Next Top Travel πάντα μαζί- πάντα ασφαλείς!

Λέξεις-Εικόνα: Δανάη Στυλιανίδου

Με αυτά και με εκείνα, να που φτάσαμε παρεούλα αν και από απόσταση, προ των πυλών της ανάκτησης έστω και μερικώς της ελευθερίας μας. Μερικώς γιατί ναι μεν θα μπορούμε να βγαίνουμε χωρίς να χτυπάμε κάρτα, αλλά δεν είναι και ότι μας περιμένουν όλα όπως ακριβώς τα αφήσαμε πίσω μας τον Μάρτιο πριν κλειστούμε στα καβούκια μας. Αλλαγές σε κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, αλλά και στην καθημερινότητά μας…

Υποχρεωτική χρήση μάσκας στα μέσα μαζικής μεταφοράς και στους κλειστούς χώρους, απολυμαντικά χεριών παντού, αποστάσεις και πλέξι γκλας ανάμεσά μας σε διάφορα μέρη και όλα αυτά αν και εφόσον η εξέλιξη της πανδημίας βρίσκεται υπό έλεγχο, αλλιώς τα εκάστοτε απελευθερωτικά μέτρα μπορούν να αρθούν. Και προφανώς για ταξίδια ούτε λόγος, οπότε μέχρι νεωτέρας, θα εκπέμπουμε στη συχνότητα άλλων version του Next Top Travel. Θα έρθει αργά ή γρήγορα η μέρα που θα ξαναπούμε για μέρη, φαγητά και κουλτούρες μακρινές. Ως τότε θα κρατάμε συντροφιά ο ένας στον άλλον, μένοντας ασφαλείς.  

Next Top Travel –πάντα μαζί, πάντα ασφαλείς. Ασφαλείς στα ταξίδια, ασφαλείς και στην καθημερινότητα. Όπως ποτέ δε θα σου πρότεινα κάτι ταξιδιωτικού περιεχομένου που να θέτει τη ζωή σου σε κίνδυνο, έτσι και στην καθημερινότητα τώρα, όσο ταξιδιάρηδες και να είμαστε, πρέπει να… μαζευτούμε και να τη ζήσουμε όσο πιο όμορφα γίνεται, αλλά μένοντας ασφαλείς ώστε όταν έρθει η ώρα να ανοίξουμε πάλι τα ταξιδιάρικα φτερά μας να είμαστε όλοι/ες εδώ και υγιείς! Μαζί θα συνεχίσουμε να μοιραζόμαστε και να φιλοσοφούμε όλα όσα ζούμε, θα ανταλλάζουμε σκέψεις και συναισθήματα, πατώντας pause στα ταξίδια και προσαρμόζοντας τη στήλη στα νέα δεδομένα της ζωής μας και τη ζωή μας στα νέα δεδομένα. Ελπίζω σύντομα να μπορέσουμε να μιλήσουμε για ταξίδια -έστω- εντός συνόρων, αλλά ακόμη κι αν αυτό δεν καταστεί δυνατό, θα βρούμε τρόπους να είμαστε και να περνάμε καλά. Πάντα μαζί, σε εύκολες ή λιγότερο εύκολες συνθήκες. 

Πάντα μαζί εμείς και όχι μόνο εμείς. Πάντα μαζί ο καθένας και η καθεμία και με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, είτε αυτοί είναι η οικογένειά μας είτε οι φίλοι/ες μας. Εξάλλου, οι φίλοι/ες είναι η οικογένεια που διαλέγουμε… Μαζί στα εύκολα και στα δύσκολα και το μαζί είναι διαφορετικό στην κάθε σχέση, ειδικά αυτόν τον καιρό. Μαζί με τους γονείς μας, τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας και ας σημαίνει ότι ακόμη δε μπορούμε να τους πολυπλησιάζουμε- μπορούμε να τους πηγαίνουμε τα ψώνια και να τους λέμε από την πόρτα της εισόδου πόσο τους αγαπάμε! Μαζί με τα φιλαράκια μας και ας σημαίνει ότι ακόμη δε μπορούμε να μοιραζόμαστε το ίδιο κουτάκι μπύρας- μοιραζόμαστε, συντροφιά και χαμόγελα! Ας μη γίνει η κοινωνική απομάκρυνση, κοινωνική απομόνωση. Ας φροντίζουμε τις σχέσεις που αγαπάμε έστω και από απόσταση μεγαλύτερη ακόμη και των δύο μέτρων όπου αυτό χρειάζεται, για όσο αυτό χρειάζεται. 

Είναι τόσα πολλά αυτά που έχουν λείψει σε όλους/ες μας. Στον καθένα κάτι άλλο, με κοινό παρονομαστή, νομίζω, τη δίψα μας για ‘’έξω’’ και τη δίψα μας για επαφή με τους ανθρώπους μας. Εσένα τι σου έχει λείψει πιο πολύ; Ποιο θα είναι το πρώτο πράγμα που θα ήθελες να κάνεις μετά τον απεγκλωβισμό; Τι θα ήθελες για την επόμενη μέρα, με την ευρεία έννοια της ‘’επόμενης’’ ; Ρώτησα μερικούς φίλους και γνωστούς και να τι μου απάντησαν… 

Εμένα τι μου έχει λείψει; Τι θα ήθελα; Αν σου απαντούσα αυθόρμητα, θα σου απαντούσα με αυτόν τον στίχο ‘’Τα ταξίδια, οι φίλοι , οι αγκαλιές, τα φιλιά!’’ του Παύλου Παυλίδη και θα προσέθετα και χίλια δυο άλλα όπως θέατρα, ταβερνάκια, συναυλίες, πάρτυ, οι μαθητές/μαθήτριές μου στην τάξη και όχι στην οθόνη, ένας καφές με τη γιαγιά μου και να κάθομαι δίπλα της να μου λέει ιστορίες… Όμως, επειδή όλα αυτά φαντάζουν πλέον ουτοπικά λόγω των συνθηκών, σε μια προσπάθεια αναπροσαρμογής τους στα νέα δεδομένα θα σου πω ότι… Μου έχει λείψει μια περπατάδα by the sea, να δω το ηλιοβασίλεμα κάπου εκτός του μπαλκονιού μου, μια βόλτα στη φύση, η συντροφιά των φίλων μου έστω σε εξωτερικό χώρο και όχι ο ένας πάνω στον άλλον, αλλά μπορώντας να κοιταζόμαστε στα μάτια και όχι στην κάμερα. Επίσης, θα ήθελα να δω τους γονείς μου κι ας είναι και από δυο, τρία μέτρα απόσταση και με πεντακάθαρα χέρια να κάνω χάδια τις γούνινες συντροφίτσες τους (γατόσκυλα, οι καλύτερες συντροφιές!) μέχρι να πάθω τενοντίτιδα!

Αυτά δεν είναι τόσο ουτοπικά νομίζω. Λέω να τα κάνω όλα, αλλά με προσοχή.  Όσο για την αγκαλιά που τόσο καιρό λέμε, δε θα σου πω αν θα την κάνεις, ούτε πότε, ούτε και με ποιον/α. Θα σου πω απλά, να προσέχεις. Εσένα και τους γύρω σου…

Καραντινιέρηδες και καραντινιέρισες, καλώς ήρθαμε όλοι/ες σε μια καθημερινότητα ίδια, αλλά διαφορετική! Χαμόγελα, ψυχραιμία και προσοχή!

Ευχαριστώ την Άρτεμη, τον Βασίλη, τη Βάσω, τον Γιώργο, τη Γλυκερία, τη Ζωή, τον Μάκη, την Τατιάνα και την Τζένη που μοιράστηκαν μαζί μας σκέψεις, επιθυμίες και συναισθήματα. 

ΥΓ: Να σημειωθεί ότι η φίλη που θα ήθελε να πάει στο δάσος για πικ νικ και μαγιάτικο στεφάνι, ελπίζει να το κάνει στο δάσος κοντά στο σπίτι της μέσα στον Μάιο, αλλά όχι πριν τις 4/5! Μαγιάτικο θα είναι και μετά τις 4/5!… Ως τότε κι εκείνη και όλοι/ες, μένουμε σπίτι. Μην περνάμε λανθασμένα μηνύματα!