Νέα Υόρκη: είναι απαραίτητη τελικά μία επέκταση της High Line;

Τώρα που ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης Andrew Cuomo φρόντισε για τα αεροπλάνα, τα τρένα και τα αυτοκίνητα, έστρεψε και πάλι την προσοχή του στην απαραίτητη υποδομή για τους πεζούς. Η νέα γέφυρα πάνω από τον ποταμό Hudson, οι τερματικοί σταθμοί του αεροδρομίου La Guardia, ο διευρυμένος σιδηροδρομικός σταθμός Penn – όλα ήταν “προθέρμανση” για αυτό που θεωρεί ως το λογικό επόμενο βήμα: έναν υπερυψωμένο πεζόδρομο που θα επεκτείνει το πάρκο της High Line κατά τρία πλήρη τετράγωνα και ο οποίος κόστισε 60 εκατομμύρια δολάρια.

Το έργο αυτό σίγουρα δείχνει ελκυστικό. Μέχρι τώρα, ένας περίπατος από το Hudson Yards στο νέο Moynihan Train Hall ενώ διαρκεί λιγότερο από δέκα λεπτά, φαίνεται σα να είναι σαράντα, ενώ περνάει μέσα από αποβάθρες φόρτωσης και αφιλόξενα τείχη. Ετσι, η βελτίωση αυτής της εμπειρίας για τους πεζούς είναι ένας ευγενής στόχος.

Η λύση του Cuomo για να καταστήσει τους δρόμους του Midtown West βιώσιμους – με το να ανυψώσει τους πεζούς πάνω από αυτούς- είναι όλως παραδόξως πολύ παλιά. Πριν από έναν αιώνα, ο αρχιτέκτονας Harvey Wiley Corbett οραματίστηκε το Μανχάταν ως μια πολυεπίπεδη μητρόπολη όπου οι πεζοί θα διασταυρώνονταν σε αερογέφυρες, πολύ πιο πάνω από την κίνηση των δρόμων. Έκτοτε υπήρξαν κι άλλα σχεδόν ουτοπικά οράματα που περιλαμβάνουν εναέριους δρόμους.

Το West Side Cuomoville δεν θα χρειαζόταν να δημιουργήσει ένα τέτοιο δίκτυο από το μηδέν. Αντ ‘αυτού, το προσάρτημα στη High Line θα “υπερπηδήσει” την τραγική κίνηση της Tenth Avenue, θα περάσει πάνω από τη West 30th Street, θα στρίψει αριστερά στη λεωφόρο Dyer, και στη συνέχεια θα “βυθιστεί” μέσα στην καρδιά του Μανχάταν West. Και επειδή το έδαφος εκεί έχει ανοδική κλίση, ο υπερυψωμένος πεζόδρομος κάνει μια ήπια προσγείωση στη Ninth Avenue. Όλα φαίνονται τακτοποιημένα, αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: Το επιπλέον κομμάτι της High Lane ουσιαστικά θα συνδέσει μεταξύ τους δύο μεγάλες και επώνυμες εταιρίες διαχείρισης ακινήτων, ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και υποδομών, έτσι ώστε ο ταξιδιώτης – ή σωστότερα πελάτης – να μπορεί να “γλιστρήσει” από το υψηλό κόστος της εταιρίας Related σε αυτό της εταιρίας Brookfield.

Μία άλλη προτεινόμενη διακλάδωση της High Line θα κατευθύνεται προς τα βόρεια προς την προβλήτα 76, όπου το Γραφείο Τοπικής Αυτοδιοίκησης της Νέας Υόρκης θα μετατραπεί σε πάρκο, υπαίθριο μπαρ ή κάποιο άλλο κέντρο αναψυχής. Η ανάπλαση της προβλήτας θα απαλλάσσει το κράτος από την ανάγκη να δημιουργήσει χώρο σε μία ιδιαίτερα πυκνή περιοχή. Ωστόσο, όλο αυτό το σχέδιο διατρέχει τον κίνδυνο να μετατρέψει το Midtown West σε μια μεγάλη έκδοση του Hudson Yards, ενός δάσους όρθιων τούβλων χωρίς κάποιον δρόμο ανάμεσά τους.

Είναι βέβαια υπέρ του Cuomo το ότι εστιάζει σε ένα μέρος της πόλης που έχει πραγματικά τη δύναμη να διορθώσει. Το Thirties and Forties δυτικά του Penn Station έχει πνιγεί από τις μεγάλες υποδομές: τούνελς, υπερυψωμένες ράμπες λεωφορείων, σιδηροδρομικοί σταθμοί διαλογής και σιδηροδρομικές γραμμές, καθώς και το κρυστάλλινο Javits Center. Η ανακατασκευή της High Line μετέτρεψε ένα κομμάτι απαρχαιωμένων υποδομών εμπορευματικής μεταφοράς σε μια κατάφυτη πασαρέλα. To Hudson Yards, δημιούργησε ένα νέο κέντρο, ενώ έγινε και το Moynihan Train Hall, μια επέκταση του Σιδηροδρομικού Σταθμού αξίας 1,6 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο Cuomo ελπίζει να αξιοποιήσει αυτές τις αλλαγές και τελικά να ξαναδώσει ζωή σε ένα μέρος του Μανχάταν που έχει κολλήσει πεισματικά στην ερημιά του.

