Ο Αχιλλέας Ψαλτόπουλος μπαίνει στο Κλουβί με τις τρελές

Ως δάσκαλος και καθηγητής μέσα από σχολές σεμινάρια και εργαστήρια έμαθε σε μια ολόκληρη γενιά νέων της Θεσσαλονίκης τι είναι θέατρο και κινηματογράφος. Γνωριστήκαμε ως μαθητής και καθηγητής στην σχολή κινηματογράφου της Parallaxi, καταλήξαμε συνεργάτες και συνεχίζουμε πάνω από όλα να είμαστε καλοί φίλοι. Φέτος με το θέατρο Αναζήτηση παρουσιάζει για πρώτη φορά στην πόλη το «Κλουβί με τις τρελές». Διαβάζοντας τις πρώτες κριτικές και τα σχόλια του κόσμου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φαίνεται ότι φέτος το χειμώνα είναι η χρονιά του.

Ποια ήταν η αφορμή για να κάνεις το Θέατρο Αναζήτηση μιας και είχες κάνει ήδη πράγματα και ήσουν γνωστός στη πόλη;

Αισθάνθηκα την πιεστική ανάγκη να προχωρήσω θεατρικά προς μια πιο μοντέρνα και κατά την γνώμη μου πιο ενδιαφέρουσα και καινοτόμα κατεύθυνση από το τότε θεατρικό γίγνεσθαι της Πόλης μας.

Θα είναι απορία πολλών το γιατί έμεινες στην πόλη εσύ που είχες τα φόντα για καριέρα στην Αθήνα;

Αγαπώ την Θεσσαλονίκη, τους φίλους μου, την μακαρίτισσα την μητέρα μου. Έβλεπα πολλούς αγαπημένους φίλους συναδέλφους να κατηφορίζουν. Οι περισσότεροι έγιναν φίρμες. Εγώ πείσμωσα. Ε, όχι, λοιπόν, εγώ θα αγωνιστώ στην πόλη μου. Έκλεισα, λοιπόν τ’ αυτιά μου στις Σειρήνες Αθηνών κι Εξωτερικού.

εδώ, στην πόλη της Θεσσαλονίκης, ήταν μια θυσία προς μια άλλη πορεία;

Από οικονομική άποψη, ναι. Από καλλιτεχνική, όμως θεωρώ ότι στάθηκα ιδιαίτερα τυχερός. Έκανα μόνο τα πράγματα που πίστευα και μ’ ενδιέφεραν. Έμαθα να ζω και με τα πολλά και με τα λίγα. Δεν έκανα ποτέ φιλίες για προσωπικό συμφέρον ή ανάδειξή μου. Θέλω να πιστεύω πως τελικά έχω κερδίσει τον σεβασμό των συναδέλφων μου κι εδώ και στην Αθήνα.

Ανέβασες πολλά κλασικά έργα αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο τελικά από όλους τους άλλους. Αρκετούς ίσως να ενόχλησαν κάποια. Ακόμα και οι ταινίες που έκανες και προβλήθηκαν σε κάποια φεστιβάλ.

Μ’ ενδιαφέρει η πρόκληση, όχι σαν αυτοσκοπός, και με αποκλεισμένη την χυδαιότητα. Μισώ την σοβαροφάνεια, ίσως γιατί εξακολουθώ να αισθάνομαι σαν σκανδαλιάρικο παιδί. Σίγουρα έχω ενοχλήσει πολλούς. Το «Λουτ» του Τζο Όρτον, στην Κύπρο θεωρήθηκε σκάνδαλο. Από την προβολή της ταινίας μου «Όμορφα Κορίτσια στη Σειρά» έφυγε μέλος της Κριτικής Επιτροπής, γιατί δεν άντεχε τη θέασή της. Το μεικτό μου θέαμα «Dreams (Όνειρα)» στη Λισσαβόνα, θεωρήθηκε the talk of the town, αλλά εδώ μόνο που δεν έπαθαν συγκοπή όταν το είδαν. Ε, τι να κάνουμε;! Η Τέχνη μπορεί και να σοκάρει μερικές φορές, αν είναι για το καλό μας.

Έρχεσαι λοιπόν φέτος με μια παράσταση έκπληξη, «Το κλουβί με τις τρελές». Έχεις κάνει παρόμοια παραγωγή σε μέγεθος;

Και μεγαλύτερες. Ενδεικτικά αναφέρω: «Μπ όπως Μπέκετ: Το όνομα της Ιστορίας» μεικτό θέαμα 5,5 ωρών, «Ο Βασιλιάς Υμπύ», «Τα πρώτα γυρίσματα του Ζωρζ Μελιές στο Ατελιέ Λήψεων του Μοντρέιγ Σου Μπουά»….

Δεν φοβήθηκες μέσα στη κρίση την διαχείριση μιας τόσο δύσκολης παράστασης;

Φυσικά, αλλά έμαθα να είμαι ριψοκίνδυνος. Ακριβώς λόγω της γενικής κατήφειας και μιζέριας που επικρατεί, ήθελα να προσφέρω στον κόσμο μια ανάσα γέλιου και πλούσιου θεάματος. Ήταν ο δικός μου τρόπος να τους πω «όλοι μαζί θα το ξεπεράσουμε κι αυτό. Μη μας στερήσουν και το χαμόγελο. Γι αυτό Πλατεία και Σκηνή, στο τέλος, γινόμαστε ένα.»

Είναι επίσης και το θέμα του. Ήταν και αυτό ένα ρίσκο. Δηλαδή ότι μπορούσε να διώξει ένα πιο κλασσικό ίσως κοινό. Επίσης ο δικό σου ρόλος θα μπορούσε να σε εκθέσει. Ούτε αυτό φαίνεται να σε φοβίζει, το τσαλάκωμα;

Οι στενόμυαλοι ας απέχουν. Είναι έργο κατά του σεξισμού, του ρατσισμού και του σεβασμού της προσωπικότητας του άλλου. Το βρίσκω τελείως επίκαιρο. Όσο για μένα, το είπα και πιο πριν: μισώ την σοβαροφάνεια. Λατρεύω τον Αλμπέν ή Μπι-Μπίν που υποδύομαι, γιατί είναι γνήσιος και αληθινός στα όλα του.

Πάντα στα έργα σου έχεις κάποιους σταθερούς συνεργάτες αλλά σου αρέσει να έχεις και πολύ νέους ανθρώπους. Και εδώ δεν πάς εκ του ασφαλούς.

Ουαί κι αλλοίμονο, αν δεν δώσουμε εμείς οι πιο παλιοί ευκαιρίες στους πιο νέους να δείξουν την αξία τους. Θα καταλήξουμε να είμαστε ένα Θέατρο Γηροκομείο. Και δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η ιδέα. Άλλωστε από την ζωντάνια, το σφρίγος και τις ανησυχίες τους κερδίζουμε και ‘μεις πολλά.

Πες μας λίγα λόγια για το έργο.

Στο Σαιν Τροπέ της Κυανής Ακτής, ο Ζωρζ διευθύνει το πολυτελές nightclub «Το Κλουβί με τις Τρελές», στο κεντρικό show του οποίου, πρωταγωνιστεί ο Αλμπέν, σαν Drag Queen, με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Ζα-Ζά Napoli. Οι δυο τους είναι ζευγάρι εδώ και δεκαπέντε χρόνια. Η απόφαση του γιου του Ζωρζ, Λωράν, να παντρευτεί την Μυριέλ, κόρη συντηρητικού Βουλευτή του Αγροτικού Χριστιανο-σοσιαλιστικού Κόμματος, θα ταράξει συθέμελα την ρουτίνα τους. Όταν δε, καταφθάνουν και οι υποψήφιοι συμπέθεροι Καμίλ και Εντουάρ Ντιελαφουά, η μια παρεξήγηση φέρνει την άλλη, το γέλιο ρέει άφθονο, ενώ τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, όταν εμφανίζεται και η φυσική μητέρα του Λωράν, η Σιμόν, πρώην showgirl των Φολί Μπερζέρ, που είναι τώρα παντρεμένη με Πρόεδρο μεγάλης Αφρικανικής Χώρας. Από κοντά και οι παπαράτσι αποφασισμένοι να απαθανατίσουν το… σκάνδαλο!

Τι θέλει να μας πει το έργο σήμερα και γιατί επέλεξες να το κάνεις αυτή την συγκεκριμένη περίοδο.

Κατά κάποιο τρόπο είναι επετειακή παράσταση. Πρόκειται για την 90^η σκηνοθεσία μου. Το ανέβασμά του με απασχολούσε χρόνια. Αισθάνθηκα πως δεν σήκωνε άλλη αναβολή. Ευτυχώς έχω εξαίρετους ηθοποιούς (15) και συνεργάτες γύρω μου, που πίστεψαν στο εγχείρημα.

Πως θα το χαρακτήριζες; Είναι μια κωμωδία αλλά, σαφώς με πολλά σοβαρά μηνύματα.

Ζουμερή Σάτιρα Ηθών. «Το Κλουβί με τις Τρελές» είναι μια σάτιρα ορόσημο του σεξισμού και των ηθών, ιδιαίτερη επίκαιρη σήμερα, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη στην εκσυγχρονισμένη της εκδοχή.

Ποιες οι μέχρι τώρα αντιδράσεις του κόσμου. Σου είπαν κάτι περίεργο;

Το κοινό φεύγει ως επί το πλείστον ενθουσιασμένο και με εξαιρετικά καλή διάθεση. Είναι σαν να έφαγαν ένα νοστιμότατο γλυκό. Άλλωστε αυτό φαίνεται και στα παρατεταμένα χειροκροτήματα του φινάλε. Φυσικά υπάρχουν και λιγοστές αρνητικές αντιδράσεις. Λόγω του θέματος, υποθέτω.

Πάντως είναι από τις παραστάσεις που ακούγονται και είναι στην πρώτη γραμμή. Αυτό σε δικαιώνει. Ο κόσμος είχε ανάγκη την κωμωδία. Είχε ανάγκη το κλουβί;

Έτσι φαίνεται. Χαίρομαι που ανταποκρινόμαστε στις προσδοκίες τους. Τα συνεχή γέλια τους είναι η καλύτερη ανταμοιβή μας. Το γεγονός μας δίνει κι εμάς κουράγιο να συνεχίζουμε.

Ο Αχιλλέας Ψαλτόπουλος, συγγραφέας, ηθοποιός, σκηνοθέτης και δάσκαλος που άνοιξε δρόμους εδώ και δεκαετίες με τις δουλειές του στη Θεσσαλονίκη έφυγε απόψε το βράδυ. Καλό του ταξίδι.