Τρία πράγματα που μου άρεσαν στην Αθήνα

1) Ένα μουσείο πρότυπο

Οι Κυκλάδες και το Φως τους ως τόπος έμπνευσης για το εντυπωσιακό καφέ και το υπέροχο πωλητήριο του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης. Το concept για το νέο Cycladic Café είναι βασισμένο στις λιτές γραμμές των Κυκλάδων και της τέχνης τους. Η πραγματικά σπουδαία δουλιά Kois Associated Architects με πηγή έμπνευσης τη συλλογή της Κυκλαδικής Τέχνης του Μουσείου, δίνει στο Φως τη δυνατότητα να καθορίσει τον τρόπο που νοιώθεις την ζεστασιά του. Μαζί με τη βλάστηση ολοκληρώνεται η αίσθηση ενός μυστικού κήπου στην καρδιά της πόλης. Με ένα υποβλητικό αέρινο στέγαστρο-γλυπτό του Στέλιου Κόη, και τον ιδιαίτερο φωτισμό με την υπογραφή της Ελευθερίας Ντεκώ. Η αίσθηση ολοκληρώνεται με τους μαρμάρινους πάγκους και τα φυτά που φτάνουν μέχρι την οροφή του Αιθρίου. Υπεύθυνη για το αποτέλεσμα του κήπου, τη μελέτη και  την επίβλεψη της Doxiadis+, η Αγγελική Μαθιουδάκη, Αρχιτέκτων, Αρχιτέκτων Τοπίου.

Το πιο μοντέρνο και στιλάτο καφέ Μουσείου στην Ελλάδα των τελευταίων χρόνων ένα δείγμα λιτότητας και κομψότητας, εναρμονισμένο απόλυτα με το ανακαινισμένο πωλητήριο, με δώρα και αναμνηστικά σπάνιας αισθητικής που μπορείς να περιεργάζεσαι σε ένα άρτια μελετημένο χώρο δυο επιπέδων. Πραγματικό κομψοτέχνημα που θα το ζήλευαν τα μουσεία όλου του κόσμου.

2) Η διαρκής γοητεία της αστικής ομορφιάς

Για το Zonars άκουσα και διάβασα όλη τη φιλολογία που κυκλοφόρησε τον τελευταίο μήνα. Όμως είναι άλλο να διαβάζεις και να ακούς και άλλο πράγμα να πράγμα να βιώνεις αυτή την εξαιρετική αισθητικά αναβίωση ενός στεκιού που αποτέλεσε την επιτομή του αστικού θρύλου μιας πόλης. Πατώντας στην ιστορία, το απαράμιλλο στιλ και το αεράκι των κλασικών θαμώνων του που επιζητούν ακόμα και σήμερα λίγη ευγένεια παλαιού καιρού, μια περιποίηση που σε κάνει να νοιώθεις υπέροχα στις βελούδινες στόφες του καναπέ, το λουλούδια στα μεγάλα βάζα, τις βαριές κουρτίνες που τραβιούνται τα απογεύματα. Αν αφήσεις πίσω την προκατάληψη, την όποια πόζα κυκλοφορεί, το αποδεκτό για το χώρο κοινωνικό θέατρο που μοιάζει συχνά να παίζεται μπροστά σου, έχεις ένα μοναδικό στέκι που θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιαδήποτε μεγαλούπολη του κόσμου και να αποτελεί αντικείμενο πόθου. Ο Ζωνάρας θα ήταν περήφανος πιστεύω που το δημιούργημα του ζει και βασιλεύει με τέτοιο εντυπωσιακό τρόπο.

3) H Μαρίνα στα σύννεφα

Τη Μαρίνα Μπιρδιμίρη την ξέρω. Είναι φίλη μου. Όταν είδα τις εικόνες της έκθεσης της στη γκαλερί Σκουφά ένοιωσα σαν να μας έκανε μόλις ένα σπουδαίο δώρο. Το δώρο μιας ωραίας παραίσθησης που όλοι χρειαζόμαστε. Ενός ονειρικού ταξιδιού στα σύννεφα. Μέσα από την κλεφτή ματιά ενός φινιστρινιού αεροπλάνου. Τη στιγμή που σκίζει τον ουρανό και αφήνει πιο κάτω από το επίπεδο του βλέμματος τα βαμβακένια σύννεφα. Εκεί επάνω σε αυτό το σκηνικό ονείρου που έκλεψε με τη φωτογραφική της μηχανή τοποθέτησε διαβάτες, ποδηλάτες, κεραίες τηλεόρασης, καράβια και το Μύρτακι της. Και δημιούργησε σύμπαντα μαγικά! Η πιο φευγάτη έκθεση που είδα τελευταία είναι αυτές τις μέρες στην Αθήνα. Μην τη χάσετε.