Η Σtella κάνει διεθνή καριέρα σε ρυθμούς adagio

Μία κουβέντα με την Αθηναία μουσικό και εικαστικό γεμάτη αναμνήσεις από Ανάφη, πανδημία και παλιά δισκάκια 45αρια

25 Ιουνίου 2025, 4:00 μμ

2015. Μέσα σε συνθήκες αγωνιώδεις οικονομικά και πολιτικά, μία αξιόλογη σκηνή indie μουσικής αναπτύσσεται στην Ελλάδα. Απ’ τη μία, η οικονομική κρίση γεννά μικρές μα δραστήριες δισκογραφικές. Απ’ την άλλη, μια νέα γενιά καλλιτεχνών αξιοποιεί την πρωτόγνωρη δύναμη των ψηφικών μέσων, στρέφοντας το βλέμμα προς το διεθνές στερέωμα από άποψη τεχνοτροπίας αλλά και προώθησης.

Κάπου μέσα σε όλα αυτά, ξεχωρίζει το ντεμπούτο μίας καλλιτέχνιδας που είχε ξεχωρίσει από τη συμμετοχή της σε διάφορα άλλα μουσικά projects (ενδεικτικά: My Wet Calvin, Fever Kids). Ονομάζεται Στέλλα Χρονοπούλου, όμως στο ομότιτλο άλμπουμ της μας συστήνεται ως Σtella —«με ελληνικό σίγμα στην αρχή», όπως τονίζει. Μίνιμαλ αισθητική ανακατεμένη με στοιχεία ποπ παραγωγών των ’80s (το έντονο reverb στα ντραμς και τα συνθεσάιζερ του εναρκτήριου “Picking Words” είναι ενδεικτικά) συνέθεσαν ένα άλμπουμ που κέρδισε τις εντυπώσεις κοινού και ραδιοφωνικών παραγωγών.

10 χρόνια και πέντε άλμπουμ αργότερα, η Σtella βρίσκεται στην πιο διεθνοποιημένη στιγμή της πορείας της ως τώρα, με εμφανίσεις σε ολόκληρο τον κόσμο και συνεργασίες με labels από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, συγκεκριμένα με την καναδική Arbutus Records και την αμερικανική Sub Pop Records. Από αυτό το τελευταίο, ιστορικό label μάς έρχεται και το πιο πρόσφατο άλμπουμ της “Adagio“, στο οποίο κινείται σε πιο low-tempo μονοπάτια, χαρίζοντάς μας και για πρώτη φορά δύο κομμάτια με ελληνικούς στίχους.

Συνομιλήσαμε μαζί της για το πώς γεννήθηκε το άλμπουμ, τη σημασία της εικόνας στην καλλιτεχνικής της περσόνα, τη μουσική βιομηχανία και το «άνοιγμα» στο εξωτερικό.

Πού σε πετυχαίνουμε αυτήν τη στιγμή;

Στο στούντιο!

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το πέμπτο σου άλμπουμ, “Adagio”; Θες να μας πεις πώς γεννήθηκε το άλμπουμ (κάπου διάβασα για ένα 11ωρο ταξίδι με πλοίο στην Ανάφη) και τι καινούργιο κομίζει γενικά στη μουσική σου πορεία;

Το 11ωρο ταξίδι στην Ανάφη ήταν το 2019, και τότε μου είχε έρθει η αρχική μελωδία για το ‘Omorfo Mou”. Την είχα τραγουδήσει στο κινητό μου, αν θυμάμαι καλά, για να μην την ξεχάσω. Μετά από λίγο καιρό ήρθε ο Covid. Ό,τι ξέραμε για τον κόσμο άλλαξε πολύ γρήγορα και ξαφνικά βρέθηκα σε πολύ χαλαρούς ρυθμούς, απολαμβάνοντας το αργό. Είχα περισσότερο χρόνο για τα πάντα, για τον εαυτό μου, για το στούντιο, για μαγειρική… Μέσα σε όλα αυτά γεννήθηκε το “Adagio”. Πέρασα πολύ γεμάτα εκείνη την περίοδο και έμαθα να περιμένω περισσότερο για τα πράγματα.

