Να μη σας γίνω βάρος

Λέξεις: Ηλίας Σγουρίδης 

Τέσσερις τα ξημερώματα άνοιξε η πόρτα του θαλάμου της Covid κλινικής και οι τραυματιοφορείς έφεραν τον καινούριο ασθενή. 

Τον τοποθέτησαν με δυσκολία στο κρεβάτι, τον συνδέσανε με το οξυγόνο, τους ορούς και όλα τα σχετικά και του είπαν “κοιμήσου τώρα”.

Εκείνος κουρασμένος ταλαιπωρημένος και αγχωμένος κουλουριάστηκε στο κρεβάτι τους ευχαρίστησε και τους είπε:

-Δε θα σας κουράσω άλλο, συγγνώμη, δε θέλω να σας γίνω βάρος…

Μέσα στον πόνο του και την ταλαιπωρία αυτό σκέφτηκε, να μην γίνει βάρος για τους άλλους.

Έχει φτάσει τα 85, οδηγός ήταν στα αστικά, γραμμή Χαριλάου, ατελείωτες ώρες στο τιμόνι μόνο κουβαλούσε τους συμπολίτες, δεν ήθελε τώρα να τον κουβαλούν άλλοι. Να μη γίνει βάρος…

Σε λίγο φέραν ακόμη έναν ασθενή. Η διαδικασία ίδια. Τους άφησαν και φύγανε, είχαν να εξυπηρετήσουν τα επόμενα περιστατικά, το νοσοκομείο εφημέρευε. 

Πλέον το δωμάτιο γέμισε, τέσσερα κρεβάτια, τέσσερις ασθενείς. Ο κυρ Κώστας ο παλιός ανέλαβε τις γνωριμίες, αυτόν τον είχα ονομάσει “φωτεινό παντογνώστη”, τα ήξερε όλα, ποιος είναι μασόνος από τους πολιτικούς, πώς πέθανε ο Χριστόδουλος, τι προβλέπει ο Νοστράδαμος για το 2023… Για το καθετί είχε να πει μια ιστορία προσωπική, η οποία κρατούσε γύρω στο μισάωρο. Ενδιάμεσα πάντα χρησιμοποιούσε την φράση “για να μην μακρυγορώ…”, αλλά συνέχιζε ακατάπαυστα.

-Γιατί σας φέρανε βρε εδώ, σας διώξανε οι γυναίκες σας; Και πώς σας λένε;

Πρώτος απάντησε ο οδηγός:

-Ανδρέα με λένε και η γυναίκα μου δεν μπορεί χωρίς εμένα. Ακόμη με ζηλεύει επειδή ήμουν γλυκούλης και είχα επιτυχίες με τις γυναίκες επιβάτες του αστικού.

Αυτό ήταν, βγήκε το παρατσούκλι του: “Ανδρέας ο γλυκούλης”.

Ο άλλος τσιμουδιά, δε μιλάει ελληνικά, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Με το ζόρι μάθαμε το όνομά του, Βλαδίμηρος. Ούτε παρατσούκλι μπορώ να του βγάλω.

Εσένα πώς σε λένε; με ρωτάνε.

-“Το όνομα μου είναι Ηλίας ζώντας στο μεταίχμιο φθοράς και αφθαρσίας”.

Τι είναι αυτό μου λένε, “Εισβολέας” τους λέω.

Κατάλαβα, λέει ο Κώστας ο “φωτεινός παντογνώστης” για τη Ρωσία λες που μπήκε στην Ουκρανία, θα σου πω εγώ πώς και γιατί έγιναν όλα.

Όχι τώρα, του λέω κυρ Κώστα. Νύχτα είναι ακόμη, το πρωί θα μου τα πεις το πρωί με το τσάι.

Σε λίγο ήθελαν να πάνε οι καινούριοι τουαλέτα. Οι νοσοκόμοι πουθενά, τρέχουν με τα επόμενα περιστατικά. Μπερδεύτηκαν τα καλώδια του οξυγόνου και του ορού. 

Σηκώθηκα, τους βοήθησα, τους έδειξα τα κόλπα, λίγο με τα λόγια, λίγο με τα νοήματα, κάτι έγινε. 

Όταν γύρισαν, δοκίμασαν να συνδεθούν μόνοι τους. Ο ένας κόντεψε να κρεμαστεί, ο άλλος τυλίχτηκε σαν σαλάμι. Σηκώθηκα ξανά τους βοήθησα. 

Ο Ανδρέας ο γλυκούλης με κοίταξε με μάτια ορθάνοιχτα και μου είπε χίλια ευχαριστώ παλικάρι μου. Παλικάρι εγώ στα 54, ποιος στην χάρη μου. 

Ο Βλαδίμηρος έσφιξε την γροθιά του και την έβαλε στην καρδιά του, το δικό του ευχαριστώ. Αυτό ήταν, κάθε φορά που ήθελαν να πάνε τουαλέτα (και ήταν πολλές) με φώναζαν για βοήθεια, πάει ο ύπνος σήμερα είπα. Δε βαριέσαι λέω θα κοιμηθώ την ημέρα. Αυτό που θα μας μείνει στο τέλος θα είναι η αλληλεγγύη και η ανθρωπιά.

Έτσι κι αλλιώς την προηγούμενη μέρα για να περάσει η ώρα έβλεπα από το παράθυρο του νοσοκομείου “Παπαγεωργίου” τον περιφερειακό και έκανα υπολογισμούς με τελικό αποτέλεσμα ότι σε μια μέρα περνάνε 129860 αυτοκίνητα… Δημιουργική μέρα…

Σήμερα είπα να αφήσω τα αυτοκίνητα και για να περάσει η ώρα λέω θα γράψω κάτι για να θυμάμαι όλα αυτά. Ίσως τα διαβάσει και κανένας άλλος. Τώρα που άρχισα μπορώ να γράψω αρκετά, έτσι κι αλλιώς αύριο που ξημερώνει 15Αυγουστος πάλι εδώ θα είμαστε.

Αλλά “δε θέλω να σας κουράσω, να μη σας γίνω βάρος”. Πού θα πάει, θα βγούμε κάποια στιγμή από εδώ μέσα και σίγουρα όρθιοι και ψυχικά και σωματικά.