Τελικά, μήπως να μην κοιτάμε περίεργα εκείνους που βγαίνουν μόνοι τους;

Κάποτε, όταν έβλεπα μόνους ανθρώπους σε καφέ ή σε μία αίθουσα κινηματογράφου, ήθελα να πάω δίπλα τους και να τους κάνω παρέα. Από μικρή φανταζόμουν πως αυτοί οι άνθρωποι δεν «κούμπωσαν» με κανέναν, πως είναι μοναχικοί, πως μπορεί να μην τους αφορά η συντροφιά ή να την ψάχνουν.

Συνήθως οι φιγούρες αυτές ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία, γύρω στα 40-50 χρονών. Πάντα με τρόμαζε η ησυχία του εαυτού μου, προσπαθούσα σε όλη μου την ζωή να περιβάλλομαι από κόσμο για να μην μένω μόνη, πολλές φορές κιόλας δεν ήξερα τι να κάνω, ξεκινούσα να διαβάζω το βιβλίο μου και βυθιζόμουν στο άγχος οπότε σε κλάσματα δευτερολέπτου το άφηνα και τελικά ο εαυτός μου ήταν η χειρότερη παρέα.

Νομίζω, για πολλούς από εμάς είναι όντως τρομακτικό το να βγαίνουμε ή να μένουμε μόνοι μας κι αυτό, γιατί μόνο τότε έχουμε την ευκαιρία να βυθιστούμε στις σκέψεις μας, εκτός αυτού, συχνά γινόμαστε σχολιαστές των ανθρώπων που απολαμβάνουν την μοναξιά, οπότε, μπορεί να φοβόμαστε και οι ίδιοι τα βλέμματα και τα σχόλια. Σύμφωνα με έρευνες, η απόφαση ενός ατόμου να βγει μόνο του δεν συνδέεται πάντα με την απομόνωση ή την κοινωνική απόρριψη. Αντιθέτως, μπορεί να αποτελέσει μια υγιή και συνειδητή επιλογή για αυτοανακάλυψη και ψυχική ευημερία.

Μια μελέτη από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, δημοσιευμένη στο Personality and Social Psychology Bulletin, διαπίστωσε ότι οι άνθρωποι που αφιερώνουν χρόνο μόνοι τους τείνουν να αναφέρουν υψηλότερη ικανοποίηση από τη ζωή τους. Ο χρόνος που περνάμε με τον εαυτό μας προσφέρει την ευκαιρία να αναστοχαστούμε, να επεξεργαστούμε τις σκέψεις μας και να συνδεθούμε με τις εσωτερικές μας ανάγκες. Αυτή η διαδικασία όχι μόνο ενισχύει την αυτογνωσία, αλλά μπορεί επίσης να συμβάλει στη συνολική μας ψυχική ευημερία.

Επιπλέον, η μοναχική έξοδος προάγει την αίσθηση της αυτονομίας. Έρευνα του Διεθνούς Ινστιτούτου Ψυχολογίας έδειξε ότι οι άνθρωποι που βγαίνουν μόνοι τους σε δημόσιους χώρους νιώθουν πιο ελεύθεροι να εξερευνήσουν δραστηριότητες που τους ενδιαφέρουν, χωρίς τις προσδοκίες ή τις απαιτήσεις άλλων. Αυτή η αίσθηση ανεξαρτησίας είναι ουσιώδης για την ψυχική υγεία και την αυτοεκτίμηση.

Η μοναξιά μπορεί επίσης να λειτουργήσει ως στρατηγική για την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Σύμφωνα με έρευνες του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, οι άνθρωποι που επιλέγουν να βγαίνουν μόνοι τους σε δημόσιους χώρους έχουν την ευκαιρία να αναπτύξουν νέες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις μπορούν να τους βοηθήσουν να γνωρίσουν νέους φίλους και να αποκτήσουν πολύτιμες εμπειρίες.

Η Γιώτα αναφέρει: “Η αλήθεια είναι πως είμαι πολύ κοινωνική, πάντα είχα πολλές παρέες και κάθε μέρα από τα 16 μου μέχρι και τα 25 ήμουν με φίλους ή με τον σύντροφο μου. Πριν από 2 χρόνια στα 25 μου, πέρασα κατάθλιψη και χρειάστηκε να πάρω βαριά αντικαταθλιπτικά, σε εκείνη την φάση της ζωής μου αισθανόμουν πως μετά από τόσα χρόνια, χρειαζόμουν χώρο και χρόνο για εμένα, ξαφνικά δεν ήθελα παρέα, είχα κλειστεί στον εαυτό μου, έβγαινα για περπάτημα μόνη και καθόμουν σε ένα παγκάκι και διάβαζα το βιβλίο μου. Ήταν η πρώτη φορά που φρίκαρα, γιατί συνειδητοποίησα πως δεν με γνώριζα καθόλου, τις 20 ώρες της ημέρας τόσα χρόνια ήμουν “ντυμένη” και ποτέ “γυμνή”.

Σε μία συνεδρία με την ψυχολόγο μου θυμάμαι πως μου είχε πει ότι πρέπει να βρω να κάνω κάτι μόνη, τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα. Την πρώτη περίοδο ήταν δύσκολο, είχα ορίσει την Κυριακή, ως ημέρα μοναξιάς, έπαιρνα το βιβλίο μου περπατούσα στο κέντρο και έπειτα πήγαινα στο αγαπημένο μου καφέ και διάβαζα. Η αλήθεια είναι πως με κοιτούσαν περίεργα, γιατί όλοι ήταν με τις παρέες τους κι εγώ σε ένα τραπέζι για τέσσερις μία. Αλλά δεν με πολυένοιαζε γιατί έβγαζα τακτικά ραντεβού εμένα. Μπορεί να καθόμουν με τις ώρες και να διάβαζα, να βυθιζόμουν στις σελίδες και μετά αφού έχω αδειάσει το μυαλό μου να γυρνούσα σπίτι στον σύντροφο μου ήρεμη και ευδιάθετη. Αυτή η συνήθεια που στην αρχή με πίεζε τόσο πολύ, μετά έγινε αγάπη.

Έχω πάει μόνη πολλές φορές σινεμά, γιατί η παρέα δεν ψηνόταν, πήγα φέτος το καλοκαίρι μόνη σε συναυλία, έτυχε να πάω για φαγητό σε ένα καινούριο ιταλικό που άνοιξε. Στην αρχή ναι ήταν άβολο, επικρατούσε σιγή αλλά μετά το συνήθισα και οι σκέψεις που είχα στο μυαλό μου ήταν σαν να κάνουν διάλογο. Μου αρέσει πολύ που τα έχω καλά μαζί μου και πλέον δεν χρειάζεται να ζητώ παρέα για να κάνω κάτι που με ενδιαφέρει. Είναι ένα από τα καλύτερα δώρα που έχω κάνει στον εαυτό μου.”

Ο Πέτρος, την πρώτη φορά αισθάνθηκε αμήχανα: “Η πρώτη φορά που βγήκα μόνος μου ήταν πριν από δύο χρόνια, ένα Σάββατο απόγευμα. Ήμουν εξαντλημένος από τις καθημερινές υποχρεώσεις και τις κοινωνικές πιέσεις, και ένιωθα την ανάγκη να αποσυνδεθώ από όλα αυτά. Έτσι, αποφάσισα να επισκεφτώ ένα καφέ κοντά στο σπίτι μου. Μόλις μπήκα, μια αίσθηση αμηχανίας με κατέλαβε. Έβλεπα γύρω μου παρέες και ζευγάρια που συζητούσαν και γελούσαν, και εγώ καθόμουν μόνος σε μια γωνία. Στην αρχή, η μοναξιά φάνηκε να με πνίγει, αλλά μόλις ήπια τον ζεστό καφέ  και άνοιξα το βιβλίο που είχα μαζί μου, άρχισα να χαλαρώνω. Ο ήχος των φλιτζανιών και η μυρωδιά του καφέ δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα που με ηρέμησε.

Αυτή η εμπειρία με ώθησε να βγαίνω μόνος πιο συχνά. Στην αρχή, ήταν μία φορά την εβδομάδα, αλλά γρήγορα συνειδητοποίησα πόσο πολύτιμος ήταν αυτός ο χρόνος. Μπορούσα να εξερευνήσω νέα μέρη, να διαβάσω, να σκεφτώ χωρίς να είμαι υπό πίεση. Αυτό που αγαπώ περισσότερο σε αυτές τις εξόδους είναι η αίσθηση ελευθερίας. Μπορώ να επιλέξω πώς θα περάσω τον χρόνο μου, χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτώ σε κανέναν. Είναι η στιγμή που μπορώ να είμαι εντελώς ο εαυτός μου και να ανακαλύπτω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου χωρίς περισπασμούς. Κάθε φορά που βγαίνω μόνος, νιώθω ότι ανανεώνομαι και επανασυνδέομαι με τον εαυτό μου, κάτι που με γεμίζει ικανοποίηση και χαρά. Αυτή η συνήθεια έχει γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου, και κάθε έξοδος είναι μια νέα ευκαιρία για αυτογνωσία και ανακάλυψη.”

Ο Γιάννης σχολιάζει πως η μοναχική έξοδος είναι και πηγή εξερεύνησης: “Ξεκίνησα να βγαίνω μόνος από το 1ο έτος του πανεπιστημίου μιας και δεν μου ήταν εύκολο εκ φύσεως να γνωρίζω νέα άτομα. Αυτό που με ώθησε στο να βγαίνω μόνος ήταν η ανάγκη μου να πάω σε μέρη που θέλω και δεν θέλουν τα άτομα με τα οποία συναναστρέφομαι.

Η πρώτη φορά ήταν άβολη καθώς όταν πήγα σε ένα καφέ του κέντρου της Αθήνας αρκετοί θαμώνες με κοίταζαν περίεργα με αποτέλεσμα να με κάνουν να νιώθω άβολα. Η συχνότητα του να να βγαίνω μόνος με έκανε να το ξεπεράσω. Ακόμα και σήμερα στα 26 μου χρόνια βγαίνω 1 φορά την εβδομάδα μόνος ως συνήθεια ανακαλύπτοντας νέα μέρη ( καφέ, εστιατόρια, θέες,κλπ). Η πρόσφατη ενασχόλησή μου με τον κόσμο της φωτογραφίας για αναζήτηση τοποθεσιών για φωτογράφιση καθώς και κάποια άλλα προσωπικά project με ώθησαν στο να ανακαλύπτω νέες γειτονιές και να βγαίνω έξω από τη ζώνη της άνεσής μου, κάνοντάς με κάθε φορά να ξεφευγω από την καθημερινή ρουτίνα ( σπίτι, δουλειά, σπίτι).

Τέλος, σε όλη αυτή την εξερεύνηση μου αρέσει η απλότητα και η ευκολία που έχει. Το να βγαίνες μονος σου είναι μια υπέροχη εμπειρία που προσφέρει ευκαιρίες για αυτογνωσία και χαλάρωση. Όταν βγαίνεις μονος, έχεις την ευκαιρία να συνδεθείς με τον εαυτό σου, να σκεφτείς και να νιώσεις ελεύθερα, χωρίς να χρειάζεται να συμβιβαστείς με τις επιθυμίες άλλων. Μπορείς να εξερευνήσεις νέα μέρη, να απολαύσεις τον καφέ σου ή να διαβάσεις το βιβλίο που σου αρέσει σε ένα ήσυχο μέρος. Επιπλέον, μπορεί να σου δώσει την ευκαιρία να γνωρίσεις νέους ανθρώπους και να κάνεις φιλίες, καθώς είσαι πιο ανοιχτός σε νέες γνωριμίες. Είναι επίσης ένας πολύ καλός τρόπος να ενισχύσεις την αυτοπεποίθησή σου, ανακαλύπτοντας τις δυνάμεις σου και τις προτιμήσεις σου. Όλες αυτές οι στιγμές αυτονομίας μπορούν να σου προσφέρουν αναγκαία ξεκούραση και ανανέωση, βοηθώντας σε να επαναφορτίσεις τις μπαταρίες σου και να επιστρέψεις πιο γεμάτος ενέργεια στη ζωή σου.

Η πρώτη φορά είναι πάντα μια πρόκληση, αλλά θυμήσου ότι κάθε στιγμή είναι μια ευκαιρία να μάθεις και να εξελιχθείς!”

Η Νεφέλη, σχολιάζει: “Ξεκίνησα να βγαίνω μόνη στο πανεπιστήμιο και η πρώτη μου εμπειρία ήταν αρκετά άβολη, αλλά συνάμα και ανακουφιστική. Ένιωθα πνιγμένη από τον κόσμο γύρω μου και βρισκόμουν σε μια φάση κατάθλιψης και μόνιμου άγχους. Η απόφαση να βγω μόνη ήταν μια αντίδραση σε αυτήν την κατάσταση, μια προσπάθεια να βρω μια διέξοδο από το κρεβάτι μου και την καθημερινότητα που με βάραινε.

Μέσα από αυτές τις βόλτες, ανακάλυψα πόσο πολύ μου αρέσει να περνάω χρόνο με τον εαυτό μου. Όταν είμαι μόνη, νιώθω ελεύθερη να εξερευνήσω μέρη που άλλοι μπορεί να μην θα επέλεγαν, και αυτό είναι απελευθερωτικό. Έχω την ευκαιρία να κάνω ό,τι πραγματικά με ευχαριστεί, χωρίς να χρειάζεται να συμβιβαστώ με τις προτιμήσεις ή τις επιθυμίες άλλων.

Αυτή η ελευθερία μου δίνει δύναμη και μου επιτρέπει να συνδεθώ καλύτερα με τον εαυτό μου. Ανακαλύπτω νέες πλευρές της προσωπικότητάς μου και μαθαίνω να απολαμβάνω τη μοναξιά ως ένα μέσο αυτογνωσίας. Κάθε φορά που βγαίνω μόνη, νιώθω πιο δυνατή και ικανή να αντιμετωπίσω τις προκλήσεις της ζωής.”