Μαλβίνα Κάραλη: «Εκείνη γνώριζε καλύτερα»

«Πρώτη απ’ όλους εγώ το ξέρω πως κάνω την έξυπνη και πως είμαι τσάμπα μάγκας και πάντα θα είμαι τσάμπα μάγκας.»

«Τα έχω όλα, χόρτασα αγάπη!», παραφράζω τα λόγια της αγαπημένης μου Μαλβίνας Κάραλη, η οποία σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή. 

Το πραγματικό της όνομα ήταν Μαρία Σακκά. Υπήρξε συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και παρουσιάστρια τηλεοπτικών εκπομπών, ένα πλάσμα πολυτάλαντο- μια πολυσχιδής γυναίκα. 

Πέρασαν είκοσι χρόνια και το κενό της είναι αναντικατάστατο. Που είσαι Μαλβινάκι να δεις ποια/ος είναι και πως ζει η Νεοελληνίδα και ο Νεοέλληνας; 

Αναρωτιέμαι συχνά για το τι θα μας έσουρνες και δικαίως! Λείπεις, λείπουν τα μαύρα σου κοντά μαλλιά, τα γαλανά σου μάτια, το κόκκινο κραγιόν, μα πάνω από όλα λείπει εκείνη η ντομπροσίνη στο λόγο σου, η καμουφλαρισμένη αλητεία του “Κολλεγίου Αθηνών”!

Η Μαλβίνα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης στα πρώιμα χρόνια της ανηλικότητάς μου, σε εκείνη την περίοδο που εναγωνίως αναζητάς έμπνευση και δύναμη έξω από εσένα, καθώς εσύ αισθάνεσαι ακόμη χαμένη/ο/-ος. Στα μάτια μιας έφηβης, η οποία αναζητά φως μέσα στο σκοτάδι, τα είχε όλα: διαμόρφωσε τα πράγματα βάσει της δίκης της πραγματικότητας, έζησε αυθεντικά μακριά από την υπηρεσία της διπλωματικής συμπεριφοράς και των κούφιων λέξεων, με μόνο πλοηγό το είναι της. Συνδύαζε την διανοητή ευστροφία, τη δεινή ρητορεία, το πηγαίο χιούμορ και την αιωνία θηλυκότητα.

Σίγουρα, στις ημέρες μας κάποιες από τις πεποιθήσεις που εξέφραζε φαντάζουν παρωχημένες, ίσως και παλιακές. Όμως, αν σκεφτούμε την εποχή, συνδυαστικά με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, θα διαπιστώσουμε πως για την δεκαετία του χίλια εννιακόσια ενενήντα ήταν πρωτοποριακή! Απαρνήθηκε τα φορεμένα από την κοινωνία στεγανά, τα οποία ήθελαν και θέλουν τις γυναίκες μέσα σε συγκεκριμένα-μονομερή καλούπια, ούτως ώστε να μην ενοχλούν. Πήγαινε κόντρα στις καθιερωμένες νόρμες όχι από αντίδραση, αλλά από άποψη! Έσπαζε τα τετριμμένα στερεότυπα για το γυναικείο φύλο, σύμφωνα με τα οποία μια γυναίκα δεν μπορούσε να είναι έξυπνη και όμορφη. Η Μαλβίνα Κάραλη ήταν μια πρωταγωνίστρια της αντικουλτούρας, στρατευμένη στη γνησιότητα και απελευθερωμένη από τους κοινωνικούς καταναγκασμούς.

Αν και φυσική ξανθιά, βάφει τα μαλλιά της μαύρα, εκείνο το χαρακτηριστικό μαύρο χρώμα που διατήρησε έως το τέλος και διατρανώνει ό,τι «τα μαύρα μαλλιά υποδηλώνουν ανδρισμό, θάρρος, ευθύτητα και δραστηριότητα. Αν τα μαύρα μαλλιά γίνουν μόδα, ο κόσμος θα ζήσει καλύτερα.». Αν και στερεοτυπικά, συνδέει τα μαύρα μαλλιά με τον ανδρισμό, ο οποίος υποδηλώνει ευθύτητα και θάρρος, βάζει τα αγαπημένα μαύρα της γυαλιά ηλίου, και μιλάει για όλα τα θέματα που διαπερνούν και κατατρέχουν την ανθρώπινη ύπαρξη, ακόμη και για αυτά που η μπουρζουαζία θεωρεί banal και ευτελή. Εκείνη τολμά και τα αναγάγει σε μείζονος σημασίας, δίνοντάς τους φωνή και υπόσταση. Με σύμμαχο την ευγλωττία της, δείγμα άλλωστε της ευφυΐας της, καυτηριάζει το τότε κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, τις ανθρώπινες σχέσεις, τα φύλα, παραμένοντας όμως αθεράπευτα ρομαντική!

Η Μαλβίνα είχε αλλεργία στην εξουσία, μα κυρίως στους εξουσιαστικούς ανθρώπους, οι οποίοι όπως αναλύει γλαφυρά στο άρθρο της «Βλέπει τσόντα ο Πρόεδρος;» τυγχάνει να πάσχουν από τη «νόσο των μικροαστών ανθρώπων», λατρεύουν το βόλεμα.

« Ο Μικροαστός δε θέλει μπλεξίματα. Γι’ αυτό δε μπορεί να είναι ποτέ επαναστάτης, άρα παλικάρι. Δεν είναι αντιπαθής σαν υπέρμετρος, είναι σιχαμένος σαν πλαγιοδρόμος. Νομίζει πως είναι διπλωμάτης και πως λύνει γόρδιους δεσμούς, στην ουσία όμως ξεμπερδεύει μόνο τον εαυτό του και τρελαίνει όλο τον κόσμο γύρω του. Κανείς δεν είναι πιο επικίνδυνος από αυτά τα ήσυχα, μειλίχια ανθρωπάκια, τους μικροαστού.»

Μίλησε για την γνωστή και τρομερή αρρώστια που έχει πλήξει κάθε συμβατική ελληνική οικογένεια του «δεν είδα, δεν ξέρω και δεν μιλώ», για αυτήν την γάγγραινα, που μας τρώει αργά και σταθερά, διαβρώνει το μέσα μας και όταν προσπαθήσουμε να βγάλουμε επιτέλους φωνή, αυτή δεν βγαίνει πια! Θυμόμαστε να μιλήσουμε, όταν πια είναι αργά. Πάντα κατόπιν, ενώ το κακό συνέβη, ενώ μπορούσαμε να είχαμε δράσει! Εδώ, μια επισήμανση για ξεμπερδεύουμε με τις όποιες παρεξηγήσεις, με την έννοια του μικροαστού προσδιορίζουμε όχι το οικονομικό, κοινωνικό και μορφωτικό status, αλλά το mindset, το οποιο συνοψίζεται στη ρήση «ου μπλέξεις!» , θέλω την ησυχία μου, ενώ όταν και αν κάτι μου συμβεί, τότε ζητώ εάν όχι απαιτώ, οι άλλες/οι να μιλήσουν για εμένα!

Αμετανόητη θαυμάστρια του έρωτα, γράφει συχνά για τον μικρό φτερωτό θεό, ο οποίος χτυπά τους ανθρώπους, καθιστώντας τους αναξιοπρεπείς και δικαίως καθότι αυτή είναι η επιτέλεσή του θα μας απαντούσε αν ήταν ακόμη κοντά μας! Τόλμησε να διακηρύξει το κοινό μυστικό των γυναικών, πως το θηλυκό ερωτεύεται όταν αφήνεται, όταν ξέρει πως μπορεί να ακουμπήσει. Αν και νομίζω προσωπικά πως το ίδιο ισχύει για όλους τους ανθρώπους ανεξαιρέτως σεξουαλικής ταυτότητας και φύλου. Μένουμε εκεί που αισθανόμαστε σπίτι μας!

Η ίδια αποτέλεσε τρανή απόδειξη ό,τι τα θηλυκά διατεθούν δυναμικές ποιότητες, οι οποίες είχαν κάποτε ταυτιστεί λαθεμένα αποκλειστικά με την αρρενωπότητα και τον ανδρισμό, χωρίς όμως να απαρνηθεί και την θηλυκή διάσταση της, εκείνη με τις ευαίσθητες και τρυφερές ποιότητες, φανέρωσε μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα, η οποία ακόμη και σήμερα λάμπει στα μάτια μου! Ήταν μια, έμεινε μια: ατίθαση,έξυπνη, γοητευτική, επικοινωνιακή, ατακαδόρισα, ακομπλεξάριστη, ερωτιάρα και πάνω από όλα πλατωνική κατ’ εμέ, καθώς παίδευε τα πράγματα και τις έννοιες βάσει του τι θα ήθελε να είναι και όχι βάσει του πως ήταν!

Αν και πέρασαν είκοσι χρόνια από τότε που η υλική διάστασή της δεν βρίσκεται ανάμεσά μας, παρόλα ταύτα για εμένα παραμένει ζωντανή μέσω των γραπτών της, των εκπομπών της, της persona της. Η πένα της, ο λόγος της ατάκα και επί τόπου και σε όποιους αρέσουμε αδερφέ μου, γιατή η ζωή δεν χωράει τους ανθρώπους που δεν δίνουν….