Mother

Λέξεις: Δημήτρης Κανονίδης

Ψιλόβροχο…αρχές του Μάη ..γιορτή της μητέρας…

Τα βήματά του τον οδηγούν στα γνώριμα μέρη …στο χωματόδρομο που πρωτοπερπάτησε…εκεί στην γειτονιά του στην άνω πόλη..

Παντού η παρουσία Εκείνης…και η φωνή Της να ηχεί στα αυτιά του..

‘’διάβαζε..να γίνεις άνθρωπος σωστός..να προσέχεις…μην τρέχεις  θα πέσεις..μην αργήσεις…και να ντυθείς καλά..ο καιρός κρύωσε..πάρε το παλτό σου’’

Μεγάλωσε ..έκανε δική του οικογένεια..η καθημερινότητα τον ‘’πήρε από κάτω..’’

Και  Εκείνη όλο παράπονο…’’με ξέχασες…να μου τηλεφωνείς…θέλω να σε ακούω..εσένα μόνο έχω πιά…’’ ..’’ελα ρε μάνα .. έχω δουλειές..αφού ξέρεις..’’

Δουλειές..που δεν τελειώνανε ποτέ…και όλο αύριο έλεγε…και αυτό το ‘’αύριο’’ έμενε κάθε μέρα ‘’αύριο’’…και οι μέρες, τα χρόνια περνούσαν…οι συναντήσεις αραιές..και το παράπονό Της  ολοένα και μεγάλωνε..’’θέλω να σε βλέπω…πιο συχνά..μου λείπεις..’’

Και έπειτα Εκείνη έφυγε για πάντα..η ζωή του ορφάνεψε…η απουσία Της μαχαίρι στη καρδιά…να μπορούσε να γυρνούσε τον χρόνο πίσω..να ζήσει τις στιγμές που δεν έζησε μαζί Της…γιατί να μην την έβλεπε συχνότερα; Γιατί Την άφηνε μέρες να τον περιμένει; Γιατί δεν  Της τηλεφωνούσε κάθε μέρα..να  Της έλεγε πόσο την σκέφτεται..να  έκανε λιγότερα βασανιστική τη μοναξιά Της…βασανιστικά, αναπάντητα ‘’γιατί’’

Έσφιξε στην αγκαλιά του το μπουκέτο από κόκκινα τριαντάφυλλα που  Εκείνη λάτρευε…

Σήκωσε τα μάτια  στον ουρανό …η βροχή  δυνάμωνε..το πρόσωπό του μούσκεψε…βροχή και δάκρυα  μαζί..πέταξε ψηλά τα κόκκινα τριαντάφυλλα…ένα ουρλιαχτό βγήκε από τα στήθη του…μια κραυγή…’’μάνααααααα’’. … και μετά σιωπή…