Μερικές σκέψεις για ένα νέο λογότυπο

Κι αν δεν είναι ακτίνες, μα σταλαγματιές από την χαρακτηριστική βροχή της πόλης, που συναντιούνται κι αντί να σχηματίσουν ένα λιμνάζον τοπίο, βρίσκουν τον χώρο να σχηματίσουν μια πρόταση ζωής, ένα μήνυμα ενότητας των διαφορετικών σε ένα δυνατό με φυγοκεντρική προοπτική εξωστρέφειας σήμα;

Κι αν δεν είναι ακτίνες, μα ένας αστερίας, που στον βυθό των χρόνων μας, προσπαθεί να ξαναδημιουργήσει τα χαμένα, τα κομμένα, τα γερασμένα μέλη του, με καινούργια; Να δώσει το αυτονόητο μήνυμα που έχουν τόσο ανάγκη οι καιροί, της έγνοιας να επανακατασκευάσουμε τους εαυτούς μας πρώτα, για να μπορούμε να δημιουργήσουμε σε νέες συνθήκες σύγχρονες προτάσεις Πολιτισμού;

Κι αν δεν είναι ακτίνες, μα ένα κόσμημα που θα φοράς στο πέτο, σαν συνωμοτική ομολογία, ότι στα χρόνια του ευτελισμού της εικόνας, του παράνομου downloading, των εύκολων και γρήγορων συμπερασμάτων, της ασφυξίας των νέων δημιουργών να επικοινωνήσουν το έργο τους σε συνθήκες ισότιμες, υπάρχει μια μεγάλη ομάδα στην πόλη που επιμένει να στηρίζει τον Κινηματογράφο. Τις προβολές στις αίθουσες. Μια ομάδα χωρίς πολλά και μεγάλα λόγια, μόνο με μια καρφίτσα στο πέτο, σήμα και δήλωση πως υπάρχω κι εγώ ανάμεσά σας, είμαι κι εγώ σινεφίλ, σταλαγματιά και αστερίας σε τούτη την μικρή – μεγάλη πόλη, μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου που ακόμη ονομάζεται Κοινωνία…