Μια σειρά τόσο έξυπνη με κάτι τόσο απλό

Χωρίς πολλά-πολλά πρόκειται για τη σειρά του Netflix The Kominsky Method, την οποία και σκοπεύω να υμνήσω. Η πρώτη season βγήκε το 2018 και πρόσφατα η δεύτερη και από τότε περιμένω την τρίτη. Ο Michael Douglas και ο Alan Arkin, ο Σάντι και ο Νόρμαν είναι δυο καλοί φίλοι από τα παλιά που λέμε, έχουν γεράσει μαζί που λέμε και ακριβώς με αυτή την αναμέτρηση με το χρόνο έχει να κάνει η σειρά.

Τα γηρατειά τα έχουμε στο μυαλό μας αρκετά παρεξηγημένα. Τα στριμώχνουμε σε μια άβολη σκοτεινή θέση του μυαλού μας για να τα ξεχνάμε όσο δεν έρχονται, λες και δεν θα έρθουν, σάμπως τότε τελειώνουν όλα. Γυμνώνουμε τους ανθρώπους που μεγαλώνουν από τα πάθη, τις επιθυμίες, τις σκέψεις, τις δυνατότητές τους, εν τέλει τη ζωή τους. Νομίζουμε ότι είναι απλοί δέκτες της, ανεπηρέαστοι από τα ανθρώπινα, διαρκώς προσμένοντες το τέλος. Πλάθουμε την εικόνα τους χωρίς να παρατηρήσουμε στ’ αλήθεια τι συμβαίνει.

Η μέθοδος Κομίνσκυ είναι η πλέον ρεαλιστική αποτύπωση ανθρώπων που απλά άσπρισαν τα μαλλιά τους ή η πίεση στο κατούρημά τους εξασθένησε (κάπως). Ο Σάντι και ο Νόρμαν βιώνουν μαζί τις αλλαγές στο σώμα τους, την ψυχολογία τους, το μυαλό τους. Πέρα από αυτά όμως διαχειρίζονται απώλειες, έρωτες, χωρισμούς, τσακωμούς, κόρες, δουλειά. Τα πάντα. Αυτά με τα οποία όλοι ερχόμαστε αντιμέτωποι. Παρουσιάζονται κανονικά με τις αντιφάσεις τους σαν τέλειοι άνθρωποι. Έχουν ερωτευτεί ή έχουν κάνει τρεις γάμους και γιατί όχι και έναν τέταρτο. Σκέφτονται το σεξ και θέλουν να κάνουν, ωστόσο το απομυθοποιούν ενίοτε είτε ως λογική συνέπεια είτε ως άμυνα για την αδυναμία. Ακόμη κι αν δεν μπορούν η επιστήμη τους δίνει τον τρόπο και τον ξέρουν. Θέληση να υπάρχει. Γιατί ποιος στ’ αλήθεια είπε ότι ο άνθρωπος σταματά ποτέ να επιθυμά τη λαχτάρα αυτή;

Το χιούμορ είναι απίστευτο και περιέχει κυρίως αυτοσαρκασμό. Γέλασα δυνατά πάμπολλες φορές τα βράδια που την έβλεπα. Πέρα από αστεία όμως η σειρά είναι τρομερά έξυπνη και κατά κάποιον τρόπο ‘’ διαβασμένη’’.Τα μαθήματα υποκριτικής που διδάσκει ο Σάντι Κομίνσκυ είναι και για το θεατή μάθημα υποκριτικής ή λογοτεχνίας. Ακόμη και οι λογοτεχνικές αναφορές είναι ξεχωριστές. Δεν περίμενα να ακούσω σε σειρά το καλύτερο απόσπασμα από το ‘’Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ’’ ή  τους ήρωες να μιλάνε με μια απλότητα για μυθιστορήματα του ζόρικου στην κατανόηση συγγραφέα Τζόναθαν Φράνζεν. 

Η σειρά από μόνη της είναι ένα μάθημα ζωής, δημιουργικής σκέψης και γραφής. Φεύγει δυστυχώς σαν αέρας, σε αντίθεση –όπως μας δείχνει- με τη ζωή που δεν σταματάει ποτέ πριν την ώρα της.

https://www.youtube.com/watch?v=TjuOTlf5Jb0