Απόψε έχασα για λίγο τον επινοημένο μου εαυτό…

Σήμερα το απόγευμα μου συνέβη κάτι ανατριχιαστικό. Επιστρέφοντας από τη δουλειά και μετά από μια εξοντωτική μέρα που περιλάμβανε όλη τη συνθήκη ενός ριάλιτι επιβίωσης και αγώνα δρόμου στην αστική μας κόλαση, έπεσα αποκαμωμένος να κοιμηθώ για λίγο.

Η συνήθεια της επιστροφής στην πραγματικότητα μετά την απόσυρση περιλαμβάνει ως πρώτη μηχανική κίνηση μια κλεφτή ματιά στη σελίδα μου στο fb. Στο messenger, τις ειδοποιήσεις, τις αναρτήσεις φίλων, λιγότερο φίλων, προσώπων που έχουν κάτι να πουν, προσώπων που απλά με εκνευρίζουν αφάνταστα και προκαλούν τη γαλήνη μου. Μια βόλτα στον εικονικό μου κόσμο. Σε αυτό το θαυμαστό τσίρκο που αποτελεί την παράλληλη πραγματικότητα. Τον επινοημένο κόσμο. Το υποκατάστατο της αληθινής ζωής, που όμως λειτουργεί εθιστικά, απελπιστικά εθιστικά σα ντρόγκα.

Κάνοντας λοιπόν την κίνηση του ανοίγματος της σελίδας μου η αδυναμία φόρτωσης με ξάφνιασε. Ψύχραιμα στην αρχή έλεγξα το ίντερνετ, όλα τα άλλα όμως φόρτωναν κανονικά. Επιχείρησα να δω τι φταιει. Το άγχος μεγάλωνε. Μου ζητούσε επίμονα κωδικό.

Πληκτρολόγησα έναν που θυμόμουν όμως επέμενε να μη συνδέει και οι ενδείξεις γινόταν όλο και χειρότερες. Μου ζητούσε επιβεβαιώσεις, κινητά, mail, ταυτοποιήσεις. Μόνο βεβαίωση από το taxis δεν μου ζήτησε. Πανικόβλητος πια άρχισα να υποκύπτω σε κάθε απαίτηση της μηχανής.

Μάταια.

Μετά από κάθε διαδικασία τα πράγματα πήγαιναν χειρότερα μέχρι στο τέλος βγήκε μια λευκή οθόνη κάτω από το μπλε λογότυπο και πλέον ήμουν βέβαιος ότι ο λογαριασμός μου είχε υποστεί ανήκεστον βλάβη.

Πανικόβλητος άρχισα να αναζητώ βοήθεια σε τηλέφωνο, να δω τι μου έχει συμβεί. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου ο εφιάλτης φούντωνε. Σκεπτόμουν τις απώλειες. Τις φωτογραφίες, τα ηρωικά στάτους, τις αναμνήσεις από τα ταξίδια, τις εικόνες με αγαπημένους ανθρώπους, τοπία που είχα βρεθεί, γεύσεις, συναισθήματα εγκλωβισμένα σε ένα τοίχο από το 2008, μηνύματα και κουβέντες καλές και κακές που θαθελα να χω κρατήσει. Κάπως σαν θησαυροφυλάκιο ζωής μου έμοιαζε που κλειδώθηκε για πάντα.

Με τον πανικό κυρίαρχο δεν έκανα φυσικά το αυτονόητο. Να διαβάσω τις ειδήσεις και να μάθω ότι έχει καταρρεύσει το παγκόσμιο social μιντιακό χωριό. Πώς ότι έπαθα εγώ το έπαθαν δισεκατομμύρια άλλοι.

Όταν επανήλθε η κανονικότητα άρχισαν να με ζώνουν τα μαύρα φίδια. Να σκέφτομαι από κείνη την ώρα τι διάλο γίνεται μέσα στο κεφάλι μου, στα κεφάλια μας. Πως την πατήσαμε έτσι με αυτό τον ψεύτικο, απατηλό εαυτό που δημιουργήσαμε εκεί μέσα και κοντεύει πια να καταπιεί την πραγματική μας ζωή. Πόσο μεγάλη αξία του δώσαμε, υποτιμώντας τον άλλο, τον αληθινό μας εαυτό, την αληθινή μας ζωή μπροστά σε αυτό το virtual σύμπαν. Την περσόνα.

Το αποψινό μάθημα αδυναμίας διαχείρισης της αληθινής ζωής μπροστά στο φόβο της απώλειας της εικονικής ήταν ένα μάθημα ζωής. Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η επιρροή του αλλά σκέπτομαι πώς οφείλω να το σκεφτώ σοβαρά…