Πώς μάθαμε ότι (δεν) υπάρχει Άη Βασίλης

Χριστούγεννα. Η πιο παραμυθένια στιγμή της χρονιάς. Η εποχή που βάζουμε στο τραπεζάκι δίπλα από το δέντρο, τα μπισκότα με το γάλα. Ο Άγιος Βασίλης φοράει τα κόκκινά του ρούχα, παίρνει το έλκηθρό του και ξεκινάει τη μοιρασιά των δώρων.

Τι σημαίνει ο Άη Βασίλης για ένα μικρό παιδί; Τι σημαίνει για σένα; Υπάρχει τελικά ή όχι; Ένα ερώτημα που μας έχει προβληματίσει όλους μας λίγο ή πολύ κάποια στιγμή στα παιδικά μας χρόνια. Ό,τι και να ισχύει τελικά το μόνο σίγουρο είναι πως η μαγεία αυτών των ημερών δε χάνεται όσα χρόνια κι αν περάσουν.

Εκείνη η μαγεία των Χριστουγέννων που δε χάνεται

Αγαπούσα πάντα τα Χριστούγεννα. Κι ακόμα τα αγαπώ. Άσχετα που δεν ξέρω μέχρι σήμερα αν έρχεται ο Άι Βασίλης τα Χριστούγεννα ή την Πρωτοχρονιά. Όταν ήμουν μικρός ήταν το μόνο που δεν με ένοιαζε. Αυτό που είχα στο νου μου από την ώρα που έμπαινε ο Δεκέμβρης ήταν απλώς να έρθει. Δε με ένοιαζε το πότε. Άσχετα που ξυπνούσα κάθε βράδυ και έτρεχα κάτω να δω κάτω από το δέντρο αν με θυμήθηκε, εγώ το έπαιζα χαλαρός πως δε με ενδιαφέρει και πολύ.

Ήταν 24 Δεκεμβρίου του 2005, εγώ 5 χρονών. Δε θυμάμαι και πολλά αλλά μου έχει μείνει η αίσθηση εκείνης της μέρας σα να ήταν χθες βράδυ. Όλα κυλούσαν ομαλά στη ζωή του 5χρονου Νίκου και έφτανε σιγά σιγά η ώρα για να πάω για ύπνο. Αφού αποκοιμήθηκα, ήρθε η μαμά μου να με ξυπνήσει για να μου πει πως κάποιος ήρθε. Από εδώ και πέρα τα θυμάμαι όλα σαν όνειρο. Όχι δεν ήταν. Πήγα στην πόρτα και είδα τον Άγιο Βασίλη μ’ ένα τεράστιο περιτυλιγμένο δώρο. Μου το έδωσε, μου ευχήθηκε καλές γιορτές και έφυγε. Ήταν το δώρο που είχα ζητήσει. «Ο καρχαριάκιας» – φοβερό παιχνίδι αλλά ας μην μείνουμε εκεί. Εκείνη την ημέρα από ό,τι μου λένε οι γονείς μου και τα αδέλφια μου ήμουν τρισευτυχισμένος.

Τα χρόνια πέρασαν, ο Άγιος Βασίλης εξακολουθούσε να έρχεται, επιλέγοντας πιο λιτές και διακριτικές εμφανίσεις μέχρι που ο 10χρονος Νίκος αναρωτήθηκε γιατί ο μουσάτος φίλος του, το 2005 δε μπήκε από την καμινάδα αλλά από την πόρτα. Οι τάρανδοι που περίμεναν; Κάπου εκεί άρχισα να ερευνώ και να ανακαλύπτω πως ο Άγιος Βασίλης έμοιαζε παραπάνω με τον μπαμπά μου παρά με τον κύριο που έβλεπα σε ταινίες. Κι όντως διαλεύκανα αυτή την υπόθεση με επιτυχία. Ο μπαμπάς μου είχε ντυθεί τότε για να με κάνει να χαρώ. Μεταξύ μας δεν το είπα σε κανέναν 1-2 χρόνια γιατί σκέφτηκα πως είναι καλά τα δωράκια του και πως δε θέλω να τα χάσω.

Μετά από αρκετά χρόνια φτάσαμε στο σήμερα, όπου πια αναγκάστηκα εδώ και καμία δεκαετία να ομολογήσω ότι το γνωρίζω. Βέβαια συνειδητοποίησα πως αν και ξέρω όλη την αλήθεια που μου έκρυβαν χρόνια, η μαγεία του δε χάνεται και υπάρχει κάθε Χριστούγεννα. Από τον φίλο που θα σου χτυπήσει την πόρτα για να σου αφήσει δώρο τα ζεστά μελομακάρονα που ετοίμασε, από τη μαμά σου που θα βάλει χριστουγεννιάτικη μουσική και θα πιείτε παρέα τον καφέ ή από εκείνον τον άγνωστο στο καφέ που θα σου πει «καλές γιορτές» και θα σου χαμογελάσει.

*Νίκος Γκάγιας

Ο κρυμμένος θησαυρός του Άη Βασίλη

Τα Χριστούγεννα σαν μικρό κοριτσάκι, μου προκαλούσαν πάντα ενθουσιασμό, χαρά και ευτυχία. Γιατί; Για για τον στολισμό του σπιτιού και του Χριστουγεννιάτικου δέντρου που πάντα βοηθούσα την μαμά μου – αλλά στην πραγματικότητα έκανα τα πράγματα χειρότερα με το να τα βάζω όπου θέλω εγώ – και φυσικά για τα δώρα που συναντούσα το πρωί των Χριστουγέννων κάτω από το δέντρο. Και κάθε χρόνο, ο Άγιος Βασίλης δεν με απογοήτευε. Το σαλόνι γέμιζε με κούκλες κάθε λογής, τα πολυπόθητα παλάτια από τις πριγκίπισσες που έβλεπα στις διαφημίσεις και ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί ένα μικρό κοριτσάκι πριν από 15 χρόνια.

Η χαρά μου κάθε Χριστούγεννα ήταν απερίγραπτη. Η φορά όμως που με στιγμάτισε περισσότερο από όλες ήταν όταν ο Αϊ Βασίλης αποφάσισε να παίξει μαζί μου ένα παιχνίδι. Το κυνήγι του κρυμμένου θησαυρού για την ακρίβεια. Συνάντησα κάτω από το δέντρο εκείνο το Χριστουγεννιάτικο πρωινό, ένα μικρό δωράκι μαζί με ένα σημείωμα. Άνοιξα -εννοείται- πρώτα το δώρο, που ήταν μία λούτρινη κούκλα. Ανοίγω το σημείωμα και το διαβάζω μαζί με τους γονείς μου. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έλεγε το χαρτάκι, αλλά με οδηγούσε στο δωμάτιο των γονιών μου. Άρχισα να ανοίγω ντουλάπες και συρτάρια, μέχρι που βρήκα το επόμενο δώρο, με ένα ακόμη σημείωμα. Μαζί με την μαμά και τον μπαμπά λοιπόν, γυρίσαμε όλα τα δωμάτια του σπιτιού, στο καθένα από τα οποία κρυβόταν κάπου ένα δώρο. Η αδρεναλίνη και ο ενθουσιασμός που κατέκλυσε τον 8χρονο εαυτό μου, καθώς άρχισα να καταλαβαίνω τι συμβαίνει και να ψάχνω από δωμάτιο σε δωμάτιο, είναι μία ανάμνηση που ακόμα δεν έχω ξεχάσει.

Ο Άι Βασίλης είχε κάνει πάλι το θαύμα του.

Όταν λοιπόν τον επόμενο χρόνο την ίδια εποχή, τα κοριτσάκια της παρέας μου συζητούσαν για τον Άγιο Βασίλη στο σχολείο μου, εγώ αναπολούσα τα προηγούμενα Χριστούγεννα. Και όταν άρχισε η διαμάχη “Ο Άι Βασίλης υπάρχει!” – “Όχι, δεν υπάρχει!”, εγώ φυσικά έμεινα άναυδη. Πήγα λοιπόν σπίτι, χωρίς να πω τίποτα για να τα νέα που είχα μάθει στο σχολείο. Και την ώρα που η μαμά μου είπε να γράψω το καθιερωμένο γράμμα και να το βάλω μέσα στην κάλτσα για να δει ο Άϊ Βασίλης, τι δώρο θέλω φέτος, η απάντηση ήταν:

“Αφού ξέρω ότι δεν υπάρχει, μην μου λέτε ψέματα”.

Τα γράμματα όμως συνεχίστηκαν και τα δώρα το ίδιο. Κάθε χρόνο, ζητούσα και λιγότερα, πιο μικρά και συμβολικά πράγματα και η μεγαλύτερη μου χαρά ήταν όταν μπορούσα επιτέλους και εγώ να βάλω ένα δώρο κάτω από το δέντρο, για τους Αϊ Βασίληδες που μου χάρισαν για δώρα τόσες όμορφες αναμνήσεις στην παιδική μου ηλικία.

*Χρυσάνθη Αρχοντίδου

Τα δάκρυα χαράς

Φυσικά και υπάρχει Άγιος Βασίλης. Δεν χρειάζεται να είναι απαραίτητα η φιγούρα που έχουμε από μικροί στο μυαλό μας. Αρκεί όμως μια κίνηση, μια σκέψη, μια χειρονομία, που τις ημέρες που έρχονται μπορεί να αποκτήσει τη δική της μαγεία και να μας κάνει να χαμογελάσουμε ή και ενίοτε να συγκινηθούμε.

Η αλήθεια είναι πάντως ότι κάποια από τα καλύτερα Χριστούγεννα τα έχω συνδυάσει με κλάματα!

Από τα δικά μου τα δάκρυα όταν άνοιξα τη σακούλα του «Άγιου Βασίλη» και είδα το Playstation 3, μέχρι τα δάκρυα της μικρής μου αδελφής όταν χάλασα την έκπληξη που μου ετοίμαζαν εδώ και αρκετές ημέρες για να μου παραδώσουν το Playstation 4 και αντί για την Πρωτοχρονιά, μου του έδωσαν όπως όπως το πρωί της παραμονής για να με σταματήσουν από το να πάω να το αγοράσω μόνος μου, παρά τα νοήματα που μου έκανε η μεγάλη μου αδελφή μπας και καταφέρει να σώσει την κατάσταση!

Κάποια στιγμή σαν παιδί και εγώ ήρθα αντιμέτωπος με την (πικρή) αλήθεια ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης. Αναγκάστηκα για χάρη της μικρής μου αδελφής, να βγω έξω στο μπαλκόνι λίγο πριν μπει ο νέος χρόνος, μαζί με τον μπαμπά μου για να μοιραστούμε το γάλα που αφήναμε για τον Άγιο Βασίλη και τα μπισκότα για τους ταράνδους του.

Αλλά η «μαγεία» δεν χάνεται. Μπορεί κάπου να καταχωνιάζεται όσο μεγαλώνεις, αλλά είναι εκεί.

Την… ανακάλυψα πάλι τα περσινά Χριστούγεννα, κρατώντας τη μικρή μου στα χέρια μου. Τα πρώτα της Χριστούγεννα. Όταν αποφάσισα να πάρω χαρτί και στυλό να γράψω δυο τρεις γραμμές για να τη… συστήσω στον Άγιο Βασίλη και με πήραν τα «ζουμιά».

Στο βλέμμα της, φέτος, που πλέον φτάνοντας στα 1,5, κοιτάζει τις φιγούρες του Άγιου Βασίλη στα μαγαζιά, στην τηλεόραση, τα βιβλία και αναφωνεί «Χο, χο».

Στο «έεει» που κάνει όταν της τραγουδάμε το «Τρίγωνα Κάλαντα».

Ο Άγιος Βασίλης, υπάρχει λοιπόν. Θα είναι ένα βλέμμα, μια κουβέντα, μια χειρονομία, ένα δώρο.

Το στοίχημα είναι να τον κρατήσουμε «ζωντανό» σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς και όχι στο τελείωμα της.

Όσα χρόνια και αν περάσουν.

*Ραφαήλ Γκαϊδατζής

Ο σάκος ξεχειλίζει ακόμα!

Για εμένα τα Χριστούγεννα ταυτίζονται με το χάος. Όμορφο μεν, χάος δε. Το σπίτι είναι πάντα διακοσμημένο με τα πιο περίεργα στολίδια, χάρη στο ιδιαίτερο γούστο της γιαγιάς, ήδη από το Νοέμβριο και περιτριγυρισμένο από γέλια και μουσική. Τα δώρα κάτω από το δέντρο αμέτρητα, που σιγά σιγά λιγόστευαν λόγω της κρίσης. Λιγόστευαν μαζί με τις βιαστικές εμφανίσεις του Άγιου Βασίλη, που ερχόταν άρον άρον να συναντήσει εμένα, τον αδελφό μου και τη μικρή μου ξαδέλφη.

Η καχυποψία για την ανυπαρξία του γινόταν όλο και πιο έντονη, έως το ένδοξο 2008, που η εικασία έγινε επίσημα πραγματικότητα. Εγώ και ο δίδυμος αδελφός μου, στην ηλικία των επτά και σε ρόλο καλικάντζαρων, αποφασίσαμε να κάνουμε μια προεόρτια επιδρομή, λίγες ώρες πριν το άνοιγμα των δώρων. Εκείνη την ημέρα ανακαλύψαμε πίσω από το δέντρο – όχι και τόσο καλά κρυμμένο – έναν κατακόκκινο σάκο. Η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε σκοπό να τον ανοίξουμε, όσο δελεαστικό και αν φαντάζει – γιατί μέχρι εκεί έφτανε το θάρρος μας, αλλά το έγκλημα των γονιών μου, μόνο οργανωμένο δεν φαίνεται να ήταν, καθώς από το γεμάτο σάκο ξεπρόβαλε το πολυπόθητο μαξιλάρι της Hannah Montana, που είχα ζητήσει στο γράμμα μου.

Δεν θυμάμαι ωστόσο, αν μαρτυρήσαμε το «ένοχο» μυστικό των ενηλίκων, τότε. Πάνω κάτω γνωρίζαμε πως δεν υπήρχε. Τώρα, πάντως καθόμαστε και γελάμε διαβάζοντας τις κάρτες του Άγιου Βασίλη που κατά μεγάλη σύμπτωση έχουν το γραφικό χαρακτήρα της μαμάς μου.

Τα χρόνια της άρνησης όμως, πέρασαν και τοτε συνειδητοποίησα πως ίσως και να υπάρχει. Και δεν είναι μόνο ένας! Μπορεί να μην είναι Άγιος, μπορεί να μην τον λένε Βασίλη και ίσως να μην έρχεται κρυφά μία φορά τον χρόνο. Ο Άγιος Βασίλης που αντικρίζω πλέον εγώ έχει πολλές μορφές και ο σάκος του πάντα ξεχειλίζει μια άυλη ομορφιά, ασύγκριτη με οποιοδήποτε παιδικό μου δώρο. Ζει στη ψυχή του κάθε ατόμου, ζει μέσα από τις στοργικές αγκαλιές των φίλων μου και από τα χαμόγελα των οικείων μου. Γιατί, οι άνθρωποι μας είναι οι γιορτές μας και με αυτούς δίπλα σου, κάθε μέρα μπορεί να είναι γιορτή!

*Μαρίνα Τομπάζη

Μια πιο εξελιγμένη μορφή του Αγίου Βασίλη

Μεγάλη υπόθεση ο Άγιος Βασίλης για τους μικρούς μπόμπιρες, σχεδόν «συνταρακτική». Και εδώ κολλάει γνωστό emoji που όμως δε θα παραθέσω. Διότι όπως όλοι γνωρίζουμε τα περισσότερα παιδιά είχαν και έχουν τρέλα με τον καλοκάγαθο γίγαντα με τα κόκκινα ρούχα και τα λευκά γένια.

Γλυκόπικρη περίοδος, αισθάνομαι, αυτή για τους γονείς. Έχουν να κάνουν με τη γλυκιά προσμονή των καρπών τους για τη συνάντηση κορυφής με τον Άγιο, αλλά και με τις υπερβολικές κάποιες φορές απαιτήσεις τους για όσα φέρει μαζί του.

Προσωπικά θυμάμαι τον εαυτό μου ως παιδί- για κάμποσα χρόνια δε θα το κρύψω- να νιώθει ατελείωτο ενθουσιασμό στο άκουσμα ότι έρχεται ο πολυσυζητημένος Άγιος. Και μαζί έκσταση, αδικαιολόγητη αίσθηση χαράς και αγωνία. Όχι τόσο για τα δώρα του όσο για το τελετουργικό της υπόθεσης:

Θα κατέβαινε από το τζάκι που ομολογουμένως δεν είχαμε στο σπίτι. Και εδώ κολλάει πολύ πετυχημένο emoji που πάλι δε θα παραθέσω. Θα έφερνε όλη του την καλή ενέργεια στο χώρο, θα περιτριγύριζε το δέντρο γεμάτος χαρά και όλο και κάτι φοβερό θα άφηνε πίσω του για εμάς. Ύστερα θα εξαφανιζόταν. Κι όλα αυτά κρυφά!

Περιττό να πω πως το στόρι βγαλμένο από παραμύθι καταστράφηκε εν μία νυκτί. Δεν ξέρω πόσα παιδιά στον κόσμο είχαν την ατυχία να δουν όπως εγώ τη μητέρα τους να ξενυχτάει κουρασμένη στο σαλόνι με τα δώρα του Αγίου στο χέρι έτοιμη να πράξει η ίδια τα δέοντα για χάρη μας.

Δε βαριέσαι, η χριστουγεννιάτικη ενήλικη ζωή με το αυθεντικό το στόρι έχει και τα πολύ καλά της. Έχει στιγμές που σου υπερτονίζουν τι θα πει αληθινό δώρο στη ζωή και ποιος πραγματικά είναι ο δικός μας Άγιος Βασίλης.

Έχει γέλια και συζητήσεις, χειρονομίες από καρδιάς, στολισμούς, σοκολάτες, περιπάτους στο κρύο, κινηματογραφικές απολαύσεις και ξανασμίγματα με τα πιο αγαπημένα πρόσωπα. Μικρές ανεπανάληπτες στιγμές δηλαδή που μοιάζουν αιώνιες μιας και έχουν να κάνουν με εκείνους που ακόμα είναι μαζί μας να μας κρατούν το χέρι, να πορευόμαστε μαζί. Πρόκειται για την εξελιγμένη και εμφανώς καλύτερη εκδοχή του Αγίου Βασίλη που ευχόμαστε να συνεχιστεί και μετά, πολύ μετά, όταν τα λαμπάκια θα έχουν σβήσει…

*Στέλλα Παϊσανίδη