Ένα μουσείο για τους έρωτες που δεν κράτησαν για πάντα
Γνωρίστε το πιο τολμηρό και καινοτόμο μουσείο της Ευρώπης.
Ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων έχει τύχει να βρεθεί μία ή περισσότερες φορές στη ζωή του σε κάποια αίθουσα τέχνης ή ένα μουσείο. Επίσης σημαντικό είναι το ποσοστό εκείνων που έχουν βρεθεί να κλαίνε σε μια γωνιά για κάποιο έρωτα και τελικά έχουν καταλήξει να μένουν με κάνα δυο τρία αντικείμενα που τους θυμίζει το άλλοτε έτερον ήμισυ.
Η παραγωγός ταινιών Οlinka Vistica και o σχεδιαστής και καλλιτέχνης Drazen Grubisic, από την Κροατία, είναι δύο από αυτούς που διαθέτουν τις παραπάνω εμπειρίες ζωής. Μόνο που οι ίδιοι κατόρθωσαν να τις συνδυάσουν με τον πιο ευφάνταστο τρόπο.
Μετά τη διάλυση της μεταξύ τους ερωτικής σχέσης, το 2003, οι δύο τους αστειευόμενοι ανέφεραν την ιδέα για τη δημιουργία ενός μουσείου με σκοπό τη στέγαση των προσωπικών τους αντικειμένων. Τρία χρόνια αργότερα, ο Grubisic ήρθε σε επαφή με την Vistica, αυτή τη φορά για την υλοποίηση της ιδέας. Η συλλογή ουσιαστικά «γεννήθηκε» όταν εκείνοι ζήτησαν από τους φίλους τους να δωρίσουν αντικείμενα που κράτησαν μετά από τους χωρισμούς τους. Το 2006 επιτέλους δημοσιοποιήθηκε για πρώτη φορά η συλλογή στο Ζάγκρεμπ.
Από τότε, το μουσείο έχει προσελκύσει χιλιάδες ανθρώπους σε ένα ταξίδι συναισθημάτων και δικαιολογημένα έχει κερδίσει το 2010 το βραβείο “EMYA Kenneth Hudson” ως το πιο καινοτόμο και τολμηρό μουσείο στην Ευρώπη.
Τοποθετημένο στο όμορφο μπαρόκ παλάτι Kulmer στην Άνω Πόλη, αποτελεί ένα ιδιαίτερο θέαμα προς εξερεύνηση στο Ζάγκρεμπ, έναν φυσικό και εικονικό δημόσιο χώρο που δημιουργήθηκε με στόχο τη διατήρηση και την κατανόηση των ιστοριών και των συμβολικών τους ιδιοτήτων.
Διαβάστε επίσης: To κρυφό μουσείο στο Πανόραμα σε ταξιδεύει αιώνες πίσω στο χρόνο
Το εγχείρημα περιλαμβάνει μια διαρκώς αυξανόμενη συλλογή αντικειμένων, που η κάθε μία αποτελεί ένα μήνυμα από προηγούμενη σχέση συνοδευόμενο από μια προσωπική ιστορία. Η επιτυχία, όμως, του όλου project δεν έχει να κάνει τόσο με τη διαδικασία και το μέγεθος της συλλογής αλλά με τον σκοπό και τον τρόπο προώθησης των αντικειμένων.
Σε αντίθεση με τις αυτοκαταστροφικές τάσεις που τείνει να έχει μια μερίδα πληθυσμού όταν χωρίζει, το ανατρεπτικό μουσείο προσφέρει εμμέσως την ευκαιρία να ξεπεράσει κανείς την συναισθηματική απώλεια μέσω της δημιουργικότητας. Η έκθεση ενός αντικειμένου σηματοδοτεί την προσπάθεια κάποιου να προσεγγίζει τον χωρισμό με μια άλλη οπτική, αν όχι χαρούμενη τουλάχιστον μη μίζερη.
Ακολουθούν μερικά από τα αντικείμενα που εκτέθηκαν στο μουσείο συνοδευόμενα από τις ιστορίες που μοιράστηκαν οι συμμετέχοντες:
Μία μηχανή εσπρέσο, Παρίσι Γαλλία
«Για πολύ καιρό αγαπούσε τον καφέ που έκανα γι ‘αυτόν χρησιμοποιώντας τη μηχανή εσπρέσο που μου έδωσε. Για πολύ καιρό με αγαπούσε. Και έπειτα, μια μέρα, δεν αγαπούσε πλέον τον καφέ που έκανα γι ‘αυτόν χρησιμοποιώντας τη μηχανή εσπρέσο. Και έπειτα, μια μέρα, έφυγε. Πήρα το μηχάνημα και το έβαλα στο υπόγειο. Έτσι, δεν χρειάζεται να το κοιτάω πια… Αλλά κάθε φορά που κατεβαίνω στο υπόγειο, αυτό παραμένει εκεί».
Ένας βάτραχος, Μπλούμινγκτον, Ιντιάνα
«Η μαμά έφυγε όταν ήμουν τριών. Αυτό είναι ένα από τα λίγα δώρα Χριστουγέννων που μου έδωσε».
Μερικά… ράστα, Άλφορτβιλ, Γαλλία
«Μια ιδιαίτερα θερμή σχέση που τελείωσε αφήνοντας μια μεγάλη μαύρη τρύπα. Αυτές ήταν δύσκολες μέρες, αυτές ήταν επικίνδυνες μέρες».
Το παιχνίδι, Λουξεμβούργο
«Ο σκύλος του άφησε πίσω περισσότερα ίχνη από ότι αυτός».
Οι μαριονέτες, Σαντόνα, Ισπανία
«Αυτές τις μαριονέτες είχε φτιάξει η πρώην φίλη μου, για να μου τις χαρίσει στα γενέθλιά μου. Εκπροσωπούν τους δυο μας. Έχω χρωματιστά μολύβια στο πουκάμισό μου και ένα CD που είναι προσαρτημένο στο παντελόνι μου επειδή είμαι καλλιτεχνικός διευθυντής και μουσικός. Έχει ραπτομηχανή στα ρούχα της, επειδή είναι μοδίστρα. Το δώρο περιελάμβανε επίσης δύο εισιτήρια για μια συναυλία στην οποία δεν πήγαμε ποτέ».
Το 2016 ο John B. Quinn εμπνεύστηκε από τους Vistica και Grubisic και ίδρυσε το αντίστοιχο μουσείο στο Λος Άντζελες, στην καρδιά του Χόλιγουντ, μια πόλη που αφήνει συχνά στο πέρασμά της διαλυμένες σχέσεις.
Τα δύο μουσεία καλούν σήμερα όσους έχουν χωριστεί από ένα αγαπημένο τους πρόσωπο να μοιραστούν κάποιο αντικείμενο καθώς και την ιστορία αυτού που σημάδεψε τη μεταξύ τους σχέση.
Η ύπαρξη ενός τέτοιου μουσείου σίγουρα χωρά περισσότερη και εκτενή συζήτηση. Και αυτό διότι ένας τέτοιος χώρος πολιτισμού δεν διδάσκει μόνο τον τρόπο να αγαπάμε ή να χάνουμε. Δίνει το εισιτήριο να εισβάλει κανείς στους μυστικούς κόσμους άλλων ανθρώπων και να δει πως οι ίδιοι βιώνουν την αγάπη, τη φιλία, τον έρωτα, το θυμό, τη νοσταλγία. Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, επαναπροσδιορίζει το τι είναι κληρονομιά, το τι αξίζει να διασωθεί και να εκτεθεί και τελικά το πώς ορίζεται η τέχνη.