Η ποιότητα αυτής της περιοχής, την οποία διαχειρίζονται τόσες πολλές δημόσιες υπηρεσίες, έχει ένα πιθανό πλεονέκτημα: Το μεγαλύτερο μέρος της ανήκει και λειτουργεί από το κράτος που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Cuomo να το ορίσει σαν χωράφι του. Και επειδή τα αγαπημένα του παιχνίδια είναι πολλών δισεκατομμυρίων δολαρίων, ένας σωρός ξεπερασμένων μεταφορικών εγκαταστάσεων καθιστά αυτή την πλευρά του Μανχάταν ένα κυβερνητικό “κατάστημα με καραμέλες”. Το γεγονός ότι οι δικές του φιλοδοξίες και οι προοπτικές του προϋπολογισμού εξαρτώνται από την ομοσπονδιακή γενναιοδωρία του δίνουν έναν καλό λόγο να προσεγγίσει την Ουάσιγκτον με μια σειρά από συγκεκριμένα έργα: δύο ακόμη σήραγγες, οκτώ ακόμη διαδρομές για το νέο Penn South, έναν ανακατασκευασμένο σταθμό Penn, ένα ανακατασκευασμένο Terminal Authority Bus Terminal και ένα εκτεταμένο Javits Center – μια λίστα επιθυμιών 51 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Ενώ ο Cuomo όμως εστιάζει σε με έναν “περιττό” κομμάτι πεζοδρομίου, έχει απορρίψει άλλες ευκαιρίες. Η αρχιτεκτονική εταιρεία Perkins and Will πρότεινε την επέκταση του Javits Center στην προβλήτα 76 και τη χρήση του υπογείου του συγκροτήματος για τον τερματικό σταθμό λεωφορείων Port Authority. Αυτό θα καθιστούσε δυνατή την κατεδάφιση των υπερυψωμένων ραμπών των λεωφορείων που “κρύβουν” τον ουρανό πάνω από την 40η οδό. Μια άλλη εταιρεία, η Practice for Architecture and Urbanism (PAU), προτείνει την απελευθέρωση του Penn Station από το Madison Square Garden πιέζοντας την αρένα απέναντι από την Seventh Avenue και πλαισιώνοντάς την με ένα ζευγάρι ουρανοξύστες. Στη συνέχεια, υπάρχει το προ δεκαετίας, ξεχασμένο σχέδιο της πόλης για τη μετατροπή του 34th Street στο στυλ της 14ης Street. Μαζί, αυτές οι ιδέες, όλες συμπληρωματικές με τον στόχο του Cuomo, προσθέτουν την υψηλότερη πολιτική φιλοδοξία: να αφήσει μια πόλη να αναπνέει και να ρέει και να κινείται.

To timing για αυτή την ώθηση της περιοχής γύρω από το Penn Station είναι ελαφρώς σουρεαλιστικός: ένα πέρασμα που προσπαθεί να ενισχύσει μια επιχειρηματική περιοχή σε μια στιγμή που τα γραφεία είναι σε μεγάλο βαθμό κενά και τα τρένα “κάθονται” και όταν κάποιοι προειδοποιούν ότι είναι πιθανό να παραμείνουν έτσι . Ο Cuomo ποντάρει ότι δεν θα παραμείνουν. Ακόμα κι αν αλλάξουν η εργασία και τα ταξίδια, οι Αμερικανοί θα χρειαστούν ακόμα τρόπους για να κάνουν και τα δύο. Έτσι ο σταθμός Penn και το West Thirties θα πρέπει να πλησιάσουν μεταξύ τους, συνδυάζοντας το ταξίδι και τον προορισμό. Αυτή η χημική αντίδραση απαιτεί τρία συστατικά: στόλο μέσων μεταφοράς και αξιόπιστη δημόσια συγκοινωνία, νέα κτίρια και πιο δελεαστικούς δρόμους. Ίσως το πρώτο συμβεί για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια της κυβέρνησης Biden. Η Μεγάλη Ανάπτυξη φροντίζει για το δεύτερο. Το τρίτο, το οποίο πρέπει να είναι το ευκολότερο και φθηνότερο να επιτευχθεί, μπορεί να είναι και αυτό που τελικά θα μείνει πιο πίσω.

Πηγή: curbed.com