Τίνα: Μια ματιά στο ντοκιμαντέρ που άνοιξε την αυλαία του 23ου ΦΝΘ

Η ταινία ξεκινάει με ένα εντυπωσιακό πλάνο από μια συναυλία σε ένα κατάμεστο στάδιο. Η Τίνα Τέρνερ εμφανίζεται στη σκηνή. Βλέπουμε το χαρακτηριστικό χτένισμα της, το ντύσιμο της, το εκστασιασμένο πλήθος και μετά ξεκινάει με το τραγούδι Ask me how I feel.

Όλοι ξέρουμε την ιστορία της Τίνα Τέρνερ. Το 1981 μέσα από μια αφοπλιστική συνέντευξη στο περιοδικό People η ίδια η Τέρνερ αποφάσισε να την αφηγηθεί όσο σκληρή κι αν ήταν.

Μέσα στη δόξα και στην επιτυχία της κρυβόταν μια απίστευτη ιστορία μιας ενδοοικογενειακής κακοποίησης.

Στη συνέχεια το 1993 έγινε ταινία (το What’s love got to do with it), μια αρκετά καλή ταινία με την Άντζελα Μπάσετ, μια εξαιρετική πρωταγωνίστρια που είχε δίκαια φτάσει τότε και στην πεντάδα των Όσκαρ. Φτάνοντας στο 2021 το ντοκιμαντέρ των Ντάνιελ Λίντσεϊ και Tι-Τζει Μάρτιν λειτουργεί σαν μια ολοκληρωμένη και αναδρομική βιογραφία μιας από τις πιο επιδραστικές καλλιτέχνιδες των τελευταίων 60 χρόνων. Με μια καριέρα που ξεκίνησε στα 60s και ένα θεαματικότατο come back στα 80s μετά την πολύ σκληρή μάχη που έδωσε για να αποδεσμευτεί πλήρως από τον Αϊκ Τέρνερ.

Ωστόσο το ντοκιμαντέρ για την ίδια την Τέρνερ έχει και μια άλλη διάσταση καθώς λειτουργεί καθαρτήρια αποδεσμεύοντας πλήρως την ίδια την ιστορία της από πάνω της. Η λειτουργία αυτή γίνεται σε μια καθοριστική στιγμή, με το #metoo να αποτελεί μια από τις προμετωπίδες των ανθρώπων της καλλιτεχνικής βιομηχανίας στην Αμερική και διαμορφώνοντας μια νέα αφήγηση και μια διαφορετική και πιο υποστηρικτική διάσταση για τα θύματα κακοποιητικών συμπεριφορών.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η Τίνα Τέρνερ αποτελεί πλέον ένα ξεχωριστό σύμβολο. Μίλησε ανοιχτά για την ιστορία της σε μια εποχή που δεν υπήρχαν αντίστοιχες κινηματικές και υποστηρικτικές δράσεις για τις κακοποιημένες γυναίκες – αντιθέτως κάποιες αρνητικές συμπεριφορές και αντιλήψεις αντιμετωπίζονταν μάλλον με περισσότερη ανεκτικότητα από το σύνολο της βιομηχανίας αλλά και τα media.

Η Τίνα ωστόσο είχε το θάρρος να εκτεθεί, να μιλήσει ανοιχτά ώσπου η δυσάρεστη ιστορία της κακοποιήσης της γύρισε ανάποδα και αποτέλεσε για τα media σχεδόν παράλληλο θέμα προβολής συνδέοντας την πάλι με ένα παράδοξο τρόπο με τον Aϊκ και αυτό συνέβαινε παράλληλα με την εξαιρετική σόλο καριέρα της.

Ευτυχώς η ταινία το σχολιάζει αυτό και δίνει την ευκαιρία στην ίδια την Τέρνερ να δώσει κάποιες εξηγήσεις για το πως συνέβη χωρίς να ευθύνεται η ίδια.

Πέρα από το θάρρος να μιλήσει ανοιχτά για την δυσάρεστη πτυχή της οικογενειακής ζωής της η Τέρνερ ήταν φαινόμενο καθώς ήταν μια Αφροαμερικάνα τραγουδίστρια που κατάφερε να γεμίζει στάδια και να κάνει χιλιάδες ανθρώπους να πάλλονται στον ρυθμό των επιτυχιών της σε μια εποχή που οι Αφροαμερικανοί μουσικοί δεν είχαν την ανάλογη προβολή από τα media (όπως συμβαίνει τώρα μετά από δεκαετίες διεκδικήσεων και αγώνων από τους ίδιους).

Σε επίπεδο αφήγησης ο θεατής που θα ήθελε να μάθει τα πάντα για την συγκεκριμένη καλλιτέχνιδα πραγματικά έχει την ευκαιρία μέσα από αυτή την ταινία να δει και να ακούσει ενδιαφέροντα ντοκουμέντα αρχειακού υλικού αλλά και συνεντεύξεις ανθρώπων που έζησαν και συνεργάστηκαν με την Τέρνερ, όπως και την ίδια την καλλιτέχνιδα σε μια μακροσκελή συνέντευξη με αρκετά εξομολογητικό χαρακτήρα για όσα έζησε.

Είναι ευτύχημα ότι η ταινία δεν στέκεται με αγιογραφική διάθεση και δεν βάζει κανένα φωτοστέφανο στο κεφάλι της Τίνα Τέρνερ παρά την αντιμετωπίζει με αγάπη και σεβασμό (ωστόσο υπερβολικά αρκετό) για αυτά ακριβώς που ήταν αναδεικνύοντας τα αρνητικά κοινωνικά στερεότυπα, τον μισογυνισμό, τον ρατσισμό, την πατριαρχία, με τα οποία συγκρούσθηκε η ίδια για να καταφέρει να αναδείξει το ταλέντο της.

Φτάνοντας λοιπόν στο σήμερα δίκαια η Τίνα Τέρνερ αποτελεί έναν μύθο τόσο για τα γυναικεία κινήματα, όσο για τους Αφροαμερικάνους αλλά και για την ποπ-ροκ μουσική βιομηχανία.

Η Τίνα Τέρνερ ενέπνευσε πολλές διαφορετικές γενιές ανθρώπων και όπως φαίνεται μέσα από την ιστορία της θα συνεχίσει να το κάνει και δικαίως. Γιατί όπως αναφέρει σε ένα από τα μεγαλύτερα σουξέ της είναι simply the best.