Η κονκάρδα του Αλέξανδρου, ελπίδα για κάθε παιδί με καρκίνο
Η Ματίνα Κυριακού τιμά τον αγώνα και τη δύναμη που έδειξε ο γιος της παλεύοντας με τον καρκίνο.
Μέσα από τον βαθύ, αστείρευτο πόνο που της προκάλεσε η απώλεια του μονάκριβου γιου της Αλεξάνδρου, από το σάρκωμα Ewing (τύπος νεοπλασματικής ασθένειας), όρθωσε το ανάστημά της, μετέτρεψε το δάκρυ σε χαμόγελο και χάδι και αποφάσισε να συνεχίσει αυτό που ξεκίνησε ο «άγγελός» της· να μοιράζει αγάπη και ελπίδα στα παιδιά με καρκίνο. Η Ματίνα Κυριακού τιμά τον αγώνα και τη δύναμη που έδειξε ο γιος της παλεύοντας με τον καρκίνο και μοιράζει τις κονκάρδες με το αλογάκι που έφτιαξε με τα χέρια του και μοίραζε στα παιδιά με καρκίνο, μέχρι που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 12 ετών.
Ξέχναγε τον πόνο του ο Αλέξανδρος και προσπαθούσε να δώσει δύναμη στα υπόλοιπα παιδιά με τις κονκάρδες του, λέει στο Αθηναϊκό- Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η μητέρα του Ματίνα Κυριακού και συγκινημένη αναφέρει πως της έλεγε με επιμονή πως «εγώ μπορώ να τους δώσω δύναμη, γιατί εγώ ξέρω πώς είναι»…
Ακολουθεί η συνέντευξη που παραχώρησε η Ματίνα Κυριακού, στην Αλεξάνδρα Χατζηγεωργίου για το ΑΠΕ-ΜΠΕ:
Ερ.: Πώς ξεκίνησε αυτή η μοναδική προσπάθεια να «ξαναβγεί ο ήλιος»;
Απ.: Όλα ξεκίνησαν όταν, μετά την απώλεια του γιου μου, ήθελα να είμαι συνέχεια εκεί που του είπα το νανούρισμά του για τελευταία φορά. Ένα όνειρο όμως με ταρακούνησε. Τον είδα στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και όταν τον χάιδεψα και τον ρώτησα: Λουκουμάκι μου είσαι καλά; «Ναι μαμά, ναι», μου απάντησε, με έντονο ύφος. Όταν ξύπνησα κατάλαβα ότι τον απογοητεύω και ότι μου είχε θυμώσει. Έτσι αποφάσισα να «σηκωθώ», να συνεχίσω το έργο του και έφτιαξα την ομάδα «Θα ξαναβγεί ο ήλιος Αλέξανδρος». Δεν πρέπει κανένα παιδί να χάσει την ελπίδα του και κανένας γονιός να νιώσει μόνος του.
Ερ.: Πώς πήρε την απόφαση ο Αλέξανδρος να δημιουργήσει το αλογάκι κονκάρδα;
Απ.: Ο Αλέξανδρός μου, ενώ νοσούσε από σάρκωμα στα οστά και βρισκόμασταν στην Αγγλία για χειρουργείο και θεραπείες, αποφάσισε να φτιάξει ένα μετάλλιο τιμής για όλα τα παιδιά που αγωνίζονται. «Εγώ μπορώ να τους δώσω δύναμη», έλεγε, «γιατί εγώ ξέρω πώς είναι». Ζωγράφισε ένα αλογάκι, έναν χαρούμενο ήλιο και έγραψε ολόγυρα: Να θυμάσαι… Θα ξαναβγεί ο ήλιος. Έφτιαχνε τις κονκάρδες μία – μία μόνος του.
