μοιάζει σαν πάρτι», είπε. «Δεν παραπονιέμαι για αυτό. Κατά κάποιον τρόπο το προτιμώ». Η υπαίθρια τραπεζαρία έξι μηνών στο Oaxaca Taqueria, στο Murray Hill, είναι ένα δημοφιλές σημείο μεσημεριανού γεύματος. Αλλά μετά το κλείσιμο του εστιατορίου το βράδυ, μερικές φορές γίνεται χώρος για να κάθονται, να πίνουν και να καπνίζουν οι άνθρωποι.

Η Angie Cuervo, διευθύντρια, είπε ότι τα σκουπίδια και ακόμη και τα ανθρώπινα περιττώματα, είναι αυτά που αφήνουν πίσω τους όταν φεύγουν. «Είμαι αυτή που ανοίγει την επόμενη μέρα και βρίσκω όλα τα σκουπίδια και πρέπει να τα καθαρίσω, γιατί, φυσικά, δεν θα αφήσω τους πελάτες μου να έρθουν και να τα δουν», είπε.

Στο Tribeca’s Kitchen, οι υπάλληλοι έχουν εντολή να δώσουν φαγητό σε όποιον έχει ανάγκη. Ο ιδιοκτήτης, Ανδρέας Κουτσουδάκης Jr., θυμήθηκε μια μέρα αυτό το καλοκαίρι όταν ένας άντρας πήγαινε από τραπέζι σε τραπέζι ζητώντας βοήθεια. Ο κ. Κουτσουδάκης είπε ότι έβαλε το χέρι του στον ώμο του άντρα και του πρόσφερε κάτι για να φάει.

«Οι πελάτες που με είδαν να του μιλάω, στην πραγματικότητα με κοίταξαν και του έδωσαν χρήματα και είπαν: «Αυτό που κάνατε ήταν εκπληκτικό», θυμάται ο κ. Κουτσουδάκης. Πρόσθεσε ότι εμπνεύστηκε από τον πατέρα του, ο οποίος ίδρυσε το εστιατόριο και πέθανε πέρυσι από τον Covid. «Οι πελάτες βλέπουν αυτά τα πράγματα. Θέλουν να βλέπουν ανθρώπους που κάνουν καλά πράγματα ο ένας για τον άλλον».

Ο κ. Werther, της Suprema Provisions, πιστεύει στο πνεύμα του ιταλικού εθίμου που είναι γνωστό ως «caffè sospeso», στο οποίο οι πελάτες πληρώνουν για έναν επιπλέον καφέ – που δίνεται σε κάποιον που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να το πληρώσει.

Είπε: «Ενώ αυτό που κάνουμε δίνοντας φαγητό στους πλησίον μας που έχουν ανάγκη, δεν είναι τεχνικά το caffè sospeso, η ιδέα ότι είμαστε όλοι σε αυτόν τον κόσμο μαζί και πρέπει να κάνουμε ό, τι μπορούμε για να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλον είναι η ίδια».

ΠΗΓΗ: New York Times