Winona: Η νέα ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη ήταν μια ευχάριστη στιγμή στο 60ο ΦΚΘ
Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες της ταινίας έχουν περίσσευμα ταλέντου.
Η πέμπτη ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη αποτελεί μια από τις ευχάριστες στιγμές του φετινού Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου. Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε μια παραλία της Άνδρου με μια παρέα από τέσσερα νεαρά κορίτσια να κάνουν μια τελευταία (;) βουτιά τους στη μαγεία του καλοκαιριού η Winona μοιάζει να είναι μια ταινία γεμάτη με στιγμές, σαν φωτογραφίες από διακοπές και εκείνης της αβάσταχτης επιθυμίας που θέλει – αν ήταν εφικτό- όλη αυτή η θερινή μέθεξη να κρατήσει για πάντα, γεμάτη με όνειρα, πλάκες, αστεία, επιθυμίες, έρωτες, χαμένες ευκαιρίες, καημούς, τραγούδια. Όλα αυτά τα στοιχεία άλλωστε αποτελούν το σεναριακό υλικό της ταινίας. Οι όποιοι συμβολισμοί μπορούν να κρύβονται σε μια τέτοια ιστορία όσο σύνθετοι (ή ψυχαναλυτικοί) κι αν είναι για τους τέσσερις γυναικείους χαρακτήρες με βάση το plot twist του φινάλε και την απόμακρη παρουσία ενός εξοχικού που μοιάζει να παρακολουθεί αδιάκοπα τα κορίτσια οδηγούν πάντα σε ειλικρινείς εξομολογήσεις και απόλυτα ανθρώπινες και φορτισμένες συγκινησιακά καταστάσεις που συμβαίνουν πάντα στον ίδιο χώρο της παραλίας.
Ο Boy μοιάζει και είναι αρκετά ώριμος κινηματογραφικά και δεν φοβάται να ζήσει αυτές τις ανθρώπινες στιγμές, που ο ίδιος σκηνοθετικά φτιάχνει, μαζί με τις ηρωίδες του. Η μοναδική επισήμανση ίσως να αφορά στην επανάληψη καταστάσεων, στοιχείο που ίσως δεν χρειαζόταν καθώς κάνει αισθητή σε κάποια σημεία την διάρκεια της ταινίας.
Οι τέσσερις πρωταγωνίστριες της ταινίας έχουν περίσσευμα ταλέντου, είναι απολαυστικές (ειλικρινά αν υπήρχε διαγωνιστικός χαρακτήρας στο λεγόμενο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου θα ήταν δίκαιη η μοιρασιά του βραβείου γυναικείας ερμηνείας στις Ανθή Ευστρατιάδου, Ηρώ Μπέζου, Σοφία Κόκαλη, Δάφνη Πατακιά) και πάνω από όλα έχουν απόλυτη εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη τους τολμώντας να παίξουν, να πειραματιστούν ή να δημιουργήσουν λεπτομέρειες των χαρακτήρων τους. Τα κορίτσια έχουν φτιάξει μια κοινή γλώσσα επικοινωνίας, μοιράζονται δικά τους πράματα, ξεφεύγουν από τυχόν στερεότυπα, δημιουργούν σε αυτή την ανοιχτή παραλία έναν ιδιότυπο δημόσιο και ταυτόχρονα απόλυτα προσωπικό (ιδιωτικό) χώρο, φλερτάρουν με το φαινομενικά παραδεισένιο τοπίο της φύσης αλλά κατά βάθος μέσα από αυτή την διαδικασία δείχνουν να λειτουργούν τελετουργικά αποχαιρετώντας τον κόσμο της αθωότητας και να οδηγούνται σε μια βαθύτερη συνειδητοποίηση ωρίμανσης. Στις αρετές της ταινίας φυσικά η εξαίσια φωτογραφία του Σίμου Σαρκετζή όπως και η όμορφη μουσική που γράφουν ο Boy και η Δεσποινίς Τρίχρωμη.