Ερ.: Πώς πήρε την απόφαση να τη μοιράσει στα παιδιά και πώς έγινε τελικά αυτό εφικτό;
Απ.: Αποφάσισε να τους φοράει ο ίδιος την κονκάρδα, αριστερά στο στήθος, από την πλευρά της καρδιάς, εκεί που μπαίνουν τα μετάλλια ανδρείας και πηγαίναμε με το αμαξίδιο από δωμάτιο σε δωμάτιο στα ογκολογικά νοσοκομεία της Αγγλίας και μοίραζε… ΔΥΝΑΜΗ.
Ερ.: Μετατρέψατε τον πόνο σας σε πηγή δύναμης, που προσφέρετε απλόχερα στα παιδιά με καρκίνο…
Απ.: Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω για να τιμήσω τον γιο μου και όλα αυτά τα παιδιά που πολεμούν τόσο σκληρά; Δεν μπορείτε να διανοηθείτε τι δύναμη έχουν… Όφειλα να συνεχίσω το έργο του. Είναι η κληρονομιά μου.
Ερ.: Πότε δημιουργήθηκε η ομάδα, ποια είναι τα μέλη της και ποιος ο στόχος της;
Απ.: Έφτιαξα αυτή την ομάδα λίγους μήνες αφότου έφυγε ο γιος μου γιατί έπρεπε να σηκωθώ. Εκείνος δεν έπεσε ποτέ… Τα μέλη της Ομάδας είναι άνθρωποι που έχουν κάποιον άνθρωπο που αγωνίζεται, είναι άνθρωποι που αγωνίζονται οι ίδιοι αλλά είναι και άνθρωποι που νοιάζονται. Άνθρωποι που δεν χρειάζεται να χτυπήσεις την πόρτα τους για να βοηθήσουν.
Ερ.: Πώς σας αντιμετωπίζουν τα παιδιά και οι γονείς τους;
Απ.: Τα παιδιά χαίρονται απίστευτα και ανυπομονούν να τους καρφιτσώσω το μετάλλιό τους. Νοιώθουν ότι κάποιος τους αναγνωρίζει τη γενναιότητα και τη δύναμη τους. Οι γονείς με αντιμετωπίζουν με απίστευτη αγάπη γιατί είμαι μια από αυτούς. Είμαι η μαμά του Ογκολογικού.
Ερ.: Μπορείτε να μας δώσετε κάποιες πληροφορίες για την τελευταία δράση σας και ποια είναι τα επόμενα σχέδια σας;
Απ.: Η τελευταία μου δράση ήταν ο κήπος των ευχών του Αλέξανδρου. Στη Χαλκίδα, την πόλη μου, έξω από το Δημαρχείο είχα 1000 ηλίανθους, στους οποίους κρεμόταν ένα καρτέλακι με την κονκάρδα του γιου μου. Στη λευκή πλευρά ο κόσμος έγραφε μια ευχή για τα παιδιά που νοσούν ή για κάποιον δικό τους άνθρωπο, αφού πρώτα είχαν ρίξει ό,τι ήθελαν στους κουμπαράδες της Φλόγας. Ό,τι ήθελαν. Η αγάπη δεν κοστολογείται… Έπειτα τοποθετούσαν τον ήλιο τους στο γκαζόν κι έτσι, μαγικά, δημιουργήθηκε ο κήπος των ευχών του Αλέξανδρου.
Ερ.: Τι είναι αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη για να στέκονται δυνατοί οι γονείς δίπλα στα παιδιά τους και τι είναι αυτό που χρειάζονται τα παιδιά;
Απ.: Δύναμη και μόνο δύναμη, τίποτε άλλο. Ποτέ κουράγιο, απαγορευμένη λέξη… Αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη είναι ο σεβασμός και όχι ο οίκτος. Τα παιδιά θέλουν να ξέρουν ότι πιστεύουμε σε αυτά, ότι τα αγαπάμε και είμαστε δίπλα τους. Θέλουν να το πιστέψετε κι εσείς για να γίνει αυτό που είπε ο γιος μου: Θα ξαναβγεί ο ήλιος.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ ΜΠΕ/ Αλεξάνδρα Χατζηγεωργίου
