Όλοι ως μαθητές είχαμε αυτόν τον έναν συμμαθητή που έλεγε διαρκώς για το πόσο ωραία τα περνούσε στην κατασκήνωση που πήγαινε το καλοκαίρι.
Και μετά, μιμητικά- όπως ορίζει και η ηλικία- πολλοί ξεκινούσαμε την αναζήτηση κατασκηνώσεων, ζητώντας από τους γονείς μας να μας πάνε εκεί, όπου παιδιά της ίδιας ηλικιακής ομάδας ζούσαν μαζί, με μια αυτονομία και υπήρχε παιχνίδι, διασκέδαση, αλλά και πολλά πράγματα να αποκομίσεις.
Η εμπειρία της κατασκήνωσης προσφέρει στα παιδία ανεξίτηλες μνήμες. Πολλά και διαφορετικά ερεθίσματα, καθημερινή ενασχόληση του αυστηρού περιβάλλοντος ενός σχολείου, αναπτύσσουν δεξιότητες στα παιδιά.
Συνήθως, οι νεαροί κατασκηνωτές έρχονται σε επαφή με αθλητικές δραστηριότητες και την καλλιτεχνική δημιουργία σε ένα περιβάλλον αναψυχής. Μαθαίνουν να εκφράζονται, να συνεργάζονται και να συνυπάρχουν, να επικοινωνούν.
Έρευνες έχουν δείξει μάλιστα ότι η διαμονή των παιδιών σε μια κατασκήνωση βοηθούν το παιδί να αναπτύξει την αυτοπεποίθησή του και τις ικανότητές του και να γίνει πιο επικοινωνιακό και ενεργητικό.
Είναι τόσα πολλά τα οφέλη για ένα παιδί. Μέσω της κατασκήνωσης, το παιδί μαθαίνει να αισθάνεται ασφαλές ακόμη και μακριά από τους γονείς, μαθαίνει να συμβιώσει με άγνωστα παιδιά, να χτίζει κοινωνικές σχέσεις, διδάσκεται το ομαδικό πνεύμα. Συνειδητοποιεί την αξία της συνεργασίας, μιας και αυτό ανήκει στις πιο βασικές αξίες της κατασκήνωσης, πειθαρχεί, αυτονομείται.
Αυτό άλλωστε είναι κάτι που μπορεί να ακούσει κανείς από όποιον έχει πάει κατασκήνωση. Βέβαια, υπάρχουν και άτομα που δεν “ταίριαξαν” στο κλίμα ή πήγαν σε κάποια κατασκήνωση που δεν ήταν ακριβώς αυτό που θα έπρεπε να είναι. Όμως, κατά γενική ομολογία, η πλειονότητα των κατασκηνωτών θυμάται με νοσταλγία και όμορφες σκέψεις τη ζωή στην κατασκήνωση.
Η Parallaxi μίλησε με νέους που συνήθιζαν να πηγαίνουν κατασκήνωση και οι ιστορίες που ακούσαμε επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
“Περίμενα όλη τη χρονιά για αυτό, μετρούσα τις μέρες”… – Άννα, 22 ετών
Δεν ξέρω, είναι κάπως αστεία η παράδοση που υπάρχει στο πρώτο βράδυ της κατασκήνωσης εκεί που γνωρίζονται όλα τα άτομα κλπ, ξενυχτάνε όλοι, μιλάνε, γνωρίζονται. Έχει πλάκα. Αυτά τα κυνήγια θησαυρού που είχαμε ή έπρεπε να λύσουμε ιστορίες και τέτοια και απλά τρέχαμε όλοι σε όλη την κατασκήνωση να βρούμε στοιχεία. Εγώ δεν είχα καταλάβει ποτέ τι έπρεπε να δώσουμε απλά έτρεχα έτσι, δεξιά και αριστερά χωρίς σκοπό. Και θυμάμαι, κάποια στιγμή έπεσα πολύ άσχημα, τύπου αίματα παντού. Αλλά εγώ απλά συνέχισα να παίζω και να τρέχω. Γενικά, θυμάμαι πολλή ξεγνοιασιά.
Η κατασκήνωση σήμαινε πάρα πολλά, περίμενα όλη τη χρονιά για αυτό, μετρούσα τις μέρες. Και, απλά θα πηγαίναμε εκεί, θα κάναμε πάρα πολλά αθλήματα- μου άρεσαν πάρα πολύ τα αθλήματα όταν ήμουν πιο μικρή. Απλά ήξερα ότι θα πάω, θα παίξω, τρώγαμε ωραία, υπήρχε ωραίο πρόγραμμα, είχε χορό, είχε μουσική… Ήταν πολύ ωραίο αυτό.
“Αποφασίσαμε ότι, ό,τι και να γίνει, θα στηρίξουμε ο ένας τον άλλον”… – Κώστας, 21 ετών
Θυμάμαι μια φορά είχαμε αποφασίσει με την παρέα μου από τον κοιτώνα να βγούμε κρυφά τη νύχτα έξω, όχι τίποτα τρελό μικρά ήμασταν, απλά έτσι θέλαμε να κάνουμε το διαφορετικό, το επαναστατικό, το “εκτός ορίων”. Ετοιμαζόμαστε λοιπόν να βγούμε και προφανώς, μετά από λίγα βήματα που εμείς νιώθαμε ενθουσιασμένοι κι ότι κάνουμε κάτι πάρα πολύ ριζοσπαστικό για τους κανόνες της κατασκήνωσης, μας είδε μια ομαδάρχισσα. Όλο το βράδυ αγωνιούσαμε ότι θα γίνει πολύ μεγάλο θέμα, θα μας διώξουνε, θα μας τιμωρήσουνε και συζητούσαμε τι μπορεί να γίνει. Και θυμάμαι μια πολύ ωραία στιγμή από εκείνο το βράδυ, που απλά αποφασίσαμε ότι, ό, τι και να γίνει, θα στηρίξουμε ο ένας τον άλλον. Τελικά δε δόθηκε τρελή έκταση, απλά δεν το ξανακάναμε.
Η κατασκήνωση ξεκίνησε στο μυαλό μου ως κάτι τελείως διαφορετικό, μπορώ να πω ότι πήγα με φόβο και άγχος. Μήπως δεν ταιριάξω, θα έλειπα και πρώτη φορά για καιρό από το σπίτι. Και εξελίχθηκε σε κάτι μοναδικό για εμένα, ανέπτυξα πολλά στοιχεία, ξαφνικά είχα αυτοπεποίθηση, ήμουν και καλός στα αθλήματα και αυτό θεωρώ ότι βοήθησε. Ήταν πραγματικά οι διακοπές- που σίγουρα δεν είχα ανάγκη όσο τώρα- αλλά αλήθεια ανυπομονούσα να φτάσω εκεί, να δω τους παλιούς, να γνωρίσω καινούριους. Ακόμη βρισκόμαστε με κάποια παιδιά και θα ήθελα να μπορώ να τους δω και όλους κάποια στιγμή, έτσι, να μιλήσουμε για τα παλιά.
“Η κατασκήνωση για εμένα ήταν τα άτομα”… – Θένια, 23 ετών
Ήταν ένα βράδυ που θα κάναμε διανυκτέρευση στην παραλία και ήταν τέλεια είχε τραγούδι, φαγητό φωτία, δίπλα στο κύμα, κιθάθαρα, ήταν τέλεια και ήταν όλοι οι κατασκηνωτές. Και υπήρχαν γκρουπ, όποιος βαριόταν έφευγε με το πρώτο γκρουπ, άλλοι στο 3ο, πάντα με ομαδάρχη, υπήρχε πολύς έλεγχος για να μη χτυπήσει κάποιος κατασκηνωτής, ήταν βράδυ και ήταν επικίνδυνο γιατί για να πας εκεί περνούσες από σκαλοπάτια, γέφυρες, μέσα από δάσος… Και, εγώ με την Άννα βαρεθήκαμε μετά από ένα σημείο και το επόμενο γκρουπ θα έφευγε μετά από μισή ώρα και δε θέλαμε να περιμένουμε. Και είχαμε φύγει κρυφά απ’ όλους, μέσα από δάσος. Μιλάμε για σκοτάδι, δεν νομίζω ότι είχαμε καν κινητό για να βάλουμε φακούς, παίζει να είχαμε έναν φακό ας πούμε και ήμασταν 2 κοριτσάκια μόνες μας. Και αντί ν φοβόμαστε, απλά γελούσαμε, μας φαινόταν πάρα πολύ αστείο, η Άννα είχε πατήσει κάτι και είχε κοπεί στο πόδι αλλά εμείς γελούσαμε, η διχάλα σαγιονάρα κοβότανε. Αλλά ήταν ακραία τρομακτικό τώρα που το σκέφτομαι για δυο κοριτσάκια δημοτικού-γυμνασίου.
Η κατασκήνωση για μένα ως παιδί, επειδή πήγαινα από δημοτικό μέχρι γυμνάσιο και το μεταβατικό στάδιο είναι μεγάλο μεταξύ αυτών… Επειδή έφευγα από το χωριό που έμενα και πήγαινα στην “πόλη” ας πούμε και έβλεπα τόσο κόσμο που δεν ήξερα και έβλεπα άτομα που ας πούμε δε θα έβλεπα ποτέ μέσα στο χειμώνα. Οπότε, πήγαινα κυρίως για τα άτομα, όχι για την κατασκήνωση καθαυτή.
