«Ζέστη, δάκρυα και ιδρώτας» – Εργαζόμενοι σε beach bars μιλούν για το δικό τους καλοκαίρι

Ώρες ατελείωτες κάτω από τον ήλιο, “πάνω – κάτω” στους ξύλινους διαδρόμους με την άμμο να καίει, καθημερινή συναναστροφή με πελάτες κάθε φουρνιάς, που αν δεν καθίσουν κάτω από την ομπρέλα που θέλουν – εκεί που σκάει το κύμα, μπορούν να σου κάνουν την ημέρα… κόλαση.

Όλοι μας έχουμε συνδυάσει τα beach bars με την χαλάρωση, την καλοπέραση, τα δροσερά cocktails, τη δυνατή μουσική και φυσικά, την αλμύρα της θάλασσας. Όμως, η εμπειρία των εργαζομένων σε αυτά αποτελεί μία τελείως διαφορετική υπόθεση, που πολλές φορές μπορεί να καταλήξει… άδοξα.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ιστορίες από beach bars έχουν πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις της θερινής επικαιρότητας – ας επαναφέρουμε στη μνήμη μας τον σάλο του περσινού καλοκαιριού, με τις συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα που επικρατούσαν σε beach bar στη Ρόδο, όπου σερβιτόροι έκαναν βουτιές για να εξυπηρετήσουν τους πελάτες σε ξαπλώστρες – κρεβάτια που ήταν τοποθετημένα μέσα στη θάλασσα.

Φέτος, φλέγον ζήτημα αποτελούν οι ελάχιστες τιμές για κατανάλωση και οι χρεώσεις στις ξαπλώστρες των beach bars, οι οποίες μπορεί να ξεκινούν από 10 – 20 ευρώ σε μέρη όπως η Χαλκιδική και καταλήγουν να… ξεφεύγουν, φτάνοντας μέχρι και τα 200 ευρώ στα δημοφιλέστερα νησιά της χώρας, όπως η Μύκονος και η Σαντορίνη.

Εργαζόμενοι αναλύουν στην Parallaxi τo πώς είναι να δουλεύεις σε beach bar, τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν, τα… ευτράπελα με τους πελάτες, αλλά και τα θετικά της δουλειάς:

#1: «Υποδοχή που… κουβαλάει ξαπλώστρες»

Εργάζομαι εδώ και δύο καλοκαίρια ως υποδοχή σε beach bar, με τις βασικές μου αρμοδιότητες να είναι η εξυπηρέτηση των πελατών στο πού θα καθίσουν στην παραλία αλλά και μία γενικότερη επίβλεψη στο πώς λειτουργεί η παραλία. Αυτό που αποκαλούν και “γλάστρα”, σε καμία περίπτωση δεν ισχύει στην εργασία σε ένα beach bar, όπως πολλοί μπορεί να έχουν στο μυαλό τους για τα bars και τα κλαμπς.

Παρά το ότι οι δικές μου αρμοδιότητες περιορίζονται στα παραπάνω που ανέφερα, αποτελεί πλέον καθημερινή συνθήκη να χρειάζεται να αναλαμβάνω ευθύνες από άλλα πόστα για την καλύτερη λειτουργία της παραλίας. Τακτοποιώ και κουβαλάω ξαπλώστρες, μαζεύω τραπέζια και βοηθάω τα παιδιά στο PDA για άτομα που θέλουν να παραγγείλουν και μπορεί να μην τους έχουν εντοπίσει. Όλες αυτές οι αρμοδιότητες και ειδικά σε τόσο μεγάλο βαθμό που έχει καταλήξει πλέον να γίνεται, δεν μπορούν να ανήκουν στο πόστο μου γιατί πολύ απλά και εγώ θα φτάσω σε σημείο να μην κάνω τη δουλειά μου σωστά – για παράδειγμα, να έρθει ένας πελάτης και να με περιμένει στην υποδοχή, ενώ εγώ μαζεύω τραπέζια. 

Στις δυσκολίες της δουλειάς πρωταγωνιστούν φυσικά οι πολλές ώρες κάτω από τον ήλιο που σε ζαλίζουν και το περπάτημα πάνω κάτω στην ζέστη και στην άμμο. Όταν περνάει το 8ώρο και φεύγεις από την παραλία, είσαι – τουλάχιστον – εξαντλημένος. Επίσης, λόγω του ότι είμαι μία κοπέλα στα 50 κιλά και μικροκαμωμένη, όταν αναγκάζομαι και κουβαλάω όλη μέρα ξαπλώστρες και καρέκλες – ενώ δεν είναι η δουλειά μου κιόλας! – είναι επόμενο να έχω μία έξτρα κούραση και φυσικά πλέον δεν λείπουν τα προβλήματα και ο πόνος στη μέση… 

Η επαφή με τους πελάτες είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο από μόνο του! Σε γενικές γραμμές είναι καλή, αλλά σχεδόν καθημερινά υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Πολύ συχνά με ειρωνεύονται ή με αγνοούν όταν μπαίνουν στο μαγαζί γιατί η ξαπλώστρα που τους έβαλα να κάτσουν δεν τους αρέσει. Οι θαμώνες ειδικά, που έρχονται κάθε μέρα, περιμένουν να έχουν ειδική μεταχείριση. Αν κάποια μέρα αργήσουν και έχουν κάτσει στην συνηθισμένη ξαπλώστρα τους άλλοι πελάτες, οριακά περιμένουν από εμένα να διώξω τους ανθρώπους από τη θέση τους για να κάτσουν αυτοί.

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει με ύφος: “Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;” ή “Κοπέλα μου είσαι χαζή;”. Πολλές φορές έχω μαλώσει με πελάτες γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν την πολιτική του μαγαζιού – η οποία να σημειώσω ότι δεν είναι παράλογη! Μπορώ να διαφωνήσω και να δεχτώ τα παράπονα μέχρι έναν βαθμό. Αυτό που με βγάζει εκτός εαυτού είναι όταν δεν με σέβονται πρώτα από όλα ως άνθρωπο, αρχίζουν να γίνονται αγενείς και να με βρίζουν για… μία ξαπλώστρα, λες και εγώ δεν κάνω απλά τη δουλειά μου εκεί πέρα.

Ας σοβαρευτούμε, it’s not that deep!»

– Ειρήνη

#2: «Η επαφή με τους πελάτες είναι ο λόγος που σταμάτησα το σέρβις»

«Μέχρι πέρυσι, ήμουν σερβιτόρα, έπαιρνα μόνο παραγγελίες και πληρωνόμουν. Δεν με άφηναν να πιάνω δίσκο! Γενικά, ήμουν τυχερή γιατί είχα πολύ καλό εργοδότη, υπήρχε σειρά και τάξη στη δουλειά. Παραδόξως, δεν με έβαζαν να κάνω πράγματα που δεν ήταν στις αρμοδιότητες μου. Τα είχαμε όλα μοιρασμένα για όλους. Βέβαια όπως παντού, η δουλειά σε beach bar και ειδικά σε ένα τουριστικό νησί, όπως αυτό της Ζακύνθου, είχε και τα αρνητικά του. Οι βασικές δυσκολίες που αντιμετώπιζα ήταν η αφόρητη ζέστη, σε συνδυασμό με τις ιδιοτροπίες των πελατών. Και φυσικά, το 7/7 χωρίς ρεπό.

Είχα πάθει ένα ατύχημα με μηχανάκι τον Αύγουστο και έλεγα «Θεέ μου επιτέλους θα κάτσω σπίτι 10 μέρες» . Το δυσκολότερο πράγμα είναι το ψυχολογικό. Κάθε μέρα, 9-10 ώρες, χωρίς διάλειμμα, να εξυπηρετείς τον κάθε ξένο που έχει έρθει για διακοπές, να ζηλεύεις που τους βλέπεις… Φυσικά υπήρχε και η κακή συνεργασία με τον μπάρμαν, έντονοι χαρακτήρες και οι δυο, με αποτέλεσμα να τσακωθούμε έντονα και να μην μιλάμε όλο το καλοκαίρι! 

Βέβαια την πρώτη χρονιά που είχε ανοίξει το beach bar, είχε έλλειψη στο προσωπικό, οπότε ήμασταν δύο σερβιτόρες που τα κάναμε… όλα.  Μας έπαιρνε μια-μιάμιση ώρα μόνο για να τελειώσουμε με όλες τις δουλειές, μαχαιροπήρουνα, σκούπισμα, τύλιγμα και ό,τι άλλο χρειαζόταν για να δουλέψει σωστά το μαγαζί. Ένα παράλογο που έπρεπε να κάνω, ήταν να σκάβω με την τσουγκράνα την άμμο για να φαίνεται πιο όμορφη, στρωμένη… 

Η επαφή με τους πελάτες είναι ο λόγος που σταμάτησα το σέρβις. Δεν ζητάω να σεβαστείς τον σερβιτόρο επειδή είναι σερβιτόρος. Ζητάω να με σεβαστείς ως άνθρωπο και συνάνθρωπο σου. Συνηθισμένη κατάσταση όταν τους λέγαμε ότι χρεώνουμε τις ξαπλώστρες η απάντηση τους ήταν «Μα καλά που είμαστε; Στην Μύκονο;» 

Ιδιοτροπίες του τύπου: «Πού να κάτσω για να έχει ήλιο ο άντρας μου και εγώ όχι;». Έχω 100 πράγματα στο κεφάλι μου και πρέπει να βολέψω εσένα που θες μισή σκιά και μισό ήλιο! 

Το ακόμα πιο σύνηθες και τελειωτικό χτύπημα: να φεύγουν χωρίς να με πληρώσουν. Ο ένας στους 10 θα ξεχαστεί, όχι όμως και οι 10. Μια φορά έφυγε ένα τραπέζι 80€ λογαριασμό, ξανά ήρθε σε μερικές ημέρες, αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν είναι αυτοί. Τους ρώτησα με τρόπο και μου έκαναν επίθεση «ΟΧΙ δεν ήμασταν εμείς εδώ ξανά» .  Και τελικά, τα πλήρωσα όλα από την τσέπη μου… όπως κάθε φορά. Όταν μου μιλούσαν υποτιμητικά και με ύφος, έλεγα στον εαυτό μου: «Τι κάνω εγώ εδώ πέρα; Ποια είμαι για να μου μιλάνε έτσι; Και ποιοι είναι αυτοί;». 

Τα θετικά της συγκεκριμένης δουλειάς είναι τα ΛΕΦΤΑ! Ήμουν τυχερή γιατί είμαι από το συγκεκριμένο νησί και έμενα στο πατρικό μου. Δεν είχα την εμπειρία του να μου προσφέρουν σπίτι σε σεζόν. Το μεροκάματο είναι πολύ καλό, ανάλογα τι συμφωνία θα κάνει ο καθένας. Και φυσικά μετά έρχονται τα tips που είναι πάντα ένα κίνητρο να είσαι καλύτερος στη δουλειά σου γιατί αποτελούν μεγάλη βοήθεια. Και τέλος, η επαφή με τον κόσμο, παρά τα κακά του, έχει και θετικά! Κοινωνικοποιείσαι, έρχεσαι κοντά με συνεργάτες αλλά και με τουρίστες, κάτι που πολλές φορές μπορεί να δημιουργήσει σημαντικές γνωριμίες».

 – Βαλεντίνα

#3: «Καθόμαστε ακίνητοι και πάλι ιδρώνουμε»

«Εργάζομαι τα τελευταία δύο χρόνια σε beach bar, ως σερβιτόρος. Η κύρια αρμοδιότητά μου είναι να πηγαίνω τις παραγγελίες στους πελάτες. Ωστόσο, καθημερινά, λόγω έλλειψης προσωπικού στο μαγαζί, αναλαμβάνονται και έξτρα καθήκοντα και ευθύνες. Φροντίζω το μπαρ, ελέγχω αν υπάρχει πάγος, πετάω τα σκουπίδια της ημέρας, στήνω και ξεστήνω ομπρέλες. Αυτά είναι λίγα από τα πράγματα που δεν ανήκουν στις αρμοδιότητές μου, όμως τα κάνω καθημερινά και φυσικά (!) δεν πληρώνομαι επιπλέον για αυτά.

Η δουλειά δεν έχει ιδιαίτερη δυσκολία από μόνη της. Αν έχεις δουλέψει σέρβις στη ζωή σου, ξέρεις πώς να κινηθείς και σε μία παραλία. Όμως αυτό που δεν αντέχεται, ειδικά τις πρώτες εβδομάδες, που ακόμα το σώμα δεν έχει συνηθίσει, είναι η ζέστη και ο ήλιος. Πολλές φορές, μπορεί να καθόμαστε ακίνητοι, χωρίς να μετακινούμαστε και πάλι να ιδρώνουμε, ειδικά με τις θερμοκρασίες που φτάνουν στο “κόκκινο” τα τελευταία καλοκαίρια! Βέβαια, παρά το γεγονός ότι η δουλειά του σέρβις δεν με δυσκολεύει, ομολογώ ότι όταν συνδυάζεται με όλες τις έξτρα συνθήκες που προσδίδονται, η κούραση είναι απερίγραπτη και μετά δεν έχω κουράγιο για τίποτα – ούτε για μία μπύρα με τους φίλους μου το βράδυ. Το -όχι και πολύ-  αστείο είναι ότι η αρχική συμφωνία μου για φέτος το καλοκαίρι ήταν να κάνω 2-3 μεροκάματα και τέλος. Όμως, έχω καταλήξει να βρίσκομαι στην παραλία 5/7 και πολλές φορές η δουλειά να με κρατάει εκεί μέχρι τις 12 το βράδυ, μιας και κάθομαι για να βοηθήσω στο συμμάζεμα και στο ξε-στήσιμο. 

Οι περισσότεροι πελάτες δείχνουν κατανόηση και σέβονται τη δουλειά μας. Όταν υπάρχουν αυτές οι συνθήκες, υπάρχει ένα γενικότερο καλό κλίμα και ανάμεσα σε εργαζόμενους – πελάτες, αλλά και ανάμεσα στο προσωπικό. Δεν θα γκρινιάξουμε ο ένας στον άλλον για τον τύπο που μας φώναξε ή μας μίλησε απότομα, οπότε και εμείς κάνουμε τη δουλειά μας πιο ευχάριστα.

Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Φυσικά, υπάρχουν οι γκρίνιες, τα παράπονα και τα “Άντρα θέλω, τώρα τον εθέλω!”. Εκτός από αυτά τα συνηθισμένα, υπάρχουν όμως και οι πελάτες που είναι λες και προσπαθούν να σου κάνουν τη ζωή μαρτύριο… Φεύγουν και έχουν γεμίσει τον τόπο με σκουπίδια, τα οποία είναι πεταμένα διάσπαρτα δεξιά και αριστερά από τις ξαπλώστρες, λες και έχουν βομβαρδίσει τον τόπο.  Είναι φυσικά δουλειά μου να τα συμμαζέψω, αλλά αν δεν το κάνω εγκαίρως – που ας είμαστε ειλικρινείς, πολλές φορές δεν γίνεται, λόγω του φόρτου εργασίας που υπάρχει! – ο επόμενος που θα κάτσει εκεί βρίσκει τον χώρο ένα… μαύρο χάλι».

– Παναγιώτης