Νεντ Κέλι: Η -όχι και τόσο- πραγματική ιστορία του διαβόητου ληστή

Ο Πάνος Αχτσιόγλου είδε το «Νεντ Κέλι: ο Νο 1 καταζητούμενος » και αποδίδει κριτική.

Νεντ Κέλι: ο Νο 1 καταζητούμενος 

Σκηνοθεσία: Justin Kurzel

Ηθοποιοί: George MacKay, Essie Davis, Nicholas Hoult

Επαρχία Αυστραλίας, δεκαετία του 1870, της εποχή της αποικιοκρατίας. Οι Εγγλέζοι εξουσιάσουν με πυγμή, ενώ οι άποικοι Ιρλανδοί απλά υπομένουν τον ζυγό. Ένας εξ αυτών, ο Νεντ Κέλι, ανακαλύπτει ότι προέρχεται από μια φατρία επαναστατών, τους Γιους του Σιβ, που ντυμένοι με γυναικεία ρούχα κατάκλεβαν και τρομοκρατούσαν τους καταπιεστές τους στην Ιρλανδία. Αναθρεμμένος από τον διαβόητο παράνομο Χάρι Πάουερ, και ορμώμενος από την άδικη σύλληψη της μητέρας του, ο Νεντ Κέλι στρατολογεί μια άγρια συμμορία μαχητών, και μαζί σχεδιάζουν τις πλέον θαρραλέες επιθέσεις αναρχίας και επανάστασης που είδε ποτέ η χώρα.

Υιοθετώντας τον γνωστό πλέον τρόπο του, τόσο στην αφήγηση όσο και στην κινηματογράφηση, γεμάτο πομπώδεις και βαριά ποιητικές εικόνες που εναλλάσσονται με βαριά γειωμένες σκοτεινές σκηνές, ο Αυστραλός σκηνοθέτης που είναι ικανός για το καλύτερο («Μάκβεθ») και το χειρότερο («Assassin’s Creed») αναπαριστά την -όχι και τόσο- πραγματική ιστορία του διαβόητου ληστή και καταζητούμενου Νέντ Κέλι στην Αυστραλία τα τέλη του 19ου αιώνα.

Ο Τζάστιν Κουρζέλ αποφασίζει να αφήσει σχεδόν ολοκληρωτικά απ’ έξω το έντονα ταξικό και πολιτικό περιεχόμενο της ζωής του εθνικού ήρωα των Αυστραλών, και επικεντρώνεται στον ψυχισμό του κεντρικού χαρακτήρα αλλά και τη σχέση του με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του και ιδίως με τη δεσποτική και ελαφρώς ιστριωνική (τουλάχιστον έτσι αντιμετωπίζεται) μητέρα του. Όλο αυτό έχει ως αποτέλεσμα ένα υπέρ το δέον στυλιζάρισμα (κάτι που ξεκάθαρα αρέσει στο σκηνοθέτη, αλλά οδηγεί πολλές φορές την ταινία στα όρια του βιντεοκλίπ), αφήνοντας συστηματικά τον θεατή εκτός δραματουργίας, σε σημείο που όλοι οι Άγγλοι καταπιεστές και αποικιοκράτες σου μοιάζουν ελαφρώς συμπαθείς, κάτι που προφανώς και δεν είναι προσδοκία της ταινίας.

Το καστ είναι αστεράτο και ο Τζορτζ ΜακΚέι νευρώδης και απαθής όσο πρέπει, χωρίς βέβαια να μεταδίδει πολλές φορές αυτό που νιώθει, όχι γιατί δεν μπορεί αλλά γιατί το σενάριο αποφασίζει λανθασμένα να πριμοδοτήσει κάτι άλλο.

Σε γενικές γραμμές λοιπόν, το φιλμ δεν μοιάζει να δουλεύει σωστά χάνοντας μια σημαντική ευκαιρία, σε σημείο που τελικά μοιάζεις να μνημονεύεις την προγενέστερη κινηματογραφική μεταφορά (πιο γραμμική και με λιγότερες προσδοκίες, αλλά και τελικά πιο ουσιαστική) του 2003 με πρωταγωνιστή τον αδικοχαμένο Χιθ Λέτζερ.

2,5/5 αστέρια