Next Top Travel- Πάντα μαζί, πάντα ασφαλείς

Λέξεις-Εικόνες: Δανάη Στυλιανίδου

17 Μαίου 2020. Σχεδόν δυο εβδομάδες σχεδόν ελευθερίας. Πώς σε βρίσκω; Πώς είσαι; ‘Εκανες ήδη ό,τι σου είχε λείψει τόσο καιρό; Πώς σου φαίνεται αυτή η ίδια αλλά διαφορετική πραγματικότητα;

Εγώ κάτι έκανα… Από όσα σου είχα πει την προηγούμενη φορά, ένα μόνο μένει να κάνω. Μια βόλτα στη φύση… Κατά τα άλλα, είδα τους γονείς μου, χάιδεψα σαν να μην υπήρχε αύριο τα γούνινα μέλη της οικογένειας, είδα φίλους και βόλταρα δίπλα στη θάλασσα. Ο κόσμος ήταν πάρα πολύς… Η βόλτα μου, μικρή. Eίδα το ηλιοβασίλεμα. Ήταν και αυτό στη λίστα όσων μου είχαν λείψει τόσο καιρό. Είχα δυο μήνες να δω τον ήλιο να βουτάει στη θάλασσα. Από το μπαλκόνι μου δεν έχω τέτοια θέα. Το χάρηκα. Η βόλτα μου κατέληξε στο μυστικό αγαπημένο μου απόμερο μέρος, το οποίο θα μου επιτρέψεις να μη σου πω ποιο είναι, γιατί τότε θα πάψει να είναι το μυστικό μου, ήσυχο μέρος by the sea!

Εκεί πήγα μόνη και κάθισα αρκετή ώρα. Κοίταζα τη θάλασσα, έκανα ένα τσιγάρο,  σκεφτόμουν διάφορα. Σκεφτόμουν και ταξίδια, παρόλο που τώρα άμεσα δε προβλέπεται να πραγματοποιηθεί κανένα. Σκέφτηκα κάποιες safe επιλογές για το καλοκαίρι, κάποιες ιδέες για το πώς θα πορευτούμε εμείς οι εθισμένοι στις μετακινήσεις και στις αλλαγές περιβάλλοντος! Θα στα πω κάποια στιγμή…

Το σημαντικό είναι πως όλα ήταν εκεί, στη θέση τους. Ο ήλιος, η θάλασσα, οι γλάροι…’’Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια, αλλά δε μπορείς να εμποδίσεις τον ερχομό της άνοιξης’’. Λόγια του Πάμπλο Νερούδα. Ό, τι και να γίνει (ή σχεδόν ό, τι και να γίνει) κάποια πράγματα που δεν είναι πράγματα, συνεχίζουν να υπάρχουν… Ακόμη και σε καιρούς πολέμου (κυριολεκτικά και μεταφορικά) τα λουλούδια ανθίζουν, το φεγγάρι διαδέχεται τον ήλιο, οι μέρες περνούν, οι άνθρωποι συνεχίζουν να ερωτεύονται και τέλος πάντων ο πυρήνας της ύπαρξης, η φύση και εμείς οι ίδιοι δηλαδή, συνεχίζουμε…

Και δεν είναι καμία βαθιά φιλοσοφία αυτό, αν το σκεφτείς. Συνεχίζουμε και δε ξέρουμε τι μας ξημερώνει. Ποτέ δε το ξέραμε και ποτέ δε θα το ξέρουμε. Περίμενε κανείς άλλωστε ότι ενώ τον Φεβρουάριο ζούσαμε  ο καθένας/καθεμία στην κανονικότητά του/της, ξαφνικά τον Μάρτιο θα άλλαζαν όλα; Με αφορμή αυτό και βλέποντας όλα αυτά τα όμορφα που είναι ακόμη στη θέση τους, συνειδητοποίησα κάτι που πολλές φορές έχω σκεφτεί και πολλές φορές έχω εφαρμόσει, αλλά όχι πάντα. Ότι όλα είναι εδώ και όλα είναι τώρα. Από σήμερα λοιπόν,  ‘’right here, right now’’ ή για να στο πω ταξιδιάρικα να το καταλάβεις ‘’ride here, ride now’’.

Δεν εννοώ να κάνουμε ό, τι μας κατέβει στο κεφάλι. Αυτό θα ήταν επικίνδυνο και για εμάς και για τους γύρω μας. Εννοώ, να ζούμε το εδώ, το τώρα, γιατί αυτό και το παρελθόν είναι τα μόνα σίγουρα. Το παρελθόν είναι εμπειρίες οι οποίες μας έχουν μάθει πολλά, αλλά βρίσκονται πια πίσω μας ενώ εμείς προχωράμε μπροστά. Και το μπροστά είναι απλά αναπόφευκτο τελικά, διότι ο ήλιος ανατέλλει, δύει και οι μέρες περνούν…Ο χρόνος κυλάει, προς τα μπροστά πάντα… Το χτες είναι πίσω και το αύριο, είναι παντελώς άγνωστο και όσο και να νομίζουμε ότι μπορούμε να προγραμματίζουμε και να έχουμε τον έλεγχο, αυτό δεν είναι έτσι στο τέλος. Και δεν είναι μόνο τώρα που ήρθε η κορώνα στο κεφάλι μας. Σκέψου πόσα ανάλογα παραδείγματα μας έχει διδάξει η Ιστορία. Εντάξει, φυσικά δεν είμαστε άμοιροι των πράξεών μας, αλλά  ο παράγοντας ‘’τύχη’’ και ο υπόλοιπος κόσμος παίζουν σημαντικό ρόλο. Δεν εξαρτώνται όλα μόνο από εμάς για αυτό και δε μπορούμε να έχουμε εκατό τοις εκατό των έλεγχο των πάντων. Έτσι, λοιπόν, εδώ και τώρα. Γιατί αύριο μπορεί να μη μπορούμε καν… Είχα δεδομένη τη βόλτα δίπλα στη θάλασσα τα Σαββατοκύριακα και όμως ξαφνικά όχι δε μπορούσα να πάω βόλτα στη θάλασσα, αλλά δε μπορούσα καν να βγω από το σπίτι μου χωρίς να…χτυπήσω κάρτα!…

Γνωρίζεις τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες; Αργεντίνος συγγραφέας και ποιητής… Στο ποίημά του ‘’Instantes’’, δηλαδή ‘’Στιγμές’’ έγραψε: ‘’Αν μπορούσα να ζήσω πάλι τη ζωή μου, θα έκανα περισσότερα λάθη. Δε θα προσπαθούσα να είμαι τόσο τέλειος, θα χαλάρωνα περισσότερο.(…) Μάλιστα, θα έπαιρνα πολύ λιγότερα πράγματα στα σοβαρά. (…) Θα ρίσκαρα περισσότερο, θα έκανα περισσότερα ταξίδια, θα αγνάντευα περισσότερα ηλιοβασιλέματα, θα ανέβαινα περισσότερα βουνά, θα κολυμπούσα σε περισσότερα ποτάμια. Θα πήγαινα σε περισσότερα μέρη που δεν είχα πάει πριν, θα έτρωγα περισσότερα παγωτά(…),θα είχα περισσότερα πραγματικά προβλήματα και λιγότερα φανταστικά’’. Το ποίημα είναι μεγάλο, εγώ μοιράζομαι μαζί σου μόνο μερικά χωρία από αυτό. Το έγραψε όταν ήταν πια πολύ μεγάλος σε ηλικία, πάνω από ογδόντα ετών, όταν το παρελθόν του τού είχε διδάξει όλα αυτά. Και εμείς οι τυχεροί/ες, τα διαβάζουμε τώρα και έχουμε την ευκαιρία να τα σκεφτούμε και να τα ξανασκεφτούμε και να δούμε πώς μπορούν να μας φανούν χρήσιμα στο παρόν μας. Ο Μπόρχες, όπως και όλοι μας, δε μπορούμε να ξαναζήσουμε κάτι του οποίου ο κύκλος έχει κλείσει και ανήκει στο παρελθόν, μπορούμε, όμως να ζήσουμε το εδώ και το τώρα όσο καλύτερα γίνεται. Και ο Μπόρχες, νομίζω, δίνει μερικές καλές ιδέες…

Η ζωή είναι στιγμές, είναι εδώ, είναι τώρα.  Δεν είναι χτες και δεν είναι αύριο. Όσο κι αν το ‘’σήμερα’’, καμιά φορά μας φαίνεται δύσκολο ή δυσανασχετούμε με το τάδε ή το δείνα, ας το εκτιμούμε και ας το ζούμε όσο καλύτερα μπορούμε, γιατί πιθανόν να είναι αυτό που θα νοσταλγούμε στο μέλλον … Με κορώνες στα κεφάλια ή χωρίς, με δυσκολίες κάθε είδους ή και καμία, ο ήλιος συνεχίζει να ανατέλλει και να δύει, η άνοιξη έρχεται πάντα και η ζωή συνεχίζεται…

Βάλε πρώτη και πάμε μπροστά! Ride here, ride now! 

ΥΓ: Πάντα μαζί, πάντα ασφαλείς!…