Ωδή στην αϋπνία

Πρέπει να σηκωθείς.

Αυτό είναι το πρώτο πράγμα. Μην μείνεις εκεί ξαπλωμένος και την αφήσεις να σε κάνει ο,τι θέλει. Η θάλασσα του άγχους προτιμάει ένα άτομο σε οριζόντια θέση. Ξεκινάει από τα δάχτυλα των ποδιών και ορμάει κατά πάνω σου σαν παλίρροια. O σύντροφός σου ξαπλωμένος δίπλα σου, κοιμάται βαθιά, σχεδόν αναίσθητος; Ούτε αυτό βοηθά. Γι αυτό σήκω όρθιος. Άφησε το κρεβάτι. Άφησε αυτή την εξοργιστική ζεστασιά των θηλαστικών. Περπάτησε με τα ιδρωμένα σου πόδια, σε άλλους μεταμεσονύκτιους χώρους. Τον καναπέ. Την κουζίνα.

Τώρα λοιπόν είσαι όρθιος. Έχεις ανακτήσει λίγη αξιοπρέπεια, ωστόσο, είσαι ταραγμένος. Φτιάχνεις λίγο φρυγανισμένο ψωμί. Πετάγεται από τη φρυγανιέρα σαν ταφόπλακα. Η αϋπνία δεν είναι αστείο. Οι σκέψεις που προκαλεί δεν έχουν ίχνος από χιούμορ. Αποτυχία, ενοχή, τα χρήματά σου, το σώμα σου. Το σώμα κάποιου άλλου. Ξανά και ξανά. Και από εκεί, κοιτάζεις, τον κόσμο: ολόκληρο το ατελές , τρεμάμενο και φρικτά φωτισμένο τοπίο ζωής και θανάτου, με όλους εμάς τριγύρω να περιφερόμαστε σαν ζόμπι.

Και εκεί, άυπνε φίλε μου, βρίσκεται το κλειδί: Δεν είσαι μόνος. Ακόμα και όταν στριφογυρίζεις γύρω από ατέρμονες σκέψεις, συμμετέχεις σε μια μυστική ομάδα ατόμων που πάσχουν από αϋπνία. Είμαστε όλοι εκεί έξω, έχοντας το νου μας σε εγρήγορση: μια αδελφότητα, μια τεράστια και αιωρούμενη συντεχνία από έντονα συνειδητά μυαλά. Τι θα μπορούσε να συμβεί, αν όχι για την επαγρύπνησή μας; Με ποιες παράλογες πράξεις οπτιμισμού και ματαιοδοξίας θα μπορούσε να καταρρεύσει η ανθρωπότητα; Είμαστε σαν το Νυχτερινό Ρολόι στο Game of Thrones, μόνο που υπάρχουν εκατομμύρια από εμάς. Πάνω από τις στέγες της πόλης, λάμπει και επιδεικνύεται. Αιωρείται πάνω από τα φυλλώδη προάστια: το νευρικό πλέγμα της αγρύπνιας μας.

«Η ώρα του θεού» – έτσι αποκαλούσε ο πρώην φίλος μου, ο συγγραφέας Gavin Hills, την αϋπνία. Που νομίζω σημαίνει, μια απελευθέρωση από το μεμονωμένο και το μερικό, μια απελευθέρωση προς στο αιώνιο. Το ρολόι γίνεται παράξενο τις πρώτες μικρές ώρες. Επιταχύνεται και επιβραδύνεται. Είναι κυκλοθυμικό. Κι εσύ ο ίδιος είσαι κυκλοθυμικός. Τη μία γεμίζει το μυαλό σου με τρομερά νέα, τρομερές ανησυχίες. Την άλλη νιώθεις γαλήνη. Τη μία σε καταβάλει ο πανικός: Πώς θα λειτουργήσεις το πρωί, με τόσο λίγο ύπνο; Θα είσαι γκρινιάρης, θα νιώθεις άρρωστος, ο εγκέφαλός σου δεν θα λειτουργήσει!! Την άλλη νιώθεις κάτι άλλο: μια γαλήνια συμπόνια για τον κοινωνικό σου εαυτό, αυτόν που υποστηρίζει αλλά και συγκρούεται, τόσο εύθραυστoς, που προσπαθεί τόσο σκληρά, να βγει προς τον έξω κόσμο. Ίσως σκέφτεσαι και τους άλλους που θα συναντήσεις, στο γκρίζο της ημέρας και θα αισθανθείς συμπόνια γι ‘αυτούς επίσης. Αυτό είναι πολύτιμο.

Είναι 4 π.μ. Έχεις βιώσει την απόλυτη εμπειρία κάθαρσης του εαυτού σου. Διατήρησες ατόφια την ψυχική σου υγεία. Ένιωσες οίκτο για τον συνάνθρωπό σου. Πήρες μία μυρωδιά από την αιωνιότητα. Η δουλειά σου ολοκληρώθηκε, άυπνε. Γύρνα πίσω στο κρεβάτι σου.

Πηγή: the atlantic.com