Το άλμπουμ χρειάστηκε περίπου πέντε χρόνια για να ολοκληρωθεί, ενώ οι παλιότερες κυκλοφορίες σου ήταν πιο πυκνές χρονικά. Υπήρξε κάποιος λόγος για αυτό (πέρα από τις προφανείς δυσκολίες του κορονοϊού, φαντάζομαι);

Για να είμαστε πιο ακριβείς, έχω αναφέρει πως το έγραψα και το ηχογράφησα σε διάστημα πέντε ετών. Όχι πως πρακτικά πήρε πέντε χρόνια για να ολοκληρωθεί. Είχα αρχίσει να γράφω κάποια από τα τραγούδια για το “Adagio” στα τέλη του 2019, αρχές 2020. Μετά μεσολάβησε ο Covid, όπως είπαμε, και αλλάξαν οι ρυθμοί στα πάντα. Η πυκνότητα με την οποία κυκλοφορώ μουσική δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, αφού από το 2015 κυκλοφορώ άλμπουμ κάθε δύο τρία χρόνια. (“Σtella“ το 2015, “Works For You” το 2017, “The Break” το 2020, “Up and Away” το 2022, “Adagio” το 2025).

Στη σημερινή εποχή της ασταμάτητης πληροφορίας και της συνεχούς ταχύτητας, επέλεξες να μας χαρίσεις 27 λεπτά μουσικής σε χαλαρές, chillout, λιτές μελωδίες με αντάτζιο, χαλαρό τέμπο. Τι ήταν αυτό που σε ώθησε να «ρίξεις τους τόνους» σε αυτό το άλμπουμ;

Νιώθω πως ίσως όλο αυτό να ήταν μια προσωπική ανάγκη. Μετά από αρκετά χρόνια «στα κόκκινα», έψαχνα λίγη ηρεμία και εσωτερική γαλήνη, όσο τετριμμένο και αν ακούγεται αυτό. Είμαι αρκετά αγχώδες άτομο —κι ας μη μου φαίνεται— και η αναγκαστική παύση που κάναμε όλοι πριν από μια πενταετία μάλλον μου έκανε καλό!

Εύχομαι να υπάρχει κόσμος εκεί έξω που να απολαύσει αυτό το άλμπουμ, να τον κάνει να νιώσει καλύτερα, όπως έκανε και εμένα όταν το έφτιαχνα.

Η ένταξή σου στο roster της ιστορικής δισκογραφικής Sub Pop Records το 2022, με το προηγούμενό σου άλμπουμ “Up and Away”, τι αλλαγές έφερε στον τρόπο δουλειάς σου, από την παραγωγή ενός δίσκου μέχρι τις περιοδείες;

Πολλά αλλάζουν δουλεύοντας με μια εταιρεία σαν την Sub Pop, ίσως όχι τόσο σε σχέση με τον τρόπο που δουλεύω εγώ τα άλμπουμ, αλλά σίγουρα με τον τρόπο που η μουσική μου πλέον επικοινωνείται, διανέμεται, διαφημίζεται, προωθείται κλπ. Οι περιοδείες άλλαξαν, έγιναν περισσότερες, μεγαλύτερες, και αυτό φυσικά έχει να κάνει με την ένταξή μου στην Sub Pop.

Κάποτε ο ελληνικός στίχος θεωρούνταν τροχοπέδη για έναν καλλιτέχνη με διεθνή προσανατολισμό. Ωστόσο, εσύ, στην πιο «διεθνοποιημένη» φάση της πορείας σου, επέλεξες να μας χαρίσεις για πρώτη φορά δύο κομμάτια σε ελληνικό στίχο. Μήπως έπαιξε κάποιον ρόλο στην απόφασή σου και το γεγονός ότι οι άνθρωποι σήμερα, λόγω ίντερνετ, είναι πιο εξοικειωμένοι στο να ακούν γλώσσες που δεν καταλαβαίνουν σε τραγούδια, σειρές κτλ.;

Ναι, γιατί για μένα μάλλον τώρα είχε νόημα περισσότερο από ποτέ.

Πέρα από το “Omorfo Mou”, για το δεύτερο ελληνόφωνο κομμάτι επέλεξες μία διασκευή στα «Βήματα» της Λίτσας Σακελλαρίου. Πώς το πρωτοσυνάντησες και γιατί το επέλεξες;

Τα «Βήματα» είναι ένα κομμάτι που αγαπώ πάρα πολύ. Το ακούω εδώ και 10 χρόνια πολύ συχνά, επέστρεφα συνεχώς σε αυτό και νιώθω πολύ ωραία που ήρθε η στιγμή να το εντάξω σε ένα από τα άλμπουμ μου.

Μία από τις πρώτες σου μουσικές μνήμες είναι το να ακούς με τον παππού σου παλιά 45αρια δισκάκια σε γραμμόφωνο. Πλέον, όλες οι μουσικές του κόσμου είναι μαζεμένες στο Spotify και τις υπόλοιπες πλατφόρμες. Από τη μία, ακροατές και καλλιτέχνες κερδίσαμε σε όγκο (μουσικής και υποψήφιων καλλιτεχνών αντίστοιχα), από την άλλη χάσαμε την όμορφη αίσθηση του να κατέχουμε ένα δικό μας άλμπουμ, να το κρατάμε στα χέρια μας, να το κοιτάμε και να το απολαμβάνουμε με όλες μας τις αισθήσεις. Εσύ πώς βιώνεις αυτήν τη μετάβαση, καθώς είσαι και μία καλλιτέχνιδα που έχει αποκτήσει μεγάλη παγκόσμια απήχηση λόγω του streaming;

Σίγουρα έχουν αλλάξει πάρα πολλά από την εποχή που ο παππούς μου είχε τα 45άρια του, και εγώ βρέθηκα στην τυχερή αυτή θέση να τα ακούω μαζί του στο γραμμόφωνο, όταν ήμουν μικρή.

Το Spotify και άλλες ίδιες πλατφόρμες άλλαξαν τα πάντα στον τρόπο που ακούμε. Υπάρχουν θετικά σε όλο αυτό, αλλά υπάρχει και ένα μεγάλο τίμημα. Πολλά χάθηκαν όπως τα ξέραμε, πολλά διαμάντια ίσως δεν «ακουστούν» ποτέ λόγω του αλγόριθμου, πολλή εκμετάλλευση στον τρόπο που αποδίδονται τα δικαιώματα (η δεν αποδίδονται).

Άποψή μου είναι, όμως, ότι αν κάποιος το επιθυμεί, μπορεί να κρατάει τα ―όποια― καλά και από τους δύο κόσμους. Κανείς δεν απαγορεύει σε κάποιον να αγοράσει ένα άλμπουμ που του αρέσει, και νομίζω πως αρκετός κόσμος το κάνει αυτό πλέον. Ακούει ένα άλμπουμ που του αρέσει online και μετά το αγοράζει σε βινύλιο, γιατί απλά θέλει να το έχει στο σπίτι του.

Πέρασε μία δεκαετία από το ομώνυμο ντεμπούτο σου, που για πολλούς μουσικοκριτικούς θεωρείται πλέον δίσκος-σταθμός για την αγγλόφωνη σκηνή της χώρας μας, καθώς απέκτησε και σημαντικό airplay στα ραδιόφωνα. Πόσο κοντά (ή μακριά) βρίσκεσαι πλέον από εκείνο το δίσκο σαν καλλιτέχνιδα, και πόσο έχει αλλάξει η μουσική βιομηχανία από τότε;

Ειμαι κοντά αλλά και μακριά. Ο πρώτος δίσκος είναι πάντα πολύ ιδιαίτερος για έναν καλλιτέχνη, γιατί συνήθως δεν υπάρχει φίλτρο. Είναι κάτι που απλά θες να κάνεις και ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα από εσένα. Νιώθω πως όλοι οι δίσκοι είναι σαν ένα καλό ζέσταμα για κάτι μεγαλύτερο.

Σχετικά με τη μουσική βιομηχανία, δεν ξέρω τι να πω. Δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα αλλά θα έλεγα πως γίνεται όλο και πιο σκληρή. Στο τέλος θα μείνει μόνη της, πιστεύω.

Καθότι ασχολείσαι και με τη ζωγραφική, θα ήθελα ένα σχόλιο για το πώς τα βιντεοκλίπ των κομματιών σου συμπληρώνουν οπτικά τη μουσική σου ταυτότητα.

Για κάθε τραγούδι μου (η σχεδόν κάθε τραγούδι μου) μπορώ να σκεφτώ μια εικόνα. Αυτή η εικόνα συνήθως μου έρχεται φυσικά όταν σκέφτομαι ένα κομμάτι μου. Βοηθούν πολύ οι στίχοι ή αυτό που είχα στο μυαλό μου όταν το έγραφα. Μπορεί να είναι μια ιδέα ή ένα ολόκληρο σενάριο. Είναι κάτι που απολαμβάνω πολύ να κάνω, και όταν πετυχαίνει νιώθω πως γίνονται ένα αυτά τα δυο (μουσική και εικόνα